Γράφει η Ξένια Γιαννάκου – Από την έντυπη έκδοση της καθημερινής ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ Κηφισιά – Νέα Ερυθραία – Εκάλη, Διόνυσος 28/02/2025
Δύσκολη ημέρα η σημερινή… Πολλά έχουν ειπωθεί, άλλα τόσα θα λεχθούν τις επόμενες ώρες και πολλά θα γίνουν, ελπίζουμε μόνο μέσα στο πλαίσιο του απόλυτου σεβασμού για τα θύματα της σιδηροδρομικής τραγωδίας των Τεμπών.
Πολλά λοιπόν έχουν ήδη ειπωθεί αλλά μια τέτοια ημέρα δεν μπορεί να μην αποτελέσει ερέθισμα για λίγες ακόμα λέξεις από αυτήν εδώ τη στήλη.
Το πώς και το γιατί, η απόδοση ευθυνών και η τιμωρία, δεν είναι το αντικείμενο αυτού του σημειώματος. Από τη μία, δεν είμαστε ειδικοί από την άλλη, -θέλουμε να- ελπίζουμε στην απόδοση της δικαιοσύνης. Αυτό που σίγουρα ζητάμε όλοι είναι η παραδειγματική τιμωρία αυτών που έφταιξαν, σε όποιο επίπεδο κι αν βρίσκονται αλλά και να γίνουν άμεσα όλα όσα είναι απαραίτητα για να μην γίνουμε ποτέ ξανά μάρτυρες μιας τέτοιας τραγωδίας. Χωρίς «θα» και υποσχέσεις αλλά ΤΩΡΑ, ΑΜΕΣΑ, ΧΘΕΣ!
Όσοι από εσάς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές είστε γονείς, θα νιώθετε, φαντάζομαι, το διαφορετικό αυτό σφίξιμο στο στομάχι κάθε φορά που αντικρίζετε κάποιον από τους γονείς που έχασαν τα παιδιά τους στη μοιραία εκείνη αμαξοστοιχία. Αυτό το σφίξιμο και ταυτόχρονα «άδειασμα» του στομαχιού, η ταχυπαλμία και η ανάσα που δύσκολα βγαίνει όταν προσπαθείτε να διώξετε από το μυαλό σας τη σκέψη, «κι αν ήμουν εγώ στη θέση αυτής της μάνας, αυτού του πατέρα;». Πώς νιώθει ο γονιός που ξέρει ότι δεν θα ξαναδεί το παιδί του, δεν θα το αγγίξει ξανά, δεν θα μιλήσει μαζί του; Κανείς δεν θέλει να το μάθει αλλά μη γελιόμαστε, από τη στιγμή που γινόμαστε γονείς, αυτός ο φόβος τρυπώνει στην ψυχή και φεύγει μόνο όταν «φύγουμε» κι εμείς.
Πίσω από εκείνους και εκείνες που δεν είναι πια εδώ, έχουν μείνει να συνεχίζουν τη ζωή τους, οι διασωθέντες του δυστυχήματος. Είναι οι τυχεροί, που για κάποιο λόγο, η μοίρα τους ήθελε να βγουν ζωντανοί από τα βαγόνια. Κάποιοι με τραύματα στο σώμα, όλοι όμως σίγουρα με τραύματα στην ψυχή.
«Πλέον, η ζωή σου κυμαίνεται σε μία ευθεία μέτρια γραμμή. Δεν είσαι ποτέ πολύ χαρούμενος γιατί σκέφτεσαι ότι υπήρχαν άνθρωποι που βρεθήκατε εκεί, ενώθηκαν οι ζωές σας έστω και για λίγα λεπτά και πλέον δεν είναι εδώ να αισθανθούν αυτά τα συναισθήματα, οπότε δεν σου αξίζει να είσαι πολύ χαρούμενος.
Αντ’ αυτού, δεν σου αξίζει ούτε να είσαι πολύ λυπημένος, γιατί εσύ είσαι εδώ και υπάρχουν άνθρωποι που δεν είναι εδώ αυτή τη στιγμή, για να αισθανθούν οποιοδήποτε συναίσθημα». Αυτά τα λόγια ανήκουν στη Βασιλική Οικονομάκη (από θέμα της ιστοσελίδας Newsbomb.gr, με μαρτυρίες επιζώντων) και πραγματικά στοιχειώνουν, καθώς συνειδητοποιεί κανείς πώς ζει ένα νεαρό κορίτσι που έχει όλη τη ζωή μπροστά του.
Επίλογο αυτό το σημείωμα δεν μπορεί να έχει… το θέμα δεν κλείνει, δεν μπαίνει τελεία, μένει ανοιχτή πληγή. Τουλάχιστον ας μην έχει η ζωή μας σε αυτή τη χώρα τίτλο, το «πάμε κι όπου βγει».
