Η μεταβολή που έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης ζωής είναι τεράστια, μεγαλύτερη από οποιοδήποτε αντίστοιχο χρονικό διάστημα της ιστορίας. Οι παλιές σταθερές εξαφανίζονται η μία μετά την άλλη, και το καινούργιο που αναδύεται δεν μας έχει δείξει ακόμη το πρόσωπό του – ή δεν έχουμε προφτάσει να το αντιληφθούμε εμείς.
Ο όνος, το κοινό, κοινότατο γαϊδούρι, υπήρξε ένα ζώο με ισχυρό αποτύπωμα στην ιστορία, στη λαογραφία, στη λογοτεχνία, ακόμη και στη θρησκεία: αυτό το ταπεινό ζώο (και όχι το περήφανο άλογο) επέλεξε ο Ιησούς για να εισέλθει στα Ιεροσόλυμα, σηματοδοτώντας την πρόθεσή του να επισπεύσει τρόπον τινά τις εξελίξεις.
Ανηφορίζοντας την οδό Παναγή Τσαλδάρη στην Κηφισιά, από το μικρό στενάκι που είναι στο σημείο όπου διασταυρώνεται με την Τατοϊου, και περνώντας πρώτα τη Στροφυλίου και μετά τη Μπενάκη, φθάνεις στο κομμάτι με τα καταστήματα εστίασης, τρία τον αριθμό: Εν Ελλάδι, Blue Pine, Κατσαρίνα. Υποθέτω ότι δεν υπάρχει Κηφισιώτης που να μην τα έχει έστω και μια φορά επισκεφτεί. Στέκεσαι μετά φόβου θεού στο σχεδόν ανύπαρκτο πεζοδρόμιο της Κηφισίας για να περάσεις απέναντι. Δίπλα σου ακριβώς βρίσκεται το ρέμα της Πύρνας, και το γεφυράκι – ένα από τα πολλά. Στο συγκεκριμένο σημείο, η ίδια η λεωφόρος Κηφισιάς αποτελεί και γέφυρα, και το ρέμα βρίσκεται ακριβώς από κάτω. Βλέπεις το πρατήριο βενζίνης στο αριστερό σου χέρι, και συνεχίζεις το βάδισμα προς τα πάνω. Δεξιά υπάρχουν κάποια μικρά κτίσματα που ποτέ μου δεν κατάλαβα ακριβώς τη λειτουργία τους. Στον κήπο λοιπόν του ενός, έβλεπα επί χρόνια έναν μικρό γαϊδουράκο. Τον καμάρωνα: στην καρδιά σχεδόν της πόλης, αυτό το συμπαθέστατο, άκακο τετράποδο, να θυμίζει εξοχές, τρόπους θαυμάσιας αγροτικής ζωής που τα σημερινά παιδιά που γεννιούνται έχουν μεγάλες πιθανότητες να μη γνωρίσουνε ποτέ.
Τα γαϊδουράκια, οι κότες, τα γουρούνια, οι κατσικούλες, που παλιά ήταν σαν μέλη της ελληνικής οικογένειας, που συντρόφεψαν πιστά τους ανθρώπους και τους τάισαν, όλα αυτά τα οικόσιτα ζώα, τι παρόν και τι μέλλον έχουν; Δεν αναφέρομαι βέβαια στις βιομηχανίες που τα εκτρέφουν για σφαγή. Ειδικά ο γάιδαρος που έπαθα σοκ όταν έμαθα ότι συγκαταλέγεται στα απειλούμενα είδη. Πολλές φορές αναρωτιέμαι με καημό τι να γίνεται ο γαϊδουράκος της οδού Παναγή Τσαλδάρη, πού να βρίσκεται και πώς περνά. Κάνω τότε μια ευχή από καρδιάς, να ζει και να βασιλεύει στον αιώνιο, πάναγνο παράδεισο των ζώων.
❍❍❍
Η Βασιλική Πιτούλη, γεννημένη στο Βόλο από Ηπειρώτη πατέρα, είναι πτυχιούχος Οικονομικών Επιστημών και Γαλλικής Φιλολογίας. Έχει διδάξει στη Ριζάρειο Σχολή, στα εκπαιδευτήρια Καργάκου, σε δημόσια ΙΕΚ, στα Τοσίτσεια – Αρσάκεια Λύκεια και έχει αποσπαστεί στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο. Για τέσσερα χρόνια ήταν υπεύθυνη Σχολικής Βιβλιοθήκης και σήμερα είναι μάχιμη εκπαιδευτικός στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Στα 18 της βραβεύτηκε σε διαγωνισμό νεανικής ποίησης που οργάνωσε η εφημερίδα Θεσσαλία. Έχει αρθρογραφήσει σε πολλά έντυπα, και έχει συμπεριληφθεί στη λογοτεχνική εγκυκλοπαίδεια Χάρη Πάτση (έκδοση 2009). Έργα της είναι: «Και το έρεβος να γίνεται φως» Ποιητική συλλογή Εκδόσεις Δωδώνη 2001, «Η είσπραξη της ημέρας» Συλλογή διηγημάτων Εκδόσεις Δωδώνη 2002, «Να με λες Άννα» Ιστορικό μυθιστόρημα Εμπειρία Εκδοτική 2005, «Διάλογοι περί έρωτος και άλλων δαιμονίων» Εκδόσεις Δωδώνη 2007, «Δείπνο εκ προμελέτης» Μυθιστόρημα Εμπειρία Εκδοτική 2008, «Ους ο Θεός συνέζευξεν» Συλλογή διηγημάτων κοινωνικής πραγματικότητας Εκδόσεις Αμαρυσία 2012. Ζει στην Κηφισιά, και ασχολείται, μεταξύ των άλλων, με παρουσίαση και κριτική βιβλίων.
