Ήταν το μακρινό 1986, όταν έκανα το πρώτο μου αθλητικό δελτίο σε σωματείο. Έχουν περάσει πολλές ζωές από τότε, όμως, το θυμάμαι ακόμα μέχρι σήμερα. Με αγάπη και νοσταλγία. Ακόμα θυμάμαι την ημέρα που πέρασα το κατώφλι του Ιωνικού Νέας Φιλαδέλφειας και γράφτηκα στα τμήματα ενόργανης γυμναστικής.
Από μία άποψη, αν το σκεφτεί κανείς για τα δεδομένα της εποχής ήταν ένα αρκετά τολμηρό βήμα. Ένας κοντοστούπης, γυαλάκιας, δειλός μικρούλης, να κάνει ενόργανη γυμναστική, ένα άθλημα που, τη δεκαετία του ’80 πολλοί το κορόιδευαν ότι «δεν είναι για αγόρια», αλλά, ας μην πιάσουμε αυτή τη συζήτηση γιατί τις τελευταίες μέρες γίνονται και άλλα πολλά που μας έχουν βγάλει από τα ρούχα μας.
Στο αθλητικό κομμάτι, έμαθα να αγαπώ τη γυμναστική, απέκτησα πλαστικότητα, η οποία με κάποιον τρόπο με ακολουθεί ακόμα και σήμερα, γνώρισα νέα παιδιά και έφτασα στο κατώφλι του να αποφασίσω αν θα μπορούσα να κάνω και το βήμα παραπάνω.
Μια από τις επίσης πολύ όμορφες αναμνήσεις μου, ήταν ότι ένα απόγευμα και ενώ είχαμε προπόνηση μαζεύτηκαν όλοι για να παρακολουθήσουν τα γυρίσματα μιας ταινίας, με πρωταγωνιστές τον Αλμπέρτο Εσκενάζι και την εκθαμβωτική Γκέλυ Γαβριήλ. Το σενάριο αφορούσε έναν αστέρα της ομάδας μπάσκετ του Ιωνικού, στον οποίο πριν από το μεγάλο αγώνα, οι αντίπαλοι ρίχνουν έναν σωρό πειρασμούς, προκειμένου να τον ωθήσουν να έχει μειωμένη απόδοση. «Ο δρόμος προς τη δόξα – Ο μεγάλος αγώνας», όπως ονομαζόταν η ταινία δεν έγινε ιδιαίτερα γνωστή, όμως, εμείς οι αθλητές και γονείς του Ιωνικού, χαρήκαμε πολύ και κάπου σε κάποια καρέ, αν δει κάποιος τη βιντεοκασέτα, όλο και κάποιες γνωστές φάτσες θα εντοπίσει στους πανηγυρισμούς για την – τελικά – μεγάλη νίκη της ομάδας μας.
Μετά από τέσσερα χρόνια, στα οποία πέρασα υπέροχα ως αθλητής της ενόργανης, μεταπήδησα στα τμήματα υποδομής χάντμπολ, όπου είχα την ευλογία να με προπονούν αθλητές θρύλοι του αθλήματος στη χώρα μας, όπως ο Πάρις Χαριτωνίδης, ο οποίος έκαιγε καρδιές εντός και εκτός γηπέδων και ο σπουδαίος – μετέπειτα και ομοσπονδιακός προπονητής – Στέλιος Αλεπουδέας. Ένα φεγγάρι είμαι βέβαιος ότι συνυπήρξαμε και συμπαίκτες στα μικρά τμήματα και με τον μετέπειτα μεγάλο αρχηγό της ΑΕΚ, Χριστόφορο Μπακαούκα.
Στο άκουσμα της κατάστασης, στην οποία βρίσκεται το ιστορικό κτίριο, όπου στεγάζεται ο Σύλλογος, ένα σκίρτημα με έπιασε. Οι εικόνες που έβγαλε στη δημοσιότητα η δημοτική αρχή είναι αποκαρδιωτικές. Το κτίριο, ξεκάθαρα, δεν πρέπει να χρησιμοποιηθεί, γιατί είναι από καιρό επικίνδυνο για την ασφάλεια και την υγεία των αθλητών.
Πρέπει να βρεθεί άμεσα λύση για τα τμήματα, που ήδη αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα διαχείρισης.
Πάνω από όλα, όμως, πρέπει το ιστορικό σωματείο της πόλης, να μετεγκατασταθεί σε έναν χώρο, όπου θα μπορεί να αναπτύξει όλα τα τμήματά του και να επιστρέψει στην κοινωνία αυτό που απλόχερα κάνει εδώ και δεκαετίες.
Δεν έχουν τόση σημασία οι τίτλοι και οι όποιες διακρίσεις, ούτε και οι σπουδαίοι αθλητές που γαλουχήθηκαν στα σπλάχνα της ομάδας.
Αν έχει κάποια σημασία, σκεφτείτε πόσο σημαντικό ίσως είναι ότι ένα παιδί, πέρασε το κατώφλι του κλειστού γυμναστηρίου του συλλόγου πριν από τέσσερις δεκαετίες, έκανε φιλίες, αναμνήσεις, μεγάλωσε, αλλά ποτέ, εξαιτίας της μαγιάς που ποτίστηκε μέσα του, δεν έφυγε από τον αθλητισμό.
Νομίζω ότι η πόλη και όλες οι δημοτικές Αρχές, κάτι χρωστούν στον Ιωνικό όλων μας.
