Γράφει ο Γιώργος Αράπογλου– Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας – φύλλο Ν. Φιλαδέλφεια – Ν. Χαλκηδόνα – Φιλοθέη- Ψυχικό- Μεταμόρφωση 02/06/2025
Την περασμένη Παρασκευή ξεκίνησε και για φέτος η περιπέτεια των μαθητών της Γ’ Λυκείου στις Πανελλαδικές εξετάσεις. Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, το μυαλό αναπόφευκτα πηγαίνει κοντά τρεις δεκαετίες πίσω, στα δικά μας μαθητικά χρόνια, όταν μοιραζόμασταν τις ίδιες ανησυχίες με τα σημερινά παιδιά. Η αγωνία, η προσμονή, η ελπίδα, το όνειρο. Αισθήματα άμεσα συνδεδεμένα με την ψυχοσύνθεση του εφήβου που δίνει τις πιο σημαντικές εξετάζεις της ζωής του μέχρι εκείνη την ώρα.
Με την έναρξη των εξετάσεων κάνω δύο συγκεκριμένες αναρτήσεις στον προσωπικό μου λογαριασμό στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η μία, με το θέμα της Έκθεσης Γ’ Δέσμης που μας είχε πέσει, με το οποίο ξεκινήσαμε τη δική μας περιπέτεια εγώ και οι συμμαθητές μου. Ένα κείμενο του Ηλία Σπυρόπουλου για το πόσο απαραίτητο είναι το γέλιο στη ζωή μας και ένα γνωμικό του Ασημάκη Πανσέληνου που κατέληγε ως εξής: «Η παρέα! Αυτή είναι η μόνη ελεύθερη ομάδα, ως τα σήμερα, στη ζωή των ανθρώπων».
Τότε δεν το γνωρίζαμε, αλλά στην πορεία των χρόνων αυτή ήταν ίσως από τις πιο σημαντικές συμβουλές που είχαμε δεχθεί στην σύντομη ζωή μας. Η παρέα. Εκείνες τις μέρες, κάποιοι έμελλε να αποχαιρετιστούμε και να μην συναντηθούμε ποτέ ξανά. Για κάποιους, πλέον δυστυχώς, είναι ήδη αργά γιατί «έφυγαν» πολύ νωρίς και μας άφησαν μόνο με την ανάμνησή νέων, χαμογελαστών ανθρώπων με όνειρα για ζωή. Ευτυχώς, με την πλειονότητα των συμμαθητών μας και με τη συνδρομή των Μ.Κ.Δ. έχουμε κρατήσει μια καλή σχέση και επικοινωνία και τα τελευταία χρόνια βρισκόμαστε τακτικά τουλάχιστον μία φορά το χρόνο. Αλλά, κάθε φορά, πάντα κάποιοι λείπουν. Αυτή είναι η πρώτη συμβουλή που δίνω στα παιδιά που αυτές τις μέρες δίνουν τη μάχη τους. Όταν με το καλό τελειώσουν τις εξετάσεις, να μαζευτούν όλοι μαζί και, αφού βγάλουν μια μεγάλη ανάσα ανακούφισης, να κάνουν μια τεράστια αγκαλιά όλοι μαζί και να κρατήσουν αυτή τη στιγμή για πάντα.
Η δεύτερη ανάρτηση που κάνω είναι λιγότερο στενόχωρη. Πάντα, όταν ξεκινούν οι Πανελλαδικές, θυμάμαι εκείνο το ωραίο τραγουδάκι του αγαπημένου Φοίβου Δεληβοριά, με τον τίτλο «Τριτοδεσμίτισσα». Ο λόγος προφανής. Έχοντας περάσει εκείνα τα τρυφερά χρόνια ξενυχτώντας και διαβάζοντας ανελέητα τα ρητά του Ρουσσώ και του Μοντεσκιέ και τα “Ovidius poeta in Terra Pontica exulat…”, κάπου εκεί στις χαραμάδες τριγυρνοβολούσε και το γλυκό μικρόβιο του έρωτος. Στα διαλείμματα των διαβασμάτων, τα χαρτάκια με τους στίχους και τις αφιερώσεις, τα μυστικά τηλέφωνα (δεν υπήρχαν κινητά τότε για να… κάνουμε τη δουλειά μας σαν άνθρωποι!), τα αθώα φλερτ που ξεπηδούσαν μέσα από την αλληλοσυμπαράσταση φέρνουν ξανά όμορφες, γλυκές αναμνήσεις. Και αυτή είναι η δεύτερη συμβουλή που στέλνω στα παιδιά.
Η ζωή είναι ό,τι περιλαμβάνεται έξω, γύρω και πέρα από κάθε ειδών εξετάσεις. Μη φοβηθείτε ποτέ να ονειρευτείτε, να ερωτευτείτε, να ταξιδέψετε, να τσαλακωθείτε.
Μάχες θα δώσετε πολλές. Κάποιες θα τις κερδίσετε, κάποιες όχι. Στο τέλος της ημέρας τίποτα από όσα μπορεί να πετύχεις στη ζωή σου, μικρά ή μεγάλα, δεν έχουν καμία αξία, αν δεν είναι εκεί οι φίλοι σου να το μοιραστείτε.
Καλή δύναμη σε όλα τα παιδιά.
