Γράφει ο Αλέξανδρος Καζαντζίδης – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας, φύλλο Χαλανδρίου – Αγίας Παρασκευής – Παπάγου – Χολαργού – 06/11/2024
«Είμαι η μητέρα μιας κοπέλας που είχε εξαφανιστεί προς στιγμήν. Η κοινοποίηση του γεγονότος μέσω της εφαρμογής “Missing Alert”, σε ελάχιστο χρόνο, προκάλεσε θόρυβο που κινητοποίησε διάφορους και γύρισαν το κορίτσι μου πίσω. Ίσως έλαβαν το μήνυμα ότι δεν θα άφηνα το θέμα στα συρτάρια υπηρεσιών. Συγχαίρω το “Χαμόγελο του Παιδιού” (ΧτΠ) που ασχολήθηκε με την υπόθεση και μου έδινε κουράγιο όταν εγώ έλεγα “Δεν αντέχω”».
Μέσα από αυτά τα λόγια συμπυκνώθηκε η αγωνία μιας μάνας που προσπάθησε να σταθεί δίπλα στο σπλάχνο της, σε μια εξαιρετικά δύσκολη στιγμή. Οι άνθρωποι του «Χαμόγελου» χαίρουν εμπιστοσύνης, σε μια εποχή καχυποψίας για πολλές οργανώσεις και δομές. Το ΧτΠ, μάλιστα, έχει σύμμαχο, τα τελευταία χρόνια, ένα υπερσύγχρονο ιδιόκτητο κτήριο, επί της οδού Γαρυττού στην Αγία Παρασκευή, αξιοποιώντας κληρονομιά διαθέτη.
Εκεί, 29 χρόνια μετά την έναρξη του εγχειρήματος, στεγάζεται πλέον το σύνολο των υπηρεσιών του «Χαμόγελου» στην Αττική, σε ένα κέντρο άμεσης κοινωνικής και ιατρικής επέμβασης, με δεκάδες δωρεάν υπηρεσίες. Άλλωστε, εδώ και αρκετό καιρό, η Πολιτεία δεν διακρίνεται για την ουσιαστική θέληση και φροντίδα στην προστασία παιδιών χωρίς οικογένεια ή εκείνων των οποίων οι γονείς αδυνατούν να στηρίξουν.
Ανάμεσα στα δυσάρεστα περιστατικά με θύματα μικρά παιδιά, σχεδόν καθημερινά τελευταία, υπήρξε ένα παλαιότερο συμβάν σε διαμέρισμα του Λεκανοπεδίου, όπου αποκαλύφθηκε ότι ένας κτηνώδης αλκοολικός πατέρας βίαζε τη 17χρονη κόρη του, την οποία επίσης εξέδιδε, ενώ κακοποιούσε με διάφορους τρόπους άλλα δύο ανήλικα της οικογένειας- όλα αυτά ενώπιον μιας μητέρας με διανοητικά προβλήματα. Ανάλογη αναπηρία -εγγενής ή επίκτητη, άγνωστο- χαρακτήριζε τα παιδιά, που κρατούνταν επί μακρόν φυλακισμένα, μακριά απ’ οποιουδήποτε είδους ανθρώπινη επικοινωνία και μέσα στη δυσωδία της συσσωρευμένης βρωμιάς, τέτοιας ώστε να προκαλέσει έντονη ναυτία ακόμη και στον εισαγγελέα και τους αστυνομικούς, όταν τελικά μπήκαν σε αυτή την κόλαση.
Όπως συνήθως, οι περιοίκοι είχαν παρατηρήσει ασυνήθιστες συμπεριφορές μελών της οικογένειας αλλά, ως προς τον βαθμό των εγκλημάτων που συντελούνταν στη διπλανή πόρτα, «έπεσαν απ’ τα σύννεφα» , αυτά που στην Ελλάδα, θα μπορούσαν να οριστούν ως ο τόπος από τον οποίο… προσγειώνονται πολλοί γείτονες. Ο Δήμος της περιοχής δήλωνε «αναρμόδιος» για κάτι περισσότερο από ένα τυπικό τηλεφώνημα στην Αστυνομία. Οι προσπάθειες μιας θείας που έμοιαζε να ενδιαφέρεται στ’ αλήθεια, έπεφταν στο κενό, ώσπου απευθύνθηκε στην οργάνωση, η οποία ανέδειξε το ζήτημα.
Ο καθένας από μας ίσως γνωρίζει παρεμφερείς περιπτώσεις, που τελικά αποδεικνύεται ότι δεν θα συγκινούσαν κανέναν άλλον σε αυτό τον τόπο εκτός από το «Χαμόγελο του Παιδιού»…
