Tο περιστατικό με τον (πρώην πλέον) βουλευτή της ΝΔ Λευτέρη Αυγενάκη, ο οποίος προχώρησε σε βιαιοπραγία εις βάρος υπαλλήλου στο αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος» όταν ο τελευταίος δεν του επέτρεψε την επιβίβαση εξαιτίας αργοπορημένης άφιξης, καταδεικνύει μια διαχρονική παθογένεια όχι μόνο του πολιτικού μας συστήματος αλλά του αξιακού μας κώδικα εν γένει.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ένας πολιτικός ταγός διαπράττει το συνηθέστερο από τα 7 «θανάσιμα» αμαρτήματα – αυτό της αλαζονείας.
Το εξοργιστικό είναι ότι ο 51χρονος βουλευτής (δεν παραχώρησε την έδρα του και παραμένει στη Βουλή ως ανεξάρτητος), ο οποίος μέχρι τον περασμένο μήνα υπηρετούσε ως υπουργός Γεωργίας της χώρας. Λίγο πριν συρθεί σε δημόσια «συγγνώμη» για το ατόπημά του, είχε επικαλεστεί την ασυλία του, προτάσσοντας τη βουλευτική του ιδιότητα, μπροστά στον αστυνομικό που εκλήθη από τον υπάλληλο που, προσπαθώντας να επιτελέσει το καθήκον του τίμια και με ακεραιότητα, έπεσε θύμα του αυταρχισμού της εξουσίας.
Η ομόθυμη καταδίκη από τον πολιτικό κόσμο που ακολούθησε -κατά την εκτίμηση της στήλης- δεν ήταν και τόσο ειλικρινής. Οι περισσότεροι από όσους έψεξαν τον «δράστη» είναι οι ίδιοι που θα έκαναν ακριβώς το ίδιο εάν ήταν στη θέση του.
Το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» αποτελεί το σύνθημα ενός ναρκισσιστικού modus vivendi με το οποίο «ντύνονται» διαχρονικά οι φορείς της εξουσίας – σε σημείο που να αναρωτιόμαστε μήπως τελικά, είναι η θέση που κάνει τον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος τη θέση.
«Αρχή άνδρα δείκνυσι» («η εξουσία αποκαλύπτει τον χαρακτήρα») έλεγαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι. «Αν θες να δοκιμάσεις το χαρακτήρα ενός ανθρώπου, δώσε του εξουσία» είχε πει ο Αβραάμ Λίνκολν προχωρώντας τον ίδιο συλλογισμό.
«Σε μια κοινωνία γεμάτη Αυγενάκηδες, γίνε Γιάννης Αντετοκούνμπο» λέει ένα απόφθεγμα νέας κοπής που κυκλοφορεί ευρέως στα social media τις τελευταίες ημέρες λίγο μετά την πρόκριση της Εθνικής μας Ομάδας μπάσκετ στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι και τη viral φωτογραφία του Έλληνα μπασκετμπολίστα να δακρύζει μπροστά σε ένα από τα παιδιά του ακούγοντας το ελληνικό κοινό να τον επευφημεί.
Η είδηση ότι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο -μαζί με την Αντιγόνη Ντρισμπιώτη- θα είναι οι σημαιοφόροι της ελληνικής ολυμπιακής αποστολής στο Παρίσι αποτελεί δικαίωση για έναν άνθρωπο που παρά την απαξίωση που βίωσε τα πρώτα χρόνια της ζωής του στη χώρα μας, παρά τις ρατσιστικές κορώνες που εκτοξεύθηκαν υπό την μορφή «λάσπης» προς το πρόσωπό του, ποτέ δεν υπέπεσε ούτε σε ένα από τα 7 «θανάσιμα» αμαρτήματα.
Όσες δυσκολίες και εάν ορθωθούν στον δρόμο μας, πάντα θα υπάρχει η δυνατότητα επιλογής. Το εύκολο είναι να βουτήξεις το δάκτυλο στο μέλι της αλαζονείας που γεννά η -όποια- εξουσία. Το δύσκολο είναι να παραμείνεις ταπεινός.
Μπορείς να γίνεις σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής στο μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός του πλανήτη. Μπορείς όμως να γίνεις και σημαιοφόρος της αλαζονείας αν οι επιλογές σου σε κατευθύνουν προς τα εκεί.
Το θέμα δεν είναι μόνο πώς σου έρχονται τα πράγματα στη ζωή, αλλά πώς εσύ τα διαχειρίζεσαι…
