Editorial – Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης – Από την έντυπη έκδοση της εβδομαδιαίας Αμαρυσίας – 24/06/2023
Την Κυριακή 25 Ιουνίου έχουμε εθνικές εκλογές για δεύτερη φορά σε κάτι παραπάνω από ένα μήνα. Αυτή τη φορά, με την απλή αναλογική εκτός κάδρου, ο σχηματισμός αυτοδύναμης κυβέρνησης από τη Ν.Δ. δείχνει πιο εφικτός και ορατός από ποτέ, ενώ στον ΣΥΡΙΖΑ επικρατεί αγωνία για ενδεχόμενη περαιτέρω μείωση των εκλογικών του ποσοστών, κάτι που θα σημάνει αυτομάτως θέμα ηγεσίας – είναι πρόδηλο τοις πάσι αυτό.
Κι ενώ το ΠΑΣΟΚ περιμένει στη γωνία για να καρπωθεί αυτή τη συγκυρία, αποκτώντας δυναμική αξιωματικής αντιπολίτευσης στο κοντινό μέλλον, το ΚΚΕ προσπαθεί να αυξήσει κι εκείνο τα ικανοποιητικά ποσοστά που έλαβε στις 21 Μαΐου και κόμματα όπως η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΥΣΗ, η ΠΛΕΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, το ΜΕΡΑ 25, η ΝΙΚΗ δίνουν τη δική τους μάχη για την είσοδο στη Βουλή, το ερώτημα που προκύπτει μετά από δύο συνεχείς εκλογικές αναμετρήσεις, είναι το εξής: Η Αυτοδιοίκηση και τα προβλήματά της, πού ήταν;
Εύκολη η απάντηση: Πουθενά. Σε καμία περίπτωση ένας από τους σημαντικότερους και κρίσιμους πολιτειακούς θεσμούς αυτής της χώρας δεν βρέθηκε σοβαρά στο κάδρο της πολιτικής και προγραμματικής αντιπαράθεσης και προτάσεων. Κανείς δεν βρέθηκε να πει μια σοβαρή κουβέντα για τα προβλήματα και τις προοπτικές των Περιφερειών και των Δήμων αυτής της χώρας. Κι αυτό είναι δείγμα σαφές της μειωμένης οπτικής υπό την οποία η κεντρική εξουσία και η αντιπολίτευση αντιμετωπίζουν τον χώρο αυτόν.
Θα πει κάποιος, φυσικά, ότι ούτως ή άλλως τα θέματα αυτά θα απασχολήσουν τις αυτοδιοικητικές εκλογές του ερχόμενου Οκτωβρίου. Αυτή είναι η μισή αλήθεια, καθώς η προεκλογική κουβέντα θα επικεντρωθεί στα θέματα που απασχολούν κάθε Περιφέρεια και κάθε Δήμο ξεχωριστά. Τα γενικότερα προβλήματα της Αυτοδιοίκησης, όμως, κανείς δεν θα βρεθεί να τα συζητήσει σε έκταση. Όλοι θα ενδιαφέρονται για τα του τόπου τους.
Δύο βουλευτικές εκλογικές αναμετρήσεις έγιναν και δεν ακούσαμε τίποτα για την ελλιπή χρηματοδότηση των Δήμων για έργα και υποδομές, την απορροφητικότητα των κοινοτικών κονδυλίων μέσω Περιφερειών, τη μεταφορά αρμοδιοτήτων στους Δήμους δίχως τους ανάλογους πόρους, τη διαρκή υποστελέχωση σε προσωπικό, την αντιμετώπιση του ενεργειακού κόστους, τη στήριξη και ενίσχυση των κοινωνικών δομών σε εποχές αύξησης της φτώχειας και των κοινωνικών ανισοτήτων, την ψηφιακή διακυβέρνηση, την κυκλική οικονομία, τη συμβολή σε τοπικό επίπεδο της προστασίας του περιβάλλοντος, τον μηχανισμό πολιτικής προστασίας και τις ανάγκες που έχει ώστε να μην πνιγόμαστε και να μην καιγόμαστε κάθε τρεις και λίγο, την καλύτερη και πιο γρήγορη λειτουργία της Αποκεντρωμένης Διοίκησης κ.λπ.
Μια ματιά σε όσα ενδεικτικά αναφέραμε παραπάνω, είναι αρκετά για να μας δείξουν ότι η καθημερινότητα του πολίτη και η ποιότητα της ζωής του πέρασαν για μια ακόμη φορά κάτω από τον πήχη της πολιτικής αντιπαράθεσης.
