«Περίπου δύο άτομα την ημέρα χάνουν την ζωή τους στην άσφαλτο και δύο μένουν παραπληγικά». Το παραπάνω δήλωσε σε συνέντευξή του ο εκπαιδευτής οδικής συμπεριφοράς, «Ιαβέρης» Kωνσταντίνος Μαρκουίζος. Τόσο ο ίδιος, όσο και ο πατέρας του, Τάσος, εδώ και δεκαετίες έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στον αγώνα για την ενημέρωση αναφορικά με την οδική συμπεριφορά.
Δεν είναι η πρώτη φορά που καταφεύγω σε αναφορές στους δύο αυτούς ανθρώπους, όπως και σε άλλους που φωνάζουν ότι πρέπει να σταματήσουμε να σκοτωνόμαστε στους δρόμους, αλλά, δυστυχώς, κανένας δεν τους ακούει.
Η εβδομάδα που μας πέρασε σημαδεύτηκε από δύο σοβαρά περιστατικά που χαρακτηρίζουν την εικόνα «πολέμου» που επικρατεί στους δρόμους της χώρας μας. Το πρώτο ήταν θανατηφόρο. 88χρονη (ναι, καλά το διαβάζετε) οδηγός, μέρα μεσημέρι, μπέρδεψε το φρένο με το γκάζι, μπήκε ανάποδα σε κυκλικό κόμβο στην κεντρική πλατεία του Ψυχικού και συγκρούστηκε με δύναμη με διερχόμενο φορτηγό. Απολογισμός, ένας νεκρός, ένας ακόμα που έως αυτή την ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο, που χαροπαλεύει και 3 ακόμα, ευτυχώς ελαφρά τραυματίες.
Λίγες μέρες νωρίτερα, πασίγνωστος τραγουδιστής, που αυτό το διάστημα ζει το απόγειο της δόξας του, συνελήφθη να οδηγεί σε κατάσταση μέθης, έχοντας, μάλιστα, δύο νεαρές γυναίκες ως επιβαίνουσες και, μάλιστα, προσπάθησε να το αποφύγει, χωρίς, ευτυχώς, να το πετύχει.
Κοινή συνισταμένη των δύο περιστατικών; Δύο άνθρωποι που δεν έπρεπε επ’ ουδενί λόγω να βρίσκονται πίσω από το τιμόνι το αγνόησαν επιδεικτικά, με συνέπεια να αποτελούν θανάσιμο κίνδυνο, όπως και, δυστυχώς, αποδείχθηκε στην πρώτη των περιπτώσεων.
Είναι ξεκάθαρη η συμπάθειά μου στην Τρίτη Ηλικία και η αγάπη που έχω στους ηλικιωμένους. Όλοι μας θα φτάσουμε σε μια ηλικία που το πνεύμα μπορεί να είναι πρόθυμο, αλλά το σώμα να μην μπορεί να ανταποκριθεί. Αυτό συμβαίνει με το τιμόνι. Όσο εύστροφη και να είναι μια κυρία στα 88 της χρόνια – η οποία μετά το συμβάν εξακολουθούσε να μην έχει καταλάβει «πώς συνέβη αυτό» – όσο και να καταφέρνει να ανταποκριθεί στα τεστ που θεωρητικά περνάει για να ανανεώνει το δίπλωμά της, είναι αδύνατον να έχει τα αντανακλαστικά που απαιτούνται για να μπορεί να οδηγεί με ασφάλεια στους δρόμους μιας πόλης, όπως η Αθήνα. Θα πρέπει όλοι μας, όσο στενόχωρο και αν φαίνεται, να αντιλαμβανόμαστε πότε έρχεται η ώρα της «αποστρατείας» σε οτιδήποτε κι αν καταπιανόμαστε. Δεν είναι ηλικιακός ρατσισμός, είναι η κοινή λογική.
Στην δε περίπτωση του νεαρού τραγουδιστή, τα πράγματα είναι ακόμα πιο ξεκάθαρα. Τιμόνι και αλκοόλ απαγορεύονται. Και πρέπει να τιμωρούνται αυστηρά. Δυστυχώς, τις μέρες που ακολούθησαν, μετά λύπης εντοπίζω την ενεργοποίηση ενός κοινωνικού αυτοματισμού προερχόμενου από εκείνους που τον συμπαθούν καλλιτεχνικά με το επιχείρημα πως «έλα μωρέ, λες και είναι ο μόνος που οδηγούσε μεθυσμένος». Και αυτό το κάνει ακόμα χειρότερο.
Είναι αδιανόητο στο όνομα κάποιας καλλιτεχνικής συμπάθειας να δικαιολογείται μια τέτοια αμέλεια. Καλώς ή κακώς, τα δημόσια πρόσωπα λειτουργούν και ως πρότυπα που τα ακολουθούν ως παράδειγμα χιλιάδες νέοι. Ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω το γεγονός ότι, αντί να χρησιμοποιηθεί ως αντιπαράδειγμα οδικής συμπεριφοράς, ένας άλλος, επίσης δημοφιλής καλλιτέχνης, που έχασε τη ζωή του στην άσφαλτο οδηγώντας μεθυσμένος, «επιβραβεύτηκε» μετά θάνατον δίνοντας το όνομά του σε πλατεία στη γειτονιά του.
Αυτά τα πράγματα είναι αδιανόητα. Σε θέματα οδικής ασφάλειας δεν υπάρχουν συμπάθειες. Ορισμένες παραβάσεις του Κ.Ο.Κ. θα έπρεπε να αναβαθμιστούν σε κακουργήματα και οι παραβάτες να τιμωρούνται, ακόμα και όταν συλλαμβάνονται πριν συμβεί κάτι κακό, ως εν δυνάμει δολοφόνοι.
Θα επικαλεστώ τη φράση του Τάσου Μαρκουίζου, ότι «το αυτοκίνητο γίνεται όπλο, όταν μπαίνει μέσα ένα βλήμα». Δεν μπορώ να σκεφτώ πιο παραστατική αλήθεια αναφορικά με την οδική συμπεριφορά. Το αυτοκίνητο μπορεί να μεταμορφωθεί σε θανάσιμη απειλή όταν δεν το πάρουμε στα σοβαρά. Και, όπως είναι εύκολα αντιληπτό, τα «βλήματα» δεν έχουν ηλικία, φύλο, αναγνωρισιμότητα ή οποιουδήποτε άλλου είδους διάκριση.
Νομίζω ότι και αυτό είναι αδιαμφισβήτητο.
