Γράφει ο Μάνος Χρυσός – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ Νέα Φιλαδέλφεια – Νέα Χαλκηδόνα, Νέα Ιωνία, Ηράκλειο 21/03/23
Πολύς ντόρος σηκώνεται τελευταία και με αφορμή βέβαια την τραγωδία των Τεμπών με το άκουσμα του όρου θυσία. Κατά κύριο λόγο χρησιμοποιείται από κυβερνητικά χείλη για να αμβλύνουν τις εντυπώσεις από τον χαμό τόσων αθώων και βέβαια για να δώσουν πολιτικό διέξοδο οδηγώντας την συζήτηση σε άλλα μονοπάτια.
Όσο και να είναι στενάχωρο όμως ίσως πραγματικά ο χαμός τόσων ανθρώπων να είναι μια θυσία και να αποτελεί βάλσαμο στον πόνο των γονιών τους αρκεί βέβαια να δουν να τιμωρούνται οι ένοχοι και να αλλάζει κάτι στην βαλτωμένη κατάσταση που επικρατεί στον δημόσιο τομέα.
Αυτή την εποχή εκδικάζεται η υπόθεση της δολοφονίας του Άλκη Καμπανού, με τον πατέρα του άτυχου νεαρού να είναι ο πρώτος που μίλησε για θυσία του γιού του και όχι για εγκληματική ενέργεια. Και την είπε θυσία έτσι ώστε – χρησιμοποιώ τα λόγια του – να αποτελέσει ένα αποτελέσει ένα φωτεινό γεγονός, ώστε να σταματήσει η τυφλή βία, ο τρόπος με τον οποίο βλέπουμε το ποδόσφαιρο.
Αν θρηνήσουμε ένα ακόμη παιδί για τον ακατονόμαστο λόγο, αυτό που λέμε “τυφλή βία“, θα έχει φύγει άδικα ο Άλκης. Έστω και μία ζωή ακόμη να χαθεί, θα είναι άδικος ο θάνατος. Και δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Και πιστέψτε με δεν είναι θέμα μόνο του ποδοσφαίρου. Είναι σε όλες τις εκφάνσεις του κοινωνικού βίου της Ελλάδας.
Έτσι λοιπόν πρέπει να αντιμετωπίσουμε και την «Θυσία» των παιδιών στην κοιλάδα των Τεμπών, σαν μια ευκαιρία να ξυπνήσουμε σαν κοινωνία και να διεκδικήσουμε το καλύτερο για εμάς και τα παιδιά μας. Πραγματικά δεν μετράει τι αισθάνονται οι γονείς, οι συγγενείς αυτών που χάθηκαν πλέον για δικαίωση αλλά το τι αισθάνεται η ίδια η κοινωνία.
Θα πρέπει όλοι να θέλουμε πραγματικά κάτι να αλλάξει σε αυτόν τον κόσμο που ζούμε και να διεκδικήσουμε με όποιον τρόπο μπορούμε αυτή την αλλαγή. Αλλιώς δεν θα μπορούμε να κοιτάμε στα μάτια αυτούς τους γονείς που έχασαν τα βλαστάρια τους, δεν θα μπορούμε να κοιτάμε τον πατέρα του Άλκη που παρά τον απίστευτο πόνο του ψάχνει να βρει τι καλό θα βγει από τον χαμό του παιδιού του.
Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρουμε, ίσως όλα αυτά να είναι στη σφαίρα της φαντασίας αλλά πρέπει να παλέψουμε. Μέχρι τότε ας κάνουμε κάθε μέρα αυτό που με διαλυμένη καρδιά έγραψε ένας πονεμένος πατέρας, να αγκαλιάζουμε πιο πολύ τα παιδιά μας να τους λέμε πόσο πολύ τα αγαπάμε και ας το έχουμε πει χιλιάδες φορές, να τους χαϊδεύουμε τα μαλλιά και να κοιτάμε στα μάτια ακούγοντας τι έχουν να μας πουν…»
