Editorial – Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης
Η σκακιέρα στήθηκε, τα πιόνια κινούνται, η παρτίδα συνεχίζεται, με ρωσικό ρουά, αλλά όχι (ακόμη) ματ.
Ο πόλεμος έχει ήδη επιφέρει τα πρώτα δεινά του, εντονότατα στην Ουκρανία, λιγότερο έντονα αλλά επίπονα και στην Ευρώπη και κατ’ επέκταση στη χώρα μας, η οποία αναμένεται να δοκιμαστεί ακόμη περισσότερο ως προς τις οικονομικές αντοχές του πληθυσμού της μπροστά στο νέο κύμα ακρίβειας ειδικά στον ενεργειακό τομέα, αλλά και στο ισοζύγιο εισαγωγών – εξαγωγών και βέβαια του τουρισμού της.
Στο προηγούμενο φύλλο είχαμε επισημάνει ότι είναι ιδιαίτερα σημαντικό να διασφαλιστεί ο ουκ ολίγος ελληνικός πληθυσμός που βρίσκεται από την αρχαιότητα στην περιοχή. Τη στιγμή που γράφονται τούτες οι γραμμές, ένα κομβόι προσπαθεί να διαφύγει από τη Μαριούπολη, έχουν καταγραφεί θάνατοι από πολεμικές συγκρούσεις τουλάχιστον 10 ομογενών, ενώ οι περισσότεροι εξ αυτών δεν μπορούν πλέον ή δεν επιθυμούν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους. Το «στοίχημα» της διασφάλισής τους δεν πρέπει επ’ ουδενί να χαθεί. Η εκτεταμένη ελληνική κοινότητα της περιοχής πρέπει να οδηγηθεί ασφαλής στην επόμενη κρίσιμη ημέρα, καθώς η παρουσία της εκεί συνιστά διαχρονικά ακόμη και διπλωματικό «όπλο», γέφυρα κουλτούρας και πολιτισμού με τους τώρα συγκρουόμενους ανατολικούς λαούς της περιοχής. Είναι κρίσιμη μάζα στο πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί, ειδικά μετά την επιλογή της κυβέρνησης να στείλει στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία. Πάντα πρέπει να σκεφτόμαστε και την επόμενη ημέρα.
Κατά τ’ άλλα, θα τολμήσω μια εκτίμηση που μπορεί να ακουστεί υπερβολική: Η σημαντικότερη είδηση από αυτόν τον πόλεμο, δεν είναι καν ο πόλεμος καθ’ αυτός ή το ΝΑΤΟ, η Ε.Ε., η Τουρκία, οι οικονομικές κυρώσεις κ.λπ. Η σημαντικότερη είδηση από την εποχή κιόλας του τέλους του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η οποία ενδεχομένως ξεπερνά ακόμη και την πτώση του Τείχους και της ΕΣΣΔ σε βαρύτητα ή είναι ισοδύναμη μιας και αποτελεί απότοκό της, είναι η απόφαση της Γερμανίας να ρίξει 100 δισ. ευρώ για την «επαναστρατικοποίησή» της. Μέχρι σήμερα ο στρατός της ήταν υπό την ομπρέλα και τον έλεγχο του ΝΑΤΟ, ενώ η παραγωγή όπλων της προοριζόταν προς πώληση. Η είδηση ότι προτίθεται να ισχυροποιήσει τον μέχρι σήμερα υποβαθμισμένο στρατό της και μάλιστα υπό τις ευλογίες του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, μόνο άσχημα νέα μπορεί να συνιστά για το μέλλον.
Όπως και τελειώσει η σύρραξη Ρωσίας – Ουκρανίας, ένα νέο «σιδηρούν παραπέτασμα» είναι πολύ πιθανό να δημιουργηθεί, το οποίο θα μας διατηρεί σε μια ισορροπία του τρόμου που ο πλανήτης έζησε επί 45 χρόνια μετά τον Β’ Παγκόσμιο και που όλοι θα θέλαμε να ξεχάσουμε. Φυσικά, δεν είναι σίγουρο ότι στη σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη κοινωνία, η ιστορία δεν θα επαναληφθεί ως φάρσα ή τραγωδία. Σήμερα π.χ. υπάρχει στον παγκόσμιο χάρτη πιο ισχυρή και αναπτυσσόμενη από ποτέ η Κίνα, η οποία έχει γερές γέφυρες επικοινωνίας και συνεργασίας με τη Ρωσία, δίνοντάς της τεράστια διέξοδο, ακόμη κι αν αποτύχουν τα σχέδιά της στην Ουκρανία.
Το μεγάλο θέμα, βέβαια, είναι η Ε.Ε. και, φυσικά η Γερμανία. Διότι όταν βλέπουμε αστειότητες δια στόματος Γερμανών του στυλ «θα σας ταράξουμε στις οικονομικές κυρώσεις, αλλά την ίδια στιγμή θα συνεχίσετε να μας δίνετε φυσικό αέριο κι εμείς θα σας πληρώνουμε κανονικά», πραγματικά ξύνουμε το κεφάλι γελώντας. Και λίγο γέλιο σε αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα, δεν κάνει κακό. Αρκεί να μη μας βγει ξινό, που λέει κι ο λαός μας…
