Editorial – Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης – Από την έντυπη έκδοση της εβδομαδιαίας Αμαρυσίας – 04/08/2023
Tη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, ο Έβρος καίγεται για 13η συνεχή ημέρα, στη μεγαλύτερη πυρκαγιά στην ιστορία της Ε.Ε., με 800.000 και πλέον στρέμματα καμένα. Στο βήμα της Βουλής για τη συζήτηση για τις φωτιές που προκάλεσε ο ίδιος, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης αναφέρει πολλά σχετικά με τη νέα πύρινη τραγωδία που έζησε για ένα ακόμη καλοκαίρι αυτός ο άμοιρος τόπος, ωστόσο ξεχωρίζω μια χαρακτηριστική φράση του: «Τελικά οι βροχές του Μαΐου και του Ιουνίου δεν ήταν ευχή, αλλά κατάρα, καθώς σύμφωνα με τους επιστήμονες τα χόρτα μεγάλωσαν πολύ».
Και ερωτώ: Αν δεν έβρεχε Μάιο και Ιούνιο, τι θα ακούγαμε από τα ΜΜΕ και την κυβέρνηση; Λογικά ότι η παρατεταμένη ανομβρία είναι ένδειξη της περίφημης «κλιματικής κρίσης». Ένας όρος που έχει καταντήσει να «ξεχειλώνεται» και να ερμηνεύεται όπως εξυπηρετεί εκείνους που τον χρησιμοποιούν ως αιτία και άλλοθι για τις καταστροφικές πυρκαγιές ανά τον πλανήτη.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι βροχές φέρνουν αυξημένη βλάστηση. Αυτά δεν χρειάζονται επιστημονικές γνώσεις για να τα γνωρίζουμε όλοι· από το νηπιαγωγείο και τα πρώτα μας βήματα στη ζωή τα μαθαίνουμε. Όπως επίσης, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όταν φυσάει με 7, 8 και 9 μποφόρ με ζέστη, υπάρχει τεράστιος κίνδυνος πυρκαγιάς. Κι αυτό δεν χρειάζεται κάποιος να το μάθει από τα… έδρανα ενός πανεπιστημίου.
Μήπως, λοιπόν, αντί για την κλιματική κρίση, το μεγάλο πρόβλημα είναι η συνολική ελλιπέστατη σε βάθος δεκαετιών πολιτική δασοπροστασίας; Έχουμε αρκετούς δασοπυροσβέστες, κυρίως μόνιμους κι αν όχι, γιατί δεν προσλαμβάνουμε; Φέρνουμε αρκετούς εποχικούς για πυροπροστασία; Τους προσλαμβάνουμε έγκαιρα; Έχουμε επαρκή και σύγχρονα εναέρια μέσα; Δίνουμε τα αναγκαία κονδύλια για υποδομές, οχήματα και υλικοτεχνική υποστήριξη; Έχουμε ξεκαθαρίσει τους δασικούς χάρτες και τη συνύπαρξη φύσης και τσιμέντου που ευδοκιμεί χρόνια τώρα στη χώρα μας; Έχουν οι Δήμοι σε όλη τη χώρα Συνδέσμους Προστασίας και Ανάπλασης όπως στην Πεντέλη και στον Υμηττό κι αν ναι, είναι σωστά ενισχυμένοι στην κάθε αντιπυρική περίοδο; Υπάρχουν σοβαροί δασικοί δρόμοι και αντιπυρικές ζώνες; Γίνονται επαρκείς περιπολίες σε ημέρες υψηλότατου κινδύνου;
Έχουν καθίσει όλες οι πολιτικές και υπηρεσιακές δυνάμεις γύρω από ένα τραπέζι έγκαιρα και αποφασιστικά, ώστε να καταλήξουν σε ένα συνολικό στρατηγικό σχέδιο, με βραχυπρόθεσμους, μεσοπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους άξονες, αντί να κάνουν συσκέψεις κατά τόπους στο έμπα του Μαΐου, δηλώνοντας πάντα «πανέτοιμοι», για να διαψεύδονται οικτρά από την ίδια τη ζωή λίγο καιρό αργότερα;
Όταν όλα αυτά συμβούν, τότε μπορεί ο εκάστοτε πρωθυπουργός να επικαλείται τα καιρικά φαινόμενα. Ας κάνουμε πρώτα τα βασικά και μετά μιλάμε για τον καιρό. Μεσογειακή χώρα είμαστε, πυρκαγιές θα έχουμε πάντα, είτε λόγω καιρού είτε λόγω ανθρώπινου χεριού. Με τη νομοθεσία να έχει αμβλυνθεί ως προς τις νομικές συνέπειες ενός εμπρησμού τα τελευταία χρόνια κιόλας. Όλα λάθος…
Υ.Γ.: Πριν πολλά χρόνια ο γράφων, μιλώντας σε εκδήλωση στο δημαρχείο Αμαρουσίου, αποκάλεσε «Δον Κιχώτη» τον Δορύλαο Κλαπάκη, ο οποίος προ ημερών έφυγε από τη ζωή. Σύντομα μετάνιωσα για τον όρο που είχα χρησιμοποιήσει. Ο Δορύλαος δεν πάλευε με ανεμόμυλους ως φαντασιακούς γίγαντες. Πάλευε εναντίον υπαρκτών και τεράστιων ζητημάτων που σημάδεψαν το παρελθόν, σημαδεύουν το παρόν και θα σημαδεύουν και το μέλλον του τόπου. Έδωσε μεγάλες μάχες και μερικές από αυτές τις κέρδισε, έστω προσωρινά. Χλευάστηκε, προβλημάτισε, ενίοτε απειλήθηκε ακόμη και ανοιχτά, αλλά ουδέποτε έκανε πίσω. Κι ένας άνθρωπος που παρέμεινε πιστός στις αρχές και τις διεκδικήσεις του καθ’ όλη τη διάρκεια του δημόσιου βίου του, τουλάχιστον τον σεβασμό τον έχει κερδίσει ως υστεροφημία του.
Καλό του ταξίδι…
