Η δικαστική νίκη που πέτυχε στο Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) ο Δήμος Κηφισιάς, το οποίο αποφάσισε την ακύρωση της κατάργησης του «Κέντρου Έρευνας και Μελέτης της Μικρασιατικής Ερυθραίας» (ΚΕΜΜΕ), φέρνει στο προσκήνιο το θέμα και για τα άλλα 3 Κέντρα Μικρασιατικού Πολιτισμού τα οποία λειτουργούν σε πόλεις της χώρας ,ως Νομικά Πρόσωπα δήμων.
Μεταξύ αυτών και το εξαιρετικό Κέντρο Σπουδής και Ανάδειξης Μικρασιατικού Πολιτισμού Δήμου Ν. Ιωνίας (ΚΕ.ΜΙ.ΠΟ.), με έδρα τη Νέα Ιωνία.
Η απόφαση του ΣτΕ δικαίωσε όσους πίστευαν ότι επρόκειτο για μια μία εντελώς αψυχολόγητη ενέργεια, καθώς τα 4 αυτά κέντρα δεν είχαν καμία σχέση με την λειτουργία των εκατοντάδων Νομικών Προσώπων των δήμων, τα οποία εντάχθηκαν στη διοικητική δομή των δήμων από τον Γενάρη του 2024, αλλά επιτελούσαν ένα άκρως ιδιαίτερο και ξεχωριστό έργο.
Το θέμα είναι βέβαια τι γίνεται τώρα;
Στην Κηφισιά περιμένουν να καθαρογράφει η απόφαση για να δουν τις επόμενες κινήσεις τους, αφού η εξέλιξη αυτή δεν σημαίνει αυτόματη επαναλειτουργία, αλλά ανοίγει τον δρόμο για την ανασύστασή τους, με πρωτοβουλίες που θα πρέπει να αναληφθούν αμέσως μετά τη γνωστοποίηση του σκεπτικού από το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο.
Βέβαια αισθάνονται δικαιωμένοι για την απόφαση τους να προσφύγουν στο ΣτΕ και για το ΚΕΜΜΕ αλλά και για την «Ανθοκομική Κηφισιάς», κάτι που δεν έγινε από τον Δήμο της Νέας Ιωνίας για το ΚΕΜΙΠΟ.
Η μεν διοίκηση Θωμαΐδου, έχοντας χάσει τις εκλογές δεν ασχολήθηκε με το θέμα, η δε νέα δημοτική Αρχή του Παναγιώτη Μανούρη, προφανώς ένιωσε ότι ήταν μια «χαμένη μάχη» και δεν προχώρησε σε αντίστοιχη κίνηση με αυτή της Κηφισιάς.
Μάλιστα όπως μου μετέφεραν άνθρωποι που ασχολήθηκαν περισσότερο με το θέμα, το ΚΕΜΙΠΟ, είχε περισσότερα «όπλα στην φαρέτρα του», να υποστηρίξει την προσφυγή στο ΣτΕ μιας και η απόφαση του Υπουργείου ήταν καταχρηστική στο κομμάτι της μεταβίβασης της περιουσίας του στον Δήμο μιας και αυτή κατά κύριο λόγω ήταν από δωρητές στο Κέντρο με σκοπό την διατήρηση της μνήμης με το νέο καθεστώς να μην εγγυάται κάτι τέτοιο.
Στο ΚΕΜΙΠΟ Ν. Ιωνίας υπάρχει, εκτός από το Λαογραφικό Μουσείο, και το μοναδικό Μουσείο Υφαντουργίας-Ταπητουργίας, όπου εκτίθενται ταπητουργικοί ιστοί, αργαλειοί υφαντουργίας και λοιπός βιομηχανικός εξοπλισμός.
Τι μέλει γενέσθαι λοιπόν;
Αν και δεν είμαι Νομικός, πιστεύω ότι η δημοτική Αρχή θα πρέπει να αναθέσει στη Νομική της υπηρεσία να εξετάσει εκ νέου το θέμα και να δει τι μπορεί να γίνει.
Ίσως να υπάρχει κάποιο νομικό κενό για κάποια «αίτηση θεραπείας» αλλιώς θα μείνουμε με την πίκρα μιας μάχης που δεν δόθηκε…
