Γράφει ο Αλέξανδρος Καζαντζίδης – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας, φύλλο Χαλανδρίου – Αγίας Παρασκευής – Παπάγου – Χολαργού – 26/07/2023
Μαζί με το Αδριάνειο Υδραγωγείο, η Ρεματιά παραμένει ένα από τα ελάχιστα υδάτινα «ίχνη» του παρελθόντος της σημερινής Αττικής που σώζονται. Η δροσιά της τελευταίας είναι αισθητή σε όσους Χαλανδραίους ή επισκέπτες βρεθούν δίπλα στο ρέμα. Μάλιστα, αντικρίζουν τη σημαντική πανίδα & χλωρίδα, έννοιες που πυρκαγιές, πολυκατοικίες και μεγάλα εμπορικά κέντρα, τείνουν να τις κατατάξουν στις… άγνωστες λέξεις για τους νεώτερους. Εκτός από την περίοδο του καύσωνα και των απαγορεύσεων διέλευσης, το τοπόσημο της πόλης προσφέρει σε παλιούς και καινούργιους φίλους, τη βαθιά «ανάσα» που μόνο η φύση μπορεί.
Μια μικρή ανταπόδοση όσων χαρίζει απλόχερα η Ρεματιά έχει λάβει σε θεσμικό επίπεδο, παρότι πόροι και προσωπικό, που διαθέτει η Πολιτεία, δεν αρκούν (διαβάστε περισσότερα ΕΔΩ και ΕΔΩ). O Δήμος και οι εθελοντές φροντίζουν για την αντιπυρική του προστασία, η Περιφέρεια προανήγγειλε παραρεμάτιες διαδρομές Περιβάλλοντος, ενώ ο σύλλογος Ρεματιάς παίρνει πρωτοβουλίες για τη σύνδεση του «τοπόσημου» με τα σχολεία και την εκπαίδευση. Πέρα από τη διατήρηση και ανάδειξη του φυσικού τοπίου, λιθαράκι «ζωντάνιας» στην περιοχή δίνουν οι γιορτές στο θέατρο που μέσω του δημοτικού Φεστιβάλ, κάθε καλοκαίρι προσελκύουν χιλιάδες ανθρώπους. Οι εκδηλώσεις, ως επί το πλείστον με ελεύθερη είσοδο, άνοιξαν τον δημόσιο χώρο σε κάθε μορφής τέχνης & συλλογικότητα, χωρίς αποκλεισμούς σε ΑμεΑ -όλα αυτά σε μία γωνιά που κυριολεκτικά επαναδημιουργήθηκε από τις στάχτες της το 2015.
Ωστόσο, οι συνεπείς και ανήσυχοι άνθρωποι για την «ψυχή» της πόλης έχουν να αντιμετωπίσουν κάποιους λίγους μεν, αλλά σε σχεδόν καθημερινή βάση που ποδοπατούν την περιοχή. Μπουκάλια, ποτήρια, αποτσίγαρα, πλάι σε ρούχα και… σχολικά βιβλία κάνουν, μεταξύ άλλων, την εμφάνισή τους δίπλα στα πανέμορφα δέντρα. Όσοι ανήκουν στην κατηγορία «απαθείς – απογοητευμένοι» που υποβαθμίζουν κιόλας τη Φύση με ενέργειες γεμάτες από σκουπίδια ή μπετόν, ίσως θα ήταν καλό να θυμούνται τον αείμνηστο Γιάννη Κεφαλληνό. Ο οικειοθελής και ακούραστος προστάτης του πρασίνου της περιοχής, επί σχεδόν 27 χρόνια δεν έλειψε ούτε μία μέρα από το τοπόσημο του Χαλανδρίου. Η δράση του αναγνωρίστηκε από αιρετούς, φίλους και συνοδοιπόρους, που είχαν να λένε για έναν φιλότιμο και ευαίσθητο άνθρωπο. Λίγους μήνες πριν από τον θάνατό του, ο ίδιος δήλωνε στην ΑΜΑΡΥΣΙΑ με… προφητική ανησυχία: «Τη Ρεματιά και τα μάτια μας, είναι ο τελευταίος πνεύμονας της περιοχής που δεν έχει ερημοποιηθεί. Χρειάζεται ευαισθητοποίηση από όλους…».
