Γράφει η Ξένια Γιαννάκου – Από την έντυπη έκδοση της καθημερινής ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ Κηφισιά – Νέα Ερυθραία – Εκάλη, Διόνυσος 17/05/2024
Τρία γεγονότα, δύο που απασχόλησαν την κοινή γνώμη κι ένα που αποτέλεσε προσωπική εμπειρία, θα μου επιτρέψετε να καταθέσω σήμερα σε αυτή εδώ τη στήλη.
Γεγονός πρώτο: Ένα παιδί πέντε ετών, πέρασε τουλάχιστον έξι ώρες μόνο του, κλεισμένο και ξεχασμένο στο σχολικό λεωφορείο που υποτίθεται ότι θα τον πήγαινε στο Νηπιαγωγείο του (2ο Κηφισιάς). Το παιδί έφτασε μέχρι το σχολείο αλλά… δεν μπήκε ποτέ μέσα γιατί κάποιοι, που είχαν να την ευθύνη να το παραδώσουν στις δασκάλες του, ξέχασαν ότι το είχαν παραλάβει από τον πατέρα του! Πέντε παιδιά μετέφερε καθημερινά -σύμφωνα με όσα έχουν γίνει γνωστά- αυτό το μισθωμένο από την Περιφέρεια λεωφορείο, από το σπίτι στο σχολείο και το αντίστροφο. Θα μου πείτε, αν ήταν 15 ή 25 τα παιδιά τι θα γινόταν; Υπάρχει πρωτόκολλο, ποιο είναι αυτό και άραγε τηρείται; Και μια τελευταία απορία. Αν το παιδί δεν ήταν ψύχραιμο, δασκαλεμένο προφανώς σωστά από τους γονείς του, αν αντιδρούσε διαφορετικά, βγαίνοντας στον δρόμο (σας θυμίζω, μόλις πέντε ετών), για τι θα μιλούσαμε σήμερα;
Γεγονός δεύτερο: Τρεις φορές συλληφθείς για ενδοοικογενειακή βία κατηγορείται ότι μαχαίρωσε εν ψυχρώ την εν διαστάσει σύζυγό του στον δρόμο. Μέσα σε 11 χρόνια είχε συλληφθεί τρεις (!) φορές και άλλες τόσες αφέθηκε ελεύθερος από τις δικαστικές Αρχές. Το τρίτο δε περιστατικό ήταν τόσο πρόσφατο (7 Μαΐου), ανατριχιαστικά κοντά σε μια άλλη εν ψυχρώ δολοφονία, αυτή της Κυριακής στους Αγίους Αναργύρους, πάλι από κακοποιητικό πρώην σύντροφο. Η απορία, γιατί αυτός ο άνθρωπος ήταν ελεύθερος, ως τρεις φορές υπότροπος για το ίδιο αδίκημα κι ενώ η τελευταία υπόθεση θα εκδικαζόταν σήμερα (17/05).
Γεγονός τρίτο: Μετά από απώλεια πορτοφολιού κοντινού μου ανθρώπου στον δρόμο έξω από τον σταθμό του Μετρό – Προαστιακού της Δουκίσσης Πλακεντίας (ενώ πήγαινε προς το αεροδρόμιο για επαγγελματικό ταξίδι στο εξωτερικό), στην προσπάθεια να το εντοπίσω, κάλεσα την Αττικό Μετρό. Ζήτησα -μέσα στη δεδομένη αγωνία μου, καθώς ο κίνδυνος να χάσει την πτήση του ο ιδιοκτήτης του πορτοφολιού ήταν ορατός- έναν αριθμό τηλεφώνου προκειμένου να επικοινωνήσω με τον εν λόγω σταθμό και να μάθω αν τυχόν τους παραδόθηκε το αντικείμενο.
Η απάντηση που έλαβα δις (και μάλιστα με ύφος «μα δεν καταλαβαίνετε κυρία μου τι σας λέω;») ήταν ότι δεν υπάρχει τηλεφωνικός αριθμός στον σταθμό. Δηλαδή ένα σημείο, από το οποίο περνούν χιλιάδες άνθρωποι καθημερινά, που αποτελεί συγκοινωνιακό κόμβο της Αττικής, δεν έχει τρόπο να επικοινωνήσει με τον έξω κόσμο; Αν ο μη γένοιτο χρειαστεί -καλή ώρα- να υπάρξει κάποια επαφή με τους υπεύθυνους του σταθμού, αυτό δεν είναι εφικτό να συμβεί;
Τρία γεγονότα λοιπόν, που συνέβησαν με διαφορά λίγων ωρών στην κοινωνία που ζούμε. Τρία -ακόμα- γεγονότα- που μας αποδεικνύουν ότι η λογική σε αυτή τη χώρα «χτύπησε» πάτο.
