Editorial – Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης
H κυβέρνηση πρέπει να δέχεται σφοδρή κριτική για τα χάλια του ΕΣΥ, τα οποία απλώς «μπαλώνει» όταν μεγαλώνει η επιδημιολογική πίεση. Τα έχω γράψει δημοσίως από τούτο εδώ το βήμα από τον Ιούλιο του 2020. Έκτοτε, δυστυχώς, δεν έχουν αλλάξει και πολλά. Άλλαξε όμως ένα, άκρως σημαντικό: Υπάρχει ο εμβολιασμός. Και αν σε αυτή την υγειονομική κρίση υπάρχει μια φορά που πρέπει να γίνει επίκληση στην περίφημη «ατομική ευθύνη», είναι αυτή: Επιλέγω να εμβολιαστώ ή όχι. Και ο καθένας ζει με τις συνέπειες των επιλογών του.
Υπό αυτό το πρίσμα, όσο κι αν διαφωνώ σε πολλά μαζί του, ειδικά με τις αποφάσεις του ως υπουργός Υγείας παλαιότερα (τα «λουκέτα» σε νοσοκομεία τα βρίσκουμε σήμερα μπροστά μας), αυτή τη φορά ο νυν υπουργός Ανάπτυξης Άδωνις Γεωργιάδης έχει ένα δίκιο: Αφενός η κυβέρνηση εξάντλησε όλα τα περιθώρια να πείσει τον πληθυσμό να εμβολιαστεί, ενίοτε ακροβατώντας επικίνδυνα στο συνταγματικό «σχοινί». Και, μάλιστα, η πλειοψηφία ανταποκρίθηκε. Αφετέρου, κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσουμε να μετράμε καθημερινά τα «κρούσματα» (αν λέγονται τελικά έτσι, αφού συμπεριλαμβάνουν και τους λεγόμενους ασυμπτωματικούς). Αλλιώς είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε τον ίδιο εφιάλτη κάθε χρόνο. Πέφτουν τα κρούσματα; Χαλαρώνουμε. Αυξάνονται τα κρούσματα; Άγχος, φόβος, περιορισμοί και στο βάθος η «δαμόκλειος σπάθη» του lockdown, το οποίο, φυσικά, κανείς δεν αντέχει ξανά, ούτε ψυχολογικά, ούτε κοινωνικά, ούτε οικονομικά. Δεν γίνεται, πλέον, να καθορίζουμε τη ζωή και το μέλλον μας κάθε απόγευμα στις 6!
Η αλήθεια είναι ότι οι… «ακαταδίωκτοι» επιστήμονες, ειδικά μετά τον Μάιο του 2020, ουσιαστικά τα θαλάσσωσαν. Κατάφεραν να τρομοκρατήσουν, να μπερδέψουν, να εξοργίσουν, να προσβάλουν, να υποτιμήσουν τον κόσμο, να δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα προς εξυπηρέτηση κυβερνητικών αφηγημάτων. Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση, αντί να ενισχύσει ουσιαστικά την Πρωτοβάθμια Υγεία και τα νοσοκομεία, δημιούργησε κοινωνικό αυτοματισμό εμβολιασμένων – ανεμβολίαστων, απέβαλε ανεμβολίαστους υγειονομικούς από τη δουλειά τους, άνοιξε δύο συνεχή καλοκαίρια τον τουρισμό με πλημμελή έλεγχο, ανέχθηκε την αστυνομική κατάχρηση σε δρόμους και πλατείες κ.ά.
Όλα τα παραπάνω δημιούργησαν και την περίφημη «αντίστροφη ψυχολογία», την αντίδραση, τον θυμό και τη χαμηλή πειθώ, με καθοριστική τη συμβολή των κεντρικών ΜΜΕ.
Ο κορωνοϊός κυκλοφορεί, πλέον, ευρέως στον πληθυσμό, ο συσχετισμός κρουσμάτων – διασωληνωμένων είναι (ακόμη) χαμηλός, η κοινωνία δεν μπορεί να κλείσει ξανά. Η λήψη στοχευμένων μέτρων και ο έλεγχός τους, η ενίσχυση όλων των βαθμίδων του ΕΣΥ, πάντα σε συνάρτηση με τα εμβόλια και (ελπίζουμε προσεχώς) τα φάρμακα, η ατομική προστασία και η ψύχραιμη ενημέρωση του κόσμου, μακριά από τρομολαγνικές υστερίες, δείχνουν τον δρόμο.
Για το θέμα των θανάτων έχουμε να πούμε πολλά. Προσεχώς…