Μετά τον πήγα στον ΑΣΒΕΣΤΟΛΑΚΚΟ για φαγητό.
Στην ερώτηση τι θα πάρετε, εκείνος με θολή γεμάτη ηδονή ματιά, έδειξε όλον τον κατάλογο. Παρενέβην εγώ δια του Θέμη Ανδρεάδη σε στίχους Μάκη Φωτιάδη και…πρόφτασα…
Στην αρχή θα φάμε χαβιάρι και μετά λιγουλάκι αστακό.
θα κοιτάς τ’ ασημένιο φεγγάρι
το γκαρσόνι θα στέκει βουβό.
Σε λιγάκι θα ’ρθούν τα φιλέτα
και σαλάτα σπαράγγια και σος.
Σ’ αγαπώ. Θα στο πω νέτα-σκέτα
κι ένας μετρ θα σερβίρει στητός.
Τι ρομαντικό το γεύμα τι ωραία η ζωή.
Για τη σάρκα, για το πνεύμα,
για τα δυο τους, τι τροφή!
Θ’ αρνηθείς το γλυκό που παχαίνει
θα μου πιάσεις το χέρι δειλά.
Η ζωή συνεχώς ακριβαίνει μα θα φάμε οι δυο μας καλά.
Τι ρομαντικό το γεύμα τι ωραία η ζωή.
Για τη σάρκα, για το πνεύμα, Για τα δυο τους, τι τροφή!
Μετά από αυτά, ακολούθησαν όλα τα του καταλόγου κι επειδή έτυχε να έχει συνεστίαση ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΘΜΟΝΕΩΝ εκεί και τότε, πήρε τ’ αυτί μου να λέει μια ζηλιάρα στους ομοτράπεζούς της.
– Καλέ Χριστός και Παναγία! Αν τρωγόταν η «επί Δημαρχείας» «Άρτεμις» του Δημαρχείου, θα την έτρωγε κι αυτήν…
«Ασ’ τους να λένε, ασ’ τους να πουν. Αυτοί δεν ξέρουν ν’ αγαπούν» τραγούδησα δήθεν ανέμελα, έτσι για σπάσιμο.
Γύρισε ο αητός και με κοίταξε, χωρίς να μπορώ να πάρω όρκο πως με έβλεπε. Είχε πρηστεί από το φαΐ και για να μη μου σκάσει, τον πήρα από το χέρι –φορούσα γάντια– και βγήκαμε μια βόλτα Μητροπόλεως, Ερμού, Σπύρου Λέκκα, στο ιστορικό – εμπορικό κέντρο της πόλης δηλαδή.
– Ωωωω! Γιατί τόσα μαγαζιά κλειστά!; Γιατί… λουκέτο, λουκέτο, λουκέτο;…
– Ο Τζανίκος φταίει! (Πάντα έτσι απαντώ στα σχετικά σχόλια, από το 2000 και εντεύθεν).
Φχαριστήθηκε που κάποιος άλλος έφταιγε και δεν το κρύβω πως ένοιωσα την ευτυχία να σκορπίζεται πάνω μου –μην πω και πάνω από ολόκληρο το Μαρούσι και την Ελλάδα ίσως- επειδή δεν φόρτωσα κι εγώ: λουκέτα, φυλακές, αυτοκτονίες, πλειστηριασμούς, πείνα, ΕΟΖ, τις…διάφορες Θράκες, Μακεδονίες, τα νησιά προς «αξιοποίηση», και τα λοιπά τεκταινόμενα στην κολασμένη εποχή της πατρίδας μας.
Δεν θα το άντεχαν οι ευαίσθητοι ευρωπαϊκοί του ώμοι.
Αυτό το κάνουν οι εχθροί του. Κάτι αχάριστοι, υπανάπτυκτοι τριτοκοσμικοί ΕΛΛΗΝΕΣ…
❍ ❍ ❍
Μέχρι τώρα, είχαμε αποφύγει τις κουβέντες: Αυτός μιλούσε τα αγγλικά σαν τον Σημίτη κι εγώ σαν τον Τσίπρα…
Μιλούσαν όμως τα… μάτια και η γλώσσα του σώματος.
Ανακουφίστηκε λοιπόν με την απάντηση – και ίσως να μην είναι ο μόνος.
Η σκέψη αυτή, με κάνει ακόμα πιο χαρούμενη, γιατί έτσι θα έρθω πιο κοντά και με άλλους συντοπίτες μου που αγαπούν τον αητό μου, αλλά!…. Σαν και μένα κανείς και ελπίζω, αυτό να αναγνωριστεί την ώρα την κατάλληλη. Τότε που θα «αποτάξουν» κι άλλοι τον έρωτά τους προς τον αητό και ομολογήσουν:
«Ξωπίσω από τον ίσκιο του, δεν ωφελεί να τρέχω και να τον κυνηγώ»…
Ήταν όλα υπέροχα έως ότου…
Μαύρες σκέψεις άρχισαν να κάνουν επίσκεψη στο «κουρασμένο μου μυαλό» στην 4η στάση για σουβλάκια και λίγο πριν πάμε στη ΣΥΝΑΣΤΡΙΑ για μπίρα…
-Πόση όρεξη!!! Είναι έτοιμος να καταβροχθίσει τα πάντα μέχρι να ΣΚΑΣΕΙ, ήταν η πρώτη.
– Αν λιποθυμήσει και του ρίξω νερό, θα τεμαχιστεί-πολλαπλασιαστεί σαν τα gremlins; Ήταν η φρικαλέα δεύτερη.
Την τρίτη δεν την πρόλαβα. Χτύπησε ασύστολα το κινητό του.
Κραυγές γυναικείες γερμανόγλωσσες διετάραξαν τον ρομαντικό περίπατο στο Μαρούσι. Πάγωσα εγώ, κοκάλωσε ο αητός, διότι η καγκελάριος τού φώναζε κλαίγοντας από Γερμανία: «Τι είν’ αυτά που λες, τι είναι αυτά που κάνεις;!»
(Τσακίσου κι έλα πίσω γιατί…αλλοίμονό σου «χαραμοφάη».)
Αυτό το υπέθεσα, διότι μετά ταύτα, εκείνος κάτι μούγκρισε κι έγινε λαγός.
Αχ αητέ μου, μας έφαγε η ζήλια τους…
