Editorial – Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης
Δυστυχώς τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά σε κυβερνητικό επίπεδο. Μη νομίζετε, όμως, φίλοι αναγνώστες, ότι το «δυστυχώς» υποκρύπτει κάποια ιδιαίτερη πολιτική προτίμηση. Είναι πάντα «δυστυχές» όταν η κυβέρνηση μιας χώρας, ανεξαρτήτως κομματικής ταυτότητας, δεν πάει καλά. Τα ίδια λέγαμε και όταν τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά και για τους προηγούμενους. Διότι πάνω απ’ όλα είναι η χώρα και οι κάτοικοί της, ως οφείλει να είναι.
Αρχικά με την πανδημία. Η πίεση στο ΕΣΥ πανελλαδικά, στη Θεσσαλονίκη, στην Αττική τώρα, δεν αμφισβητείται. Και σε πολλές περιπτώσεις, με συνευθύνη ανεύθυνων πολιτών για την έξαρση των κρουσμάτων. Αυτό που αμφισβητείται, όμως, είναι οι πραγματικές προθέσεις ενίσχυσής του, ενώ φτάσαμε στο «και πέντε» για να αρχίσει να μπαίνει στον χάρτη και ο ιδιωτικός τομέας.
Κι ενώ επιστήμονες και κυβέρνηση ψάχνουν τις εναπομείνασες επιλογές τους για να δουν τι άλλες απαγορεύσεις και περιορισμούς μπορούν να επιβάλουν, η οικονομία καταρρέει μέρα με τη μέρα, σε έναν φαύλο κύκλο. Μένει, απλώς, να διαπιστώσουμε αν η κατάσταση για την αγορά είναι (μη) αναστρέψιμη. Την ίδια στιγμή, οι αστοχίες (επιεικώς) στην υπόθεση Λιγνάδη, η απεργία πείνας Κουφοντίνα (η εμφυλιακή κατάρα που δέρνει αυτή τη χώρα, σε συνδυασμό με το μπρα ντε φερ κυβερνητικής ακαμψίας και «επαναστατικής»(;) ιδεοληψίας, κάνουν το μείγμα εκρηκτικό και τραγικό μαζί), τα γεύματα που κόβει (προσωρινά;) το υπουργείο Παιδείας από 185.000 μαθητές, η αστυνόμευση στα Πανεπιστήμια, η αξιολόγηση στην… (τηλ-)εκπαίδευση και οι έντονες αντιδράσεις που τη συνοδεύουν, το χάος από την κακοκαιρία «Μήδεια», έχουν φέρει στα όρια των αντοχών της την κοινωνία μας, με φόντο την Τουρκία και τις βλέψεις της στο Αιγαίο.
Ασφαλώς οι συνθήκες της πανδημίας είναι πρωτόγνωρες και πολύ δύσκολες για οποιαδήποτε κυβέρνηση. Αλλού τα έχουν πάει πολύ χειρότερα, με τραγικές συνέπειες. Δεν μπορούμε, όμως, να αγνοήσουμε και τις παραβλέψεις και αστοχίες (μη «άπλωμα» των σχολείων, μη πύκνωση των μέσων μαζικής μεταφοράς, μη ουσιαστική ενίσχυση του ΕΣΥ, έλλειψη Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, άνοιγμα των συνόρων «τσάτρα πάτρα το καλοκαίρι) ή την ψήφιση, μέσα σε κλίμα περιορισμού, νόμων, που κανονικά χρειάζονται κοινωνική ζύμωση και διάλογο.
Από την άλλη, η άψογη οργάνωση του εμβολιασμού του πληθυσμού πιστώνεται στα υπέρ της κυβέρνησης και ελπίζουμε όλοι στην εντατικοποίησή του. Μαζί με το πρώτο lockdown τον Μάρτιο του 2020 είναι οι «οάσεις» της υπόθεσης.
Μόνο που και στις δύο περιπτώσεις, η συμμετοχή και αποδοχή της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών ήταν/είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της επιτυχίας. Δυστυχώς, σε όλα τα υπόλοιπα, η κυβέρνηση δείχνει, πλέον, να μην τυγχάνει εμπιστοσύνης από μεγάλη μερίδα του κόσμου. Και το χειρότερο; Το έρεισμά τους στην κοινωνία δείχνουν να έχουν χάσει (προ πολλού) και οι επιστήμονες, με τους οποίους συνδιαχειρίζεται την πανδημία, καθώς η τηλεοπτική «πανελ-οποίησή τους» και η «Βαβέλ» της επιτροπής, επέφεραν μπέρδεμα, θυμό και αμφισβήτηση.
Υπό αυτή την ασφυκτική πίεση, τις εξεζητημένες κυβερνητικές επιλογές (που συνοδεύονται συχνά πυκνά από απίθανες δηλώσεις ή ενέργειες που γειτνιάζουν με την αλαζονεία και εκπέμπουν λάθος μηνύματα), αλλά και μια αντιπολίτευση που δεν πάει πίσω σε «γκάφες» ή ελλιπή αντανακλαστικά, ο κόσμος καλείται και πάλι να «βάλει πλάτη», υπερβαίνοντας κόπωση, απελπισία και οικονομικό μαρασμό. Με μόνα του όπλα την υπομονή (όση έχει απομείνει στο ρεζερβουάρ) και, τι άλλο, την ελπίδα…
Σε αυτή την οριακή κατάσταση ίσως τελικά να πρέπει να προστεθεί σιγά σιγά στον αριθμό 6 του 13033 και η δυνατότητα για μια βόλτα στο πλησιέστερο… εκλογικό τμήμα. Εκεί που όλα επιβραβεύονται ή αποδοκιμάζονται από τη λαϊκή εντολή.
