Η είδηση μας ήρθε μόλις λίγη ώρα αφού είχε ξημερώσει. «Άγρια συμπλοκή νεαρών στη Φιλοθέη με οπαδικά κίνητρα – Ένας 20χρονος τραυματίας». Οι πρώτες πληροφορίες ανέφεραν πως νεαροί είχαν στήσει καρτέρι σε διερχόμενο αυτοκίνητο, τους ρώτησαν τι ομάδα είναι και αμέσως μετά άρχισαν να σπάνε τα τζάμια με λοστούς, τους έβγαλαν από το αυτοκίνητο και άρχισαν να τους χτυπούν με μανία.
Μετά το αρχικό τρέξιμο και την διαδικασία διασταύρωσης της πληροφορίας, ήρθε η προσγείωση στην πραγματικότητα. 20χρονος… τραυματίας… οπαδικά κίνητρα… πάλι και πάλι η ίδια ιστορία. Δεν έχει στεγνώσει ακόμα το αίμα του Μιχάλη Κατσούρη στη Νέα Φιλαδέλφεια, εκείνου που όλοι εύχονταν να είναι το τελευταίο θύμα της οπαδικής βίας και η κατάσταση συνεχίζει να μην μετριάζεται.
Εν τέλει, οι αρχικές πληροφορίες διαψεύστηκαν και αποδείχθηκε πως τα κίνητρα της συμπλοκής δεν ήταν οπαδικά, αλλά είχαν να κάνουν με το ποιος θα έχει τον έλεγχο της… πλατείας.
Και κάπου εκεί η λογική αρχίζει να παίζει περίεργα παιχνίδια. Είναι τώρα αυτό παρήγορο ότι δεν πλακώθηκαν για τις ομάδες, αλλά για τις πλατείες; Και το κερασάκι, η Αστυνομία προχώρησε σε συλλήψεις, ενός 30χρονου και ενός 23χρονου, που ενεπλάκησαν στο συμβάν. Αναρωτιέμαι καμιά φορά, από πού να το πιάσει κανείς. Αν δεν διαψευστούν εκ νέου οι πληροφορίες και δεν αποδειχθεί ότι όλη η φασαρία γίνεται για παράνομες δοσοληψίες – το οποίο επίσης είναι κατακριτέο, αλλά τουλάχιστον έχει μια εξήγηση – έχουμε να κάνουμε με ένα φαινόμενο που πραγματικά δεν έχει εξήγηση. Ένας 30χρονος μαντραχαλάς, θα έχει δείρει κάποιους επειδή τόλμησαν να καθίσουν στην πλατεία του. Ό,τι και να πει κανείς είναι λίγο.
Η βία έχει γίνει κανονικότητα σε όλα τα επίπεδα. Είσαι άλλη ομαδα; Ξύλο και μαχαίρια. Πας και κάθεσαι στην πλατεία μου; Ξύλο και λοστάρια. Κοίταξες τη γυναίκα μου; Ξύλο με καρδούλες. Είσαι ομοφυλόφιλος; Ξύλο με ρόπαλα. Εκεί η αντρίλα δεν σηκώνει ελαφρότητες. Με έκλεισες με το αυτοκίνητο; Ξύλο με ξύλο. Ακόμα και στα σχολεία, είναι γενικό το φαινόμενο οι διαφορές να λύνονται με ξύλο. Ο γιος μου που πέρσι πέρασε την πόρτα του Δημοτικού και δεν έχει καμία σχέση με αυτή την κουλτούρα, κάποια φορά γύρισε και μου είπε «μα, ρε μπαμπά, αυτοί όλοι δέρνονται και επειδή εγώ δεν δέρνω, δεν με κάνει κανένας παρέα». Άντε τώρα να εξηγήσεις στο παιδί ότι το να μη σε κάνει κανένας παρέα, σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί και να είναι καλό. «Μα, για σκέψου: εσύ θέλεις πράγματι να κάνεις παρέα με κάποιους που το μόνο που κάνουν είναι να δέρνουν;». Και ό,τι σώσεις.
Το θέμα όμως είναι ότι η βία έχει χωθεί μες στο πετσί μας. Σε κάθε τομέα, σε κάθε δραστηριότητα, σε καθετί περιλαμβάνει συναναστροφή με άλλους ανθρώπους. Και πού θα σταματήσει; Στον επόμενο θάνατο; Γιατί, νομοτελειακά, η βία κάποια στιγμή θα βαφτεί με αίμα. Και τότε πάλι θα κλαίμε και θα ευχόμαστε αυτό να είναι το τελευταίο θύμα.
Όποιος κι αν ήταν ο λόγος της συμπλοκής, ο 20χρονος έτρεξε για να γλιτώσει την επίθεση και κατέληξε σε ένα ρέμα με την Πυροσβεστική να προσπαθεί να τον απεγκλωβίσει. Μέσα στην ατυχία του, αυτός στάθηκε τυχερός. Δεν θα είναι όμως πάντα έτσι. Γι’ αυτό, δεν χωράει εφησυχασμός.
Ως κοινωνία, οφείλουμε να γαλουχήσουμε τα παιδιά μας με την κουλτούρα της μη βίας στα πάντα. Έχεις δικαίωμα να διαφωνήσεις, έχεις δικαίωμα να θυμώσεις, έχεις δικαίωμα να αντιδράσεις ακόμα, όμως, δεν έχεις κανένα δικαίωμα να βιαιοπραγήσεις όσο θυμωμένος και αν είσαι. Η βία ποτέ δεν ήταν λύση για κανένα πρόβλημα. Όσο πιο σύντομα το καταλάβουμε και εντατικοποιήσουμε τις προσπάθειες να βοηθήσουμε τους νέους ανθρώπους να το καταλάβουν, ίσως καταφέρουμε να σώσουμε και κάτι. Αν σώζεται πια.
