Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης
Θα ξεκινήσω δανειζόμενος την πολύ ωραία και χαρακτηριστική φράση που χρησιμοποίησε ο πρόεδρος της ΕΝΠΕ Κώστας Αγοραστός στη συνεδρίαση του Περιφερειακού Συμβουλίου Κεντρικής Μακεδονίας για το θέμα της συμφωνίας των Πρεσπών: «Η ιστορία δεν λέει “αντίο”, αλλά “θα σε δω αργότερα”».
Αυτό ακριβώς ισχύει και στην περίπτωση της πολύπαθης, για να μην πω «κακόμοιρης», Μάνδρας. Η ιστορία είπε «θα σε δω αργότερα». Οι ιθύνοντες νόμιζαν ότι αν συνεχίσουν να κινούνται με τους ρυθμούς χελώνας του ελληνικού γραφειοκρατικού «Γολγοθά», η φύση θα τους σεβαστεί. Η φύση, όμως, όπως και η ιστορία, είναι αμείλικτες. Και θυμούνται και ενίοτε «εκδικούνται». Όλοι πίστεψαν ότι «έλα μωρέ, σιγά μη ξανασυμβεί το ίδιο, έρχεται άνοιξη, μετά καλοκαίρι, σιγά σιγά θα ξεκινήσουμε τα έργα, θα τα δουν οι κάτοικοι, εκλογές έρχονται του χρόνου, ίσως απορροφήσουμε το πολιτικό κόστος του Νοεμβρίου».
Κι έρχεται η νεροποντή της περασμένης Τρίτης (και λίγο της Τετάρτης) να υπενθυμίσει με τον χειρότερο τρόπο ότι σε αυτή τη χώρα τα λόγια περισσεύουν και οι πράξεις υπολείπονται.
Η Περιφέρεια, αμήχανη προφανώς στο «ξεμπρόστιασμα» της φύσης, τα έριξε πρωτίστως στην «κλιματική αλλαγή» και μετά στο «στοιχειό» της γραφειοκρατίας. Μα, εφόσον υποστηρίζουν τα περί «κλιματικής αλλαγής» τόσο πιστά, δεν θα έπρεπε να είναι προετοιμασμένοι για κάθε ενδεχόμενο; Η πλημμύρα, η οποία ευτυχώς βρήκε τους κατοίκους περισσότερο υποψιασμένους από την Περιφέρεια και γι’ αυτό δεν είχαμε τραυματισμούς, θανάτους και εκτεταμένες υλικές ζημιές, απέδειξε ότι σε αυτόν τον τόπο τα λόγια, οι… γραβάτες και οι αοριστολογίες περί ανάπτυξης, ουδεμία σχέση με τη στυγνή πραγματικότητα έχουν. Αν θεωρείται ανάπτυξη το πρωτογενές πλεόνασμα, οι επενδύσεις και η έξοδος στις αγορές, τη στιγμή που ολόκληρες περιοχές ζουν μέσα στην υποβάθμιση και την έλλειψη στοιχειωδών υποδομών, τότε προφανώς έχουμε λάθος προτεραιότητες.
Την ίδια στιγμή, οι κραδασμοί από το δεκαήμερο κλείσιμο του ΧΥΤΑ Φυλής συνεχίζονται, με τον προβληματισμό για το μέλλον της διαχείρισης των απορριμμάτων, με τον καθημερινό όγκο και τις απαιτήσεις να αυξάνονται κάθε μέρα, να είναι έντονος. Παράλληλα, περιπτώσεις όπως η χωματερή της οδού Μεσογείων στο Μαρούσι που έπιασε φωτιά, μα και άλλες ανάλογες σε άλλους Δήμους, αποδεικνύουν ότι έχουμε πολλά χιλιόμετρα να διανύσουμε ως πολιτεία και ως κοινωνία, για να αποτελούμε πραγματικά μια «ανεπτυγμένη» χώρα.