Ρέκβιεμ για τα θύματα της εξουσίας. Ποιος να μου το ’λεγε!…
Πριν από πολλούς μήνες, φίλοι εκλεκτοί μου, έλαβα μία από τις τελευταίες «δουλειές» της Βούλας Δαμιανάκου, (C.D. και σχετικό καλαίσθητο φυλλάδιο, υπέροχα στολισμένο με ζωγραφική της κόρης της Ελένης) και… λαμβάνοντας γνώσιν απλώς, αφού το θέμα δεν ήταν του… χαρακτήρα μου, το τοποθέτησα στη βιβλιοθήκη μου, μαζί με τους Θρήνους του Επιτάφιου, την Καινή Διαθήκη και άλλα τέτοια… ειδικής περίστασης «εργαλεία». Το γιατί το έβαλα εκεί και όχι κάπου αλλού, δεν έχω ιδέα…
ΠεριΓράφει η Θέμις Μαυραντή
Πριν από λίγες μέρες, επισκεφθήκαμε τις καλές μας φίλες που είχαμε πολύ καιρό να τις δούμε.
Η Βούλα Δαμιανάκου είναι συγγραφέας –με «νυστέρι» εκεί στην άκρη της γραφίδας της– και η κόρη της η Ελένη Βασιλοπούλου, είναι μία ρομαντική ζωγράφος, που εννοεί να «υπηρετεί» τα όμορφα της πλάσης και να κρατά ζωντανούς μέσα στους πίνακές της, αγωνιστές του δίκιου, που έδωσαν το είναι τους για την «ανθρώπινη» συνέχεια της ζωής. Και οι δυο έχουν «φάει» τον Όμηρο με το κουτάλι. Και οι δύο έχουν πιεί «κρασί» από το ίδιο ποτήρι με τον Βασίλη Ρώτα κι έχουν καθίσει στο ίδιο τραπέζι με τα εξοχότερα μυαλά και πνεύματα που γέννησε η Ελλάδα τα χρόνια του μεσοπολέμου.
Στη συνάντησή μας αυτήν, το ’φερε η κουβέντα και για τη… «δουλειά» που σας ανέφερα πάρα πάνω, η οποία τιτλοφορείται: ΑΠΟ ΤΟ ΜΟΙΡΟΛΟΪ ΤΟ ΟΜΗΡΙΚΟ, ΣΤΟ ΜΟΙΡΟΛΟΪ ΤΟ ΜΑΝΙΑΤΙΚΟ, κι εκεί, με το θράσος της…γνώμης, είπα πως δεν τα μπορώ τα μοιρολόγια. Είμαι αισιόδοξος άνθρωπος και μόνο τα χαρούμενα ακούσματα μου αρέσουν. Μα ποιος να μου το ’λεγε πως πριν περάσει βδομάδα, θα έσκυβα με ΟΔΥΝΗ, ΔΕΟΣ, ΣΠΑΡΑΓΜΟ, πάνω από τα μοιρολόγια της Βούλας Δαμιανάκου που έτσι… «επίκαιρα» -ΔΥΣΤΥΧΩΣ!!!- προλογίζει…
❍ ❍ ❍
Βούλα Δαμιανάκου
Αγαναχτώ με κάτι τάχα πνευματικούς ανθρώπους, που τους άκουσα να ισχυρίζονται ότι στη Μάνη το κλάμα, το μοιρολόι γύρω στο λείψανο, γίνεται από μοιρολογήτρες πληρωμένες, που το ’χουν επάγγελμα για να βγάζουν τον επιούσιο. Και αγαναχτώ, όσο θ’ αγαναχτούσαν και οι αφεντιές τους, με κάποιον που θα ισχυριζόταν ότι η Ανδρομάχη, η Εκάβη, είτε η Αντιγόνη, η αδερφή του κυνοσπάραχτου Πολυνείκη, δεν είναι η γυναίκα, η μάνα, η αδερφή, που κλαίει τον άντρα, το γιο, τον αδερφό, παρά είναι επαγγελματίες, που το κάνουν για χρήματα.
Αγαναχτώ μ’ αυτούς που έκαναν τον εθνικό μας Ποιητή να ξεσπάσει: «Μου πονεί η ψυχή μου να βλέπω να πετιούνται από τις τρύπες τους για να διδάξουν τον κόσμο εκείνο που δεν ηξέρουν».
Και συνεχίζει η Βούλα Δαμιανάκου, τραγουδώντας μέσα στο c.d. και σημειώνοντας στο ενημερωτικό δελτάριο που το συνοδεύει – με μοιρολόγια από την Ιλιάδα του Ομήρου, μοιρολόγια της ίδιας που τα αφιέρωσε σε δικά της αγαπημένα πρόσωπα, της Σαπφώς, δημοτικά τραγούδια και ένα τραγούδι του Πίνδαρου το οποίο ακολουθεί.
ΘΕΕ ΜΟΥ ΚΑΙ ΝΑ Μ’ ΑΦΗΝΕΣ…
Θεέ μου και να μ’ άφηνες
στον κόσμο τον απάνω,
όπου χαρά, όπου ζωή,
όπου φωτίζει ο ήλιος.
Στου Άδη το βασίλειο
ποτέ δεν ξημερώνει,
μόνο της νύχτας ποταμοί
ξερνάν μαύρα σκοτάδια
και οι νεκροί αμενινά
είδωλα τριγυρνάνε,
λειψή μερίδα του θεού
τ’ άλλα σποδός και σκόνη.
(Απόδοση Β.Δ.)
ΑΓΑΝΑΧΤΩ!!!…
Αλήθεια, ποιος Έλληνας σήμερα, θα μπορούσε να πει πως οι μανάδες που νεκροφίλησαν τα παλικάρια τους προχτές, θα γινόταν να πληρώσουν «μοιρολογίστρες» για να θρηνήσουν τα σπλάχνα τους;…
Ποιες επαγγελματίες θρηνωδοί θα μπορούσαν να «ξιστορίσουν» το πώς ένα αυτοσχέδιο «μαγκάλι»-ψησταριά έστειλε δυο Ολάνθιστες Άνοιξες, στου Άδη το βασίλειο (που) ποτέ δεν ξημερώνει!…
Αλλά, και ποιες πληρωμένες γυναίκες, θα μπορούσαν να ΚΑΤΑΡΑΣΤΟΥΝ τους ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ αυτών των παλικαριών- με τρόπο πειστικό ώστε να εισακουστούν οι κατάρες, πέρα από τις Μανάδες, τους Πατεράδες, τις Αδερφές, τις Αγαπημένες;!….
Κι έτσι προχωρώντας οι Μαύρες, Θυμωμένες, Σπαραγμένες σκέψεις, αναρωτιέμαι: Ποιος θα ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΕΙ «καλύτερα» τους Δολοφόνους -τους Έξω και τους Μέσα- που ρημάζουν την πατρίδα μας σκοτώνοντας τα παιδιά της, εξοντώνοντας τους Έλληνες, εκτός από τους ίδιους τους Έλληνες;!…
Θρηνώ με έναν πόνο βαθύ, βουβό, απελπισμένο για τα ΠΑΙΔΙΑ – ΘΥΜΑΤΑ κι αυτό το προσωπικό ΤΙΠΟΤΑ –μπροστά στο ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ που σπαράζει τη χώρα μας– έρχομαι και μεγαλόστομα το λέω… ρέκβιεμ.
Θεέ μου δεν βρίσκω ούτε τα λόγια μα ούτε και τον τρόπο να ταρακουνήσω αυτούς που εξακολουθούν να προσκυνούν, να υπηρετούν, να επευφημούν, να στηρίζουν εξουσίες…
