Η 1η Οκτωβρίου έχει οριστεί από τον Δεκέμβριο του 1990 με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών ως Παγκόσμια Ημέρα Ηλικιωμένων. Στους περισσότερους Δήμους πραγματοποιήθηκαν όμορφες γιορτές και εκδηλώσεις στα ΚΑΠΗ και τα ΚΗΦΗ για να τιμηθούν τα… μεγάλα «παιδιά» κάθε πόλης, οι άνθρωποι που μας μεγάλωσαν, μας φρόντισαν και μας χάρισαν αξίες και αρχές, με τις οποίες γαλουχήθηκαν οι γενιές μας. Όμορφες στιγμές, εικόνες που σίγουρα όλους μας χαροποίησαν και μας συγκίνησαν.
Ειρωνική σύμπτωση το γεγονός ότι η συγκεκριμένη ημέρα συνέπεσε μόλις λίγες ημέρες μετά το σοκ που είδαν όλοι, εξαιτίας των βίντεο που κυκλοφόρησαν παντού, με την τεράστια ερμηνεύτρια Μαρινέλλα να καταρρέει στη σκηνή του Ηρωδείου. Μέσα από την αβυσσαλέα, σαρκοβόρο λαίλαπα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, ο διαδικτυακός οχετός πλημμύρισε οθόνες και κινητά. «Μα, τι ήθελε κι αυτή στην ηλικία της τις συναυλίες; Γιατί δεν καθόταν σπίτι της;». Και ο σκυλοκαβγάς για μια ακόμα φορά ξεκίνησε χωρίς σταματημό.
Το έγραψα και στον δικό μου λογαριασμό. Οι μισοί από όσους έγραφαν όμορφα λογάκια για τους παππούδες και τις γιαγιάδες τους, λίγες μέρες πριν ξιφουλκούσαν γιατί η Μαρινέλλα «δεν έκατσε σπίτι της».
Δεν θα γράψω τη δική μου γνώμη για το πότε πρέπει να «αποστρατευθεί» ο καθένας από το χώρο του, γιατί για μένα η επιλογή είναι ξεκάθαρη: Όποτε αποφασίσει ο ίδιος ότι θέλει να σταματήσει. Αλήθεια, ποιος άλλος εκτός από τον καθένα μας, γνωρίζει τις αντοχές του και το πότε ήρθε η ώρα να σταματήσει κάτι που του δίνει κυριολεκτικά ζωή;
Ο τεράστιος Κλιντ Ίστγουντ στα 94 ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει μια νέα ταινία και από τα πρώτα δείγματα που έχουν δημοσιευθεί, θα πρόκειται για ένα ακόμα αριστούργημα που θα μας έχει προσφέρει.
Ο εμβληματικός Σερ Άντονι Χόπκινς, σήμερα στα 87 του, πολύ πρόσφατα μας χάρισε μια από τις συγκλονιστικότερες ερμηνείες που έχουμε δει στον κινηματογράφο.
Στα δικά μας, ο υπέροχος Μίμης Πλέσσας* στα 100 του δίνει ακόμα συναυλίες και μαγεύει το κοινό του.
Η Ζωζώ Σαπουντζάκη – που όλοι έχουν λυσσάξει για κάποιο λόγο να την πεθάνουν – προσφάτως εμφανίστηκε σε σόου να χορεύει και ήταν μάλιστα συγκινητική.
Έχω γράψει πολλές φορές για τον κύριο Στέλιο Πρασσά, ο οποίος στα 90φεύγα του με προσπερνούσε στους Μαραθωνίους σαν σταματημένο! Και ακόμα, γερός να είναι, συνεχίζει!
Ο… δικός μου «αιώνιος έφηβος» Βασίλης Παπακωνσταντίνου βαδίζει πλέον στα 75 του και έδωσε και το φετινό καλοκαίρι καμιά 40ρια συναυλίες που χτυπιόταν μαζί με όλους μας που σκοτωνόμασταν από κάτω σαν 15χρονος. Και καλά κάνει και θα συνεχίσει για πολλά πολλά χρόνια ακόμα.
Τα παραδείγματα πλείστα όσα, αλλά, ας μην το πάμε πολύ μακριά. Σας έχω μιλήσει ποτέ για τη γιαγιούλα μου;
Η γιαγιά μου, λοιπόν, η οποία μας άφησε πριν από λίγα χρόνια, στα 98 της διάβαζε τρία βιβλία την εβδομάδα και μέχρι το τελευταίο της καλοκαιρινό βράδυ μας έβαζε όλους κάτω στη μπιρίμπα. Μυαλό «ξυράφι» και τετραπέρατη μέχρι το τέλος.
Ποιοι είμαστε, λοιπόν, εμείς που θα αποφασίσουμε πότε πρέπει κάποιος να εγκαταλείψει; Είναι δυνατόν την ίδια ώρα που ζητάμε να προσφέρουμε καλύτερες υπηρεσίες και προγράμματα, ώστε οι άνθρωποι της Τρίτης Ηλικίας να μένουν ενεργοί, ζωντανοί και λειτουργικοί, να απαιτούμε όσοι, ενάντια στην κοινή λογική, αντιστέκονται στη μοιραία φθορά του χρόνου;
Προσωπικά, είμαι από εκείνους που υποστηρίζουν πως όσο θα χτυπάει η καρδιά μέσα μας, δεν υπάρχει η επιλογή να παρατήσεις κάτι που σε κάνει να αισθάνεσαι όμορφα. Είτε αυτό λέγεται να τραγουδήσεις μπροστά σε μερικές χιλιάδες κόσμου, να χορέψεις σε ένα σόου, να γυρίσεις μια ταινία, να τρέξεις έναν Μαραθώνιο ή να παίξεις μπιρίμπα με τα εγγόνια σου.
Η νιότη δεν φαίνεται στην εικόνα που θα δείξει το γυαλί του καθρέφτη, ούτε στις ραγάδες του κορμιού. Η νιότη είναι πάντα στην καρδιά, Και αυτήν την ορίζει μόνο ο καθένας που τη νιώθει να χτυπάει μέσα του.
Γι’ αυτό, λοιπόν, αφού έχουμε στείλει τις διαδικτυακές μας καρδούλες για τα άτομα της Τρίτης Ηλικίας και πριν κρίνουμε πότε θα αποφασίσει ο κάθε άνθρωπος να αφήσει το χρόνο να τον νικήσει, γιατί δεν κάθεστε σπίτι σας – ό,τι κι αν σημαίνει αυτό – όλοι εσείς που κουνάτε το δάκτυλο αδιακρίτως;
*Το άρθρο παραδόθηκε λίγες ώρες πριν ο αγαπημένος Μίμης Πλέσσας «φύγει» από τη ζωή.
