Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης
Το καλοκαίρι που και επισήμως μας αποχαιρετά σήμερα, δεν ήταν σαν όλα τα άλλα. Ήταν ένα καλοκαίρι που δοκίμασε τις αντοχές της ελληνικής κοινωνίας σε πολλά επίπεδα, αλλά και πρόσφερε και μερικές οάσεις ανακούφισης.
Από τη συμφωνία των Πρεσπών στις 17 Ιουνίου για την ονομασία «Βόρεια Μακεδονία», τους πολιτικούς κλυδωνισμούς και τις επεισοδιακές κινητοποιήσεις, συνεχίζοντας με την ασύλληπτη πύρινη τραγωδία στην Ανατολική Αττική τη «Μαύρη Δευτέρα» 23 Ιουλίου που μετρά μέχρι στιγμής 98 νεκρούς και εκατομμύρια χαραγμένες καρδιές, τις πλημμύρες στο Μαρούσι και το λεκανοπέδιο ελάχιστες ημέρες αργότερα, μέχρι την περιβόητη «έξοδο από τα μνημόνια» και τον πρόσφατο ανασχηματισμό. Και από την απελευθέρωση των δύο Ελλήνων αξιωματικών από την Τουρκία, μέχρι τις διακρίσεις των Ελλήνων αθλητών στις διεθνείς αθλητικές διοργανώσεις του φετινού καλοκαιριού και το… Μουντιάλ.
Και βέβαια, σε επίπεδο Τοπικής Αυτοδιοίκησης, από την ψήφιση του «Κλεισθένη» τον Ιούλιο και τον ορισμό δημοτικών και περιφερειακών εκλογών τον Μάιο του 2019 με απλή αναλογική, τη διαρκή σύγκρουση μεταξύ ΚΕΔΕ – Περιφέρειας για τα απορρίμματα, την αντιπλημμυρική θωράκιση (ξέχασα και την καλοκαιρινή πλημμύρα της Μάνδρας!) και τον ιό του Δυτικού Νείλου, μέχρι τις πολιτικές ζυμώσεις που δίνουν και παίρνουν σε προσκήνιο και παρασκήνιο ενόψει κάλπης (και είμαστε μόνο στην αρχή).
Ενδεικτικό της διαφοράς του φετινού από τα υπόλοιπα «κοινά» καλοκαίρια, είναι το γεγονός ότι όσα χρόνια ασχολούμαι με τη δημοσιογραφία δεν θυμάμαι άλλον Αύγουστο που να έχει τόσο πυκνή ροή ειδησεογραφίας και μάλιστα για τόσο άκρως σημαντικά θέματα για το παρόν και το μέλλον της χώρας.
Δυστυχώς, η… σούμα όλων όσων ζήσαμε είναι απολύτως αρνητική. Το επεισοδιακό καλοκαίρι του 2018 κατέδειξε τη γύμνια της Ελλάδας, μιας χώρας – μέλους της Ε.Ε.. Μιας χώρας με προβληματική Πολιτική Προστασία, με ελλιπέστατες υποδομές και γραφειοκρατική «δυσκοιλιότητα» ως προς την υλοποίηση βασικών έργων υποδομής. Με παντελή έλλειψη διάθεσης συνεννόησης, συνεργασίας και συντονισμού των διαφόρων επιπέδων διοίκησης. Με τις συνήθεις μικροπολιτικές σκοπιμότητες να υπονομεύουν εξ ορισμού κάθε προοπτική ανάπτυξης και προόδου. Με την πραγματική οικονομία να μαστίζει ακόμη τους πολίτες (ο ΕΝΦΙΑ είναι εδώ και φέτος, και σε συμβολικό αλλά και ουσιαστικό επίπεδο μας θυμίζει ότι, όσο θα υπάρχει μνημόνιο θα έχουμε, κι ας λένε άλλα οι πολιτικοί μας ταγοί).
Το στοίχημα λοιπόν είναι ένα: Θα μας κάνει σοφότερους και καλύτερους αυτό το απίστευτα φορτισμένο καλοκαίρι που ζήσαμε; Θα μπούμε στη «ρουτίνα» της καθημερινότητας με διάθεση για πραγματική βελτίωση και πρόοδο; Ή θα συνεχίσουμε να κυνηγάμε την ουρά μας και να απωθούμε στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας, όπως συνηθίζουμε, τα κακώς κείμενα που, πλέον, φέρνουν και θανατικό εκτός από προβλήματα;
Προσωπικά, δεν είμαι και πολύ αισιόδοξος…
