Γράφει η Ξένια Γιαννάκου – Από την έντυπη έκδοση της καθημερινής ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ Κηφισιά – Νέα Ερυθραία – Εκάλη, Διόνυσος 28/07/2023
Καλοκαίρια πονεμένα, είναι αυτά που διανύουμε εδώ και χρόνια. Μήνες που θα έπρεπε να χαρακτηρίζονται από την ανεμελιά -όσο αυτό είναι δυνατό για έναν ενήλικα-, τη χαλάρωση, την ξεκούραση, τη διασκέδαση, περνούν αφήνοντας τελικά πικρή γεύση.
Πλέον τα καλοκαίρια μας μοιάζουν όλο και πιο μαύρα. Φτάνει η εποχή και λες κι ένα μαύρο σύννεφο «απειλεί» να σκεπάσει τον καλοκαιρινό μας ουρανό.
Στο κέντρο αυτής της απειλής βρίσκεται επί μονίμου πλέον βάσεως, οι πυρκαγιές. Από ανθρώπινο χέρι; Από ατομικό λάθος; Εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής; Όποια και να είναι η αιτία, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.
Τεράστιες εκτάσεις καμένης γης, περιουσίες που έγιναν στάχτη και το χειρότερο, χαμένες ζωές. Στη γη ή στον ουρανό, πολίτες ή πυροσβέστες χάνουν τη ζωή τους και η μαυρίλα πλακώνει πάλι την ψυχή.
Ο φόβος, ειδικά όσων κατοικούν σε περιοχές με βλάστηση ή εκείνων που θέλουν να παραθερίσουν κάπου όπου ακόμα υπάρχει δάσος, είναι ότι θα δουν τις φλόγες να πλησιάζουν.
«Άκουσα το πρωί της Πέμπτης για τη φωτιά στην Πολιτεία και μου κόπηκαν τα πόδια, σφίχτηκε το στομάχι μου, τρόμαξα», μου έλεγε κάτοικος άλλης περιοχής του Δήμου Κηφισιάς. Της ήρθαν στο μυαλό σκέψεις τρομακτικές, φόβοι καθόλου αβάσιμοι καθώς δεν θέλει πολύ να φουντώσει μια φωτιά και στο καταστροφικό της πέρασμα να κατακάψει ότι βρει μπροστά της… Δέντρα, σπίτια, ανθρώπους.
Μπορείς να ζεις με αυτό τον φόβο καθημερινά; Να τρέμεις μήπως κάποιος αποφασίσει να βάλει φωτιά γιατί έτσι του αρέσει, ή κάποιος άλλος αποφασίσει να κάψει ξερά χόρτα αγνοώντας τις εντολές για το αντίθετο; Να ανησυχείς αν κάποιοι δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν μία δύσκολη κατάσταση ή αν δεν υπάρχει η κατάλληλη προετοιμασία και τα «όπλα» για να το κάνουν; Κι έτσι από ένα «τσαφ» να έρθει η καταστροφή;
Η συζήτηση για το τι πλανήτη, τι φυσικό περιβάλλον αφήνουμε στα παιδιά και τα εγγόνια μας είναι άλλη, επίσης δύσκολη και με εξαιρετικά δυσοίωνες προβλέψεις. Η εικόνα ερημοποίησης (καινούργια λέξη αυτή, που περιγράφει πια πολλές περιοχές της υφηλίου) είναι μπροστά μας. Ζωή χωρίς πράσινο, χωρίς ανάσα στην ουσία, με αφανισμένο ζωικό βασίλειο…
Πίσω στο σήμερα, στο τώρα, οι απώλειες είναι πολλές και κάθε χρόνο γίνονται περισσότερες. Η διαχείρισή τους είναι δύσκολη κι εμείς μουδιασμένοι προσπαθούμε να τραβήξουμε το βλέμμα μας αλλά είναι δύσκολο.
Γιατί γνωρίζουμε πολύ καλά μέσα μας ότι εδώ που κατοικούμε, αυτή πια είναι -δυστυχώς- η κανονικότητά μας.
