Γράφει ο Αλέξανδρος Καζαντζίδης – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας, φύλλο Χαλανδρίου – Αγίας Παρασκευής – Παπάγου – Χολαργού – 05/03/2025
Η επέτειος της τραγωδίας στα Τέμπη κινητοποίησε έντονα, μεταξύ τόσων άλλων, φορείς και συλλόγους των περιοχών που καλύπτει το παρόν φύλλο της ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ. Στην πρώτη γραμμή των διαμαρτυριών ήταν οι Ενώσεις Κηδεμόνων Παπάγου – Χολαργού, Αγίας Παρασκευής και Χαλανδρίου. Οι γονείς, άλλωστε, αντιλαμβάνονταν καλύτερα από πολλούς τι σημαίνει μια οικογένεια να χάνει το παιδί της και μάλιστα, με τέτοιο τρόπο.
Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια, οι Ενώσεις Κηδεμόνων δίνουν καθημερινό αγώνα για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα δικά τους «βλαστάρια». Βάζουν το χέρι στην τσέπη για χαρτιά υγείας, βάφουν σχολικές αίθουσες, κάνουν γενική καθαριότητα, κουβαλούν καρέκλες & θρανία για διάφορες ανάγκες και τόσα άλλα γιατί απλά έπρεπε να καλύψουν κενά που διαχρονικά αφήνει το Κράτος.
Το χειρότερο; Έχουν μιλήσει επί ώρες με διάφορους (μάλλον αδιάφορους) καρεκλοκένταυρους ώστε να τους πείσουν για -υποτίθεται- αυτονόητα πράγματα, όπως το 2025, να μη συνωστίζονται, 25-26 αγόρια και κορίτσια σε μια αίθουσα (συνέβη τον περασμένο Σεπτέμβριο, όπως και εν μέσω COVID-19), να έχουν οι τάξεις όλους τους εκπαιδευτικούς πριν από τον… Φεβρουάριο, να υπάρχει σχολικός νοσηλευτής για παιδιά με διαβήτη, να παρέχεται παράλληλη στήριξη σε μαθητές στο φάσμα του αυτισμού, να μην υπάρχουν μόνο 4 τουαλέτες για 350 ψυχές και τόσα άλλα.
Έτσι θα μπορούσε να συνοψίζεται η «αντιεμπορική» ιστορία ενός γονού που είναι μέλος Συλλόγου Κηδεμόνων των πόλεών μας, όπως πιθανότατα στις περισσότερες περιοχές της χώρας. Η κατάσταση περιγράφει, αφενός, τις… τρύπες στις ανάγκες των σχολείων και αφετέρου, το πόσο σημαντική παραμένει η ενεργή παρέμβαση των γονιών στα θέματα Παιδείας. Μπορεί πολλά από τα παραπάνω ζητήματα να μην αφορούν αποκλειστικά τα μονάκριβα τέκνα μιας οικογένειας, αλλά όλα με κάποιον τρόπο επηρεάζουν τους περισσότερους: μαθητές που «κουβαλούν» προβλήματα στο σπίτι, εκπαιδευτικοί οι οποίοι συνήθως υποαμείβονται ή καθαρίστριες που δεν προλαβαίνουν.
Φυσικά, στους κόλπους των Συλλόγων Κηδεμόνων υπάρχουν και αυτοί που θέλουν να χρησιμοποιήσουν την όποια επιρροή έχουν για να ευνοηθεί το παιδί τους, να αυξήσουν το πελατολόγιό τους ή απλά να βγουν δημοτικοί σύμβουλοι. Οι περισσότερες οικογένειες, ωστόσο, οραματίζονται τουλάχιστον ένα καλύτερο σχολείο. Μπορεί σε πολλές περιπτώσεις να μην κατορθώνουν το ιδεατό, αλλά μαζί με ορισμένους άλλους, κρατούν τις μονάδες όρθιες. Αυτό που τουλάχιστον με μεγαλύτερη βεβαιότητα δεν κατάφεραν αυτοί οι γονείς είναι να σιωπούν ή να… στρουθοκαμηλίζουν.
