Ύστερα από την άγρια δοκιμασία του μεγάλου καταστροφικού σεισμού των 7,9 Ρίχτερ της αποφράδας ημέρας του Σαββάτου 25ης Απριλίου 2015, ώρα 11 π.μ. τοπική ώρα, τίποτε πλέον δεν έχει σχέση με την μέχρι τώρα ονειρεμένη αρχιτεκτονική, τη μαγευτική πολιτιστική και κοινωνική ζωή ενός μεγαλόψυχου, ευγενικού, απίστευτα φιλόξενου, πάντοτε χαμογελαστού, περήφανου και αισιόδοξου λαού, ο οποίος… περιφρονούσε σοφά και μεγαλόψυχα την απίστευτη φτώχια του, έτσι όπως τον έζησα με τα επανειλημμένα ταξίδια μου στη χώρα του πνευματικού ονείρου, το οποίο για μεγάλο διάστημα θα μένει σβησμένο από τον τουριστικό χάρτη, σιγοκαίγοντας όμως φλογερά στις ατίθασες κι ευαίσθητες καρδιές αυτών των ακατέργαστων διαμαντιών, ενστερνισμένων την αστείρευτη σοφία και φιλοσοφία της ταραγμένης, αλλά δοξασμένης στους αιώνες ιστορικής και πολιτισμικής τους παράδοσης.
Μέσα στην ειλικρινή μου οδύνη για τη μοίρα αυτών των αγαπησιάρικων και αγνών πλασμάτων, με ικανοποιεί κάπως η ελαχίστη πνευματική μου (ανταποδοτική της άδολης αγάπης που εισέπραξα με την πηγαία γενναιοδωρία τους) προσφορά προς την ιστορία τους και τα πολιτισμικά επιτεύγματα του υπέροχου αυτού λαού του Νεπάλ, με την εικονογραφημένη ιστορική, θρησκευτική, πολιτιστική, αρχιτεκτονική παρουσίασή του στο βιβλίο μου «Νεπάλ – Θιβέτ, Το πέρασμα των Ιμαλαΐων – Στα μονοπάτια των θεών», από τις πολύχρωμες σελίδες του οποίου (με τις 2.000 έγχρωμες φωτογραφίες του) ξεχύνεται, σαν χειμαρρώδες ντοκιμαντέρ, όλη η παράδοση, η ιστορία, η θρησκεία, ο πολιτισμός, τα αμίμητα αρχιτεκτονικά μεγαλουργήματα, η ζωντάνια της ζωής ενός χαρούμενου και ανεξίκακου λαού, με τα μοναδικά του πολύχρωμα έθιμα, τα διάσημα θρησκευτικά και λαϊκά φεστιβάλ, έννοιες τώρα καταπλακωμένες από τόνους σκόνης και τα μπάζα του άγριου σεισμού, που τόσο ζηλόφθονα αφάνισε ο Εγκέλαδος, αποτελειώνοντας ό,τι δεν κατάφερε να ισοπεδώσει ο καταστροφικός σεισμός του 1934.
Το βιβλίο μου αυτό το αφιερώνω στις θρυμματισμένες καρδιές των Νεπαλέζων που επέζησαν της καταστροφής, αλλά και σε όσους δεν πρόλαβαν να αγγίξουν το όνειρο, ως απειροελάχιστο εικονογραφημένο ντοκουμέντοιστορικής και αρχιτεκτονικής αναφοράς σε έναν πολιτισμό που βρίσκεται βαρύτατα και ποικιλόμορφα τραυματισμένος, με την ευχή (και την ακράδαντη πίστη) ότι με το πλήρωμα του χρόνου και με την πάσης μορφής συμπαράσταση της οικουμένης, διαφόρων οργανισμών, όπως η UNESCO, θα ξαναανατείλει στις καρδιές μας και στο πνεύμα μας το ένδοξο πολιτισμικό παρελθόν του Νεπάλ, ανοίγοντας καινούργια σελίδα στην πολύπαθη ιστορία του.
Στο παρόν κείμενο συμπεριλαμβάνω και μερικές φωτογραφίες, δανεισμένες από το βιβλίο μου «Νεπάλ – Θιβέτ», ώστε ν’ αντιληφθεί στο ελάχιστο ο αναγνώστης το μέγεθος της καταστροφής, δεδομένου ότι τα θέματα των δυνατών αυτών εικόνων δεν υπάρχουν πια, μετατραπέντα σε λίθους και πλίνθους και κέραμους ατάκτως ερριμμένους και κατεδαφισμένους, κοινώς μπάζα, ανάμεσα στα οποία εναγωνίως προσπαθεί να συνεχιστεί η ζωή των εναπομεινασών κατακερματισμένων νεπαλικών ψυχών.
Εύχομαι το καλύτερο, αν μου επιτρέπεται να έχω το δικαίωμα να εύχομαι εκ του ασφαλούς και εκ του μακρόθεν.
Περικοπή από την εισαγωγή του βιβλίου μου «Νεπάλ – Θιβέτ, Το πέρασμα των Ιμαλαΐων – Στα μονοπάτια των θεών»
“Namaste-e-e!!!”
«Ακόμα βουίζει ευχάριστα στ’ αυτιά μου η μελωδική αυτή λέξη υποδοχής, αγάπης, χαιρετισμού (και βάλε!) –παραπλήσια του “ALOHA” του αρχιπελάγους της Χαβάης- που πηγάζει από τις γλυκές φωνητικές χορδές των αγαπησιάρικων και φιλόξενων Νεπαλέζων, στεφανωμένων από ένα διηνεκές χαμόγελο, που ακόμα και ο ύπνος δυσκολεύεται να το σβήσει.
Η εγκάρδια αυτή ένδειξη υποδοχής συνοδεύεται και από ανεπιτήδευτη βαθιά υπόκλιση προς τον φιλοξενούμενο, σύμφωνα με τις παραδόσεις τους, που διαμηνύει ότι «ο φιλοξενούμενος είναι ένας μεταμφιεσμένος θεός»!
Το χαμόγελο και το γέλιο είναι η μουσική της ζωής αυτών των γλυκύτατων πλασμάτων, που αγωνίζονται να διατηρήσουν ζωντανό το πάθος τους για τη ζωή, σε πείσμα τού ότι αυτή δυσκολεύεται πολύ να τους χαμογελάσει. Τίποτα δεν είναι ικανό να μετριάσει τη χαρά της ζωής των αξιοθαύμαστων Νεπαλέζων, λαϊκών φιλόσοφων του βίου. Τα μάτια τους χαρακτηρίζονται από μια υπέρτατη και απαστράπτουσα λάμψη, καθρεφτίζοντας ξεκάθαρα την άδολη ψυχή τους που είναι ευτυχισμένη με το τίποτε.
Ευλογημένος λαός, που ζει με αργούς ρυθμούς και φυσικό και απροσποίητο τρόπο ζωής!
Η γοητεία ενός ταξιδιού στη χώρα της εφεύρεσης του ονείρου, αλλά και της μύησης στο ονείρεμα, στο μυστηριακό Νεπάλ, συνδέεται με την ανακάλυψη του ανθρώπινου στοιχείου. Οι Νεπαλέζοι, αν και ιδιαίτερα σκληραγωγημένοι, φημίζονται για την ηρεμία και γλυκύτητά τους. Εκείνο που με την πρώτη ματιά ενθουσιάζει τον επισκέπτη είναι η απουσία της ψυχρότητας και της εχθρικής ανωνυμίας που χαρακτηρίζει τα πλήθη της Δύσης.
Περήφανος λαός που κατάφερε να σταθεί στα πόδια του διαφυλάσσοντας την εθνική του ανεξαρτησία, πόλεις με έντονη την αύρα της πλούσιας ιστορίας τους και αμόλυντη φύση είναι σίγουρο ότι προκαλούν συναισθήματα που αργούν να ξεθωριάσουν…»
Κώστας Γλύστρας
