– Βλέπω εδώ έχετε αρκετά προσόντα, δεν το αμφισβητώ. Όμως τη δική μου απορία φαντάζομαι την έχουν κι άλλοι. Πώς είναι δυνατόν έτσι ξαφνικά να οικοδομήσουμε μια τέτοια εμπιστοσύνη από το πουθενά; Δεν νομίζετε ότι για να φτάσουμε σ’ αυτή την κορυφαία στιγμή της ανάθεσης εντολής πολιτικής αντιπροσώπευσης θα ‘πρεπε προηγουμένως να είχαμε το χρόνο μιας συνεργασίας στους κόλπους π.χ. ενός πολιτιστικού συλλόγου, ενός επαγγελματικού σωματείου, μιας πνευματικής λέσχης, κ.λ.π., ώστε να έχετε καταξιωθεί ως ο άριστος και ικανός στη συνείδηση ενός μέρους -έστω- των συνδημοτών;
Ακούγοντας την απορία του, είχα έτοιμη απάντηση:
– Ξέρετε, του λέω, ήμουνα στο Δ.Σ. του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων. Αλλά και στο επάγγελμά μου έχω ασχοληθεί με το συνδικαλισμό.
– Τότε να πάτε σ’ αυτούς που σας ξέρουν να ζητήσετε την ψήφο τους, γιατί έρχεστε σε μένα; με έβαλε στη θέση μου ο οικοδεσπότης χαμογελώντας με ευγένεια, ίσως να μη φανεί ότι με τρόπο έμμεσο με έδιωχνε.
– Μα καλά, πως αλλιώς μπορεί να γίνει; τον ρώτησα με πραγματική απορία για το τι ακριβώς υπονοούσε ο άλλος.
– Κι όμως υπάρχει λύση, είπε με τρόπο απόλυτο εκείνος. Οι κομματικοποιημένες δημοτικές παρατάξεις να δικαιούνται να προτείνουν όχι το σύνολο αλλά ένα ορισμένο αριθμό υποψηφίων. Οι υπόλοιποι να προτείνονται υποχρεωτικά από φορείς του Δήμου όπως π.χ. εμπορικό σύλλογο, σύλλογο γονέων, εξωραϊστικούς συλλόγους, πολιτιστικές ενώσεις, πνευματικά κέντρα, φυσιολατρικές λέσχες, κλαδικά σωματεία, καταναλωτικούς συνεταιρισμούς, κ.λ.π.. Ταυτόχρονα όμως όλοι οι δημότες, να είναι υποχρεωμένοι να μετέχουν σε κάποιο τέτοιο φορέα. Η «ιδιώτευση» να είναι απαγορευμένη ή πάντως να στερεί τον δημότη από το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι, αλλά και το δικαίωμα κατάληψης δημοσίων θέσεων και λειτουργιών.
Με συνόδεψε ως την πόρτα, όπου τον χαιρέτησα σκεφτικός. Μετά από όσα είχα ακούσει, ένιωσα να μετέχω σε μια στρευλή διαδικασία αντιπροσώπευσης για την αυτοδιοίκηση, πραγματική «καρικατούρα». Αναλογίστηκα, πόσο ομαλά κι ορθά θα είχαν επιλυθεί τα ζητήματα της ικανότητας και της αναγνωρισιμότητας με τον τρόπο που μου υπέδειξε ο συνομιλητής μου, αντί οι υποψήφιοι να διανέμουν πόρτα-πόρτα ένα μάτσο βιογραφικά με τις έμμισθες κρατικές ή κομματικές θέσεις που υπηρέτησαν ή να πλασάρουν τη φωτογραφία τους στις κολώνες φωτισμού. Κι όλα αυτά, για να τεκμηριώσουν -δήθεν- την αξιοπιστία τους.
Τι είναι όλο αυτό; Μια μορφή αλλοτρίωσης της πολιτικής βούλησης σ’ όλο της το μεγαλείο. Αυτό θέλει το Σύνταγμα;
Κρίμα στον πολιτισμό, την πρόοδο και τη διεύρυνση της δημοκρατίας, σκέφτηκα. Επί πλέον έφυγα και απογοητευμένος γιατί αντί να του κάνω εγώ μου είχε κάνει αυτός πλύση εγκεφάλου! Καλά να πάθω!
Μελίσσια 15 Νοέμβρη 2010
Θεόδωρος Καραγιάννης
Δικηγόρος
