Γράφει ο Γιώργος Αράπογλου– Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας – φύλλο Ν. Φιλαδέλφεια – Ν. Χαλκηδόνα – Φιλοθέη- Ψυχικό- Μεταμόρφωση 20/10/2025
Την 17η Οκτωβρίου κάθε έτους τιμάται η Διεθνής Ημέρα για την Εξάλειψη της Φτώχειας. Η ημέρα αυτή καθιερώθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 1992 προς τιμήν του εμπνευστή της Γιόζεφ Βρεσίνσκι, ενός εμπνευσμένου Γάλλου καθολικού ιερέα, ο οποίος αγωνίστηκε για την καταπολέμηση της πείνας και της ακραίας φτώχειας σε όλο τον κόσμο. Ο ίδιος, το 1957 ίδρυσε την Διεθνή Οργάνωση «Όλοι Μαζί με Αξιοπρέπεια – Τέταρτος Κόσμος», η οποία υπηρέτησε αυτόν τον σκοπό για δεκαετίες.
Σήμερα, σχεδόν 70 χρόνια μετά από την πρωτοβουλία εκείνου του φωτισμένου ιερέα, τα στοιχεία του ΟΗΕ είναι αμείλικτα. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς, περισσότεροι από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι σε όλον τον κόσμο βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας, με το ακόμα πιο τραγικό ποσοστό ότι περίπου οι μισοί είναι παιδιά.
Στην Ελλάδα, σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, ο γενικός δείκτης κινδύνου φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού για το 2024 έφτανε το εξωφρενικά ανησυχητικό ποσοστό του 2, επαυξημένο, μάλιστα κατά σε σχέση με το προηγούμενο έτος. Σε κανονικούς αριθμούς, το ποσοστό αυτό αφορά 2.658.400 άτομα. Τόσος περίπου, σύμφωνα και με την τελευταία απογραφή ήταν ο πληθυσμός των περιφερειών Ανατολικής Μακεδονίας & Θράκης, Κεντρικής Μακεδονίας και Δυτικής Μακεδονίας. Μαζί. Και των τριών. Μόλις 600.000 άτομα περίπου περισσότερος ήταν ο συνολικός πληθυσμός ολόκληρης της Αττικής. Καταλαβαίνετε πού πάει όλο αυτό, έτσι;
Την ίδια ώρα, έρευνα που διεξήγαγε το Κέντρο Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών (ΚΕΠΕ), αναφέρει πως ο Δείκτης Πολυδιάστατης Παιδικής Φτώχειας διαμορφώνεται στο 5,5%. Πρόκειται για έναν δείκτη, ο οποίος αποτυπώνει τις πολλαπλές, οικονομικές και μη οικονομικές στερήσεις που υφίστανται τα παιδιά, ενώ στους παράγοντες που την διαμορφώνουν καταγράφονται δημογραφικά χαρακτηριστικά, ο τόπος κατοικίας, η σύνθεση του νοικοκυριού κ.α. Σύμφωνα με την ίδια έρευνα, η Οικονομική Παιδική Φτώχεια στην Ελλάδα ανέρχεται στο 9,2%, ενώ η Μη Οικονομική Παιδική Φτώχεια στο 12,5%. Τα υψηλότερα ποσοστά Οικονομικής Παιδικής Φτώχειας φτάνουν στο 21,1% και καταγράφονται κατά πλειονότητα σε πολύτεκνες οικογένειες, που ζουν κατά κύριο λόγο σε αγροτικές, νησιωτικές και ορεινές περιοχές, ενώ σε μονογονεϊκά νοικοκυριά με τη μητέρα ως επικεφαλής το ποσοστό αυτό φτάνει το 25,7%.
Αντιλαμβάνεται κανείς πως σε καμία περίπτωση η ελληνική κοινωνία δεν έχει πετύχει κανέναν στόχο ευημερίας, δεν έχει ξεφύγει κανέναν κίνδυνο κοινωνικής εξαθλίωσης και πως η δουλειά που πρέπει να γίνει είναι ακόμα πολύ δύσκολο να καταμετρηθεί.
Από αυτήν εδώ τη στήλη έχουμε γράψει πολλές φορές για το ακραίο έγκλημα της φτώχειας. Και έχουμε επίσης ξεκαθαρίσει ότι οι φτωχοί είναι τα θύματα αυτού του εγκλήματος και όχι οι θύτες. Ο φτωχός δεν είναι ο εγκληματίας. Πόσο μάλλον όταν αυτός είναι ένα παιδί.
Επιπροσθέτως, το ζήτημα της στέγασης εκτοξεύεται σε δυσθεώρητο πρόβλημα με το ύψος του ενοικίου να ξεπερνά το 60% του μέσου μισθού, πιέζοντας ακόμα περισσότερο το μέσο νοικοκυριό ως προς την επιβίωσή του.
Για το κλείσιμο των παραπάνω, η Ελλάδα βρίσκεται τελευταία θέση σε κάθε κατηγορία που αφορά κοινωνικά αγαθά και συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα. Ανάμεσά τους, η οικονομική ελευθερία, η ελευθερία του Τύπου, η πρόσβαση σε υπηρεσίες Υγείας, οι εργασιακές συνθήκες, η Δικαιοσύνη, η αγοραστική δύναμη.
Την ίδια ώρα, ζώντας προφανώς σε έναν άλλο πλανήτη και όχι στη χώρα, την οποία εκπροσωπεί, η Κυβέρνηση αυτοθαυμάζεται για την μείωση της τάξης του 8% σε τιμές προϊόντων σούπερ μάρκετ, αγνοώντας, προφανώς και για ευνόητους λόγους, ότι οι αυξήσεις στις ίδιες αυτές τιμές έχουν ξεπεράσει σε πολλές περιπτώσεις και το 200%. Και όλα αυτά τα λένε άνθρωποι που χρόνο με το χρόνο αυξάνουν το προσωπικό και οικογενειακό τους εισόδημα με αδιανόητους ρυθμούς, την ώρα που μοιράζουν αφειδώς κρατικό και ευρωπαϊκό χρήμα οπουδήποτε αλλού παρά εκεί που το δικαιούνται. Ξέρω, ξέρω, μίζερη, κομμουνιστική γκρίνια. Ας είναι.
Η Ελλάδα είναι μια πτωχευμένη χώρα σε κάθε επίπεδο. Και αυτό δεν συμβαίνει τώρα, αλλά ήδη κοντεύει τις δύο δεκαετίες. Παρά τις όποιες, φαιδρές πλέον προσπάθειες του κεντρικού Κράτους να πείσει για το αντίθετο, η αλήθεια είναι μία και ξεκάθαρη: Οι πολίτες αυτής της χώρας αντιμετωπίζουν έντονα την απειλή της ακραίας φτώχειας, με την πορεία να είναι ανησυχητικά προς χειρότερες μέρες. Και αυτό είναι ο μόνος λόγος που η λέξη «ρεντίκολο» μπορεί να βγαίνει από τα χείλη κάποιων. Την ώρα που κοιτάζουν τον καθρέφτη τους.
