Editorial – Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης
Όπως αρμόζει σε μια τόσο ιστορική (δυστυχώς και για άλλους λόγους) χρονιά, η ΑΜΑΡΥΣΙΑ τιμά τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση του 1821, με τον δικό της τρόπο και από το δικό της μετερίζι. Μια σειρά από εξαιρετικά ενδιαφέροντα ιστορικά άρθρα και επιφυλλίδες, αλλά και απόψεις από επιστήμονες, πολιτικούς και εκπαιδευτικούς, θέλουμε να πιστεύουμε ότι συνιστά ένα σημαντικό υλικό που καλύπτει από πολλές, θεατές και αθέατες, πλευρές του απελευθερωτικού αγώνα. Δεν μπορεί, ωστόσο, να μην προκαλεί προβληματισμό και ανησυχία, ο τρόπος και οι συνθήκες υπό τις οποίες εορτάζεται αυτό το σημαντικό ορόσημο…
Η πανδημία έχει τραβήξει εκτός ορίων μια νοσηρή πολιτική, κοινωνική και οικονομική κατάσταση που είχε φτάσει στα όριά τους η μνημονιακή εποχή. Που δημιούργησε μια Ελλάδα με νεόπτωχους, με υποθηκευμένες περιουσίες, με χρέη, με κάθε λογής κοινωνικό αυτοματισμό, με ανασφάλεια για το μέλλον, με άνοδο νεοναζιστικού κόμματος, με αναρχική ασυδοσία και αστυνομική βία, με κατεστραμμένες ή έστω υποτυπώδεις υποδομές, με ανίατη γραφειοκρατία, με εξαφανισμένο δευτερογενή τομέα, τον πρωτογενή να υποφέρει και τον «ακμάζοντα» τριτογενή μπερδεμένο στα ίδια του τα πλοκάμια, με τον κρατικό έλεγχο να έχει υποχωρήσει δίνοντας άκριτα και άκρατα «γη και ύδωρ» στην ιδιωτική πρωτοβουλία, με κοινωνικές παθογένειες να αναδύονται πιο βίαια από ποτέ, με την παιδεία και την υγεία σε τρομερά προβλήματα και τη διαφορά μεταξύ πλούτου και φτώχειας να μεγαλώνει διαρκώς.
Ο κορωνοϊός δεν έκανε τίποτε άλλο από το να πετάξει τον «ακροβάτη» από το σχοινί του σε ελεύθερη πτώση και τον ίδιο να αγωνιά αν το δίχτυ ασφαλείας (λέγε με ελληνική Πολιτεία) θα είναι αρκετά ανθεκτικό, ώστε να τον σώσει και να τον αποθέσει με ασφάλεια στο έδαφος ή ακόμη αν τελικά υπάρχει καν ένα τέτοιο «δίχτυ»! Τα 200 χρόνια βρίσκουν αυτόν τον τόπο σε μια κατάσταση αποσύνθεσης. Με περιορισμούς στις μετακινήσεις μας, με την κρατική καταστολή και τον (ενίοτε βίαιο) αστυνομικό έλεγχο να προκρίνεται ως πανάκεια για την ασφάλειά μας, την ίδια ώρα που η αγορά, η οικονομία και ο πολιτισμός βρίσκονται ένα βήμα πριν το «κώμα» και η κοινωνία στα πρόθυρα νευρικού κλονισμού.
Κι όμως… τι ειρωνεία! Η Ελλάδα είχε την ευκαιρία αυτή ακριβώς τη σημαδιακή χρονιά, να κάνει τη δική της επανάσταση. Να εκμεταλλευτεί την πανδημία ως ευκαιρία. Να αναβαθμίσει τη δημόσια υγεία ουσιαστικά και με όραμα, όχι με επιστρατεύσεις. Να δώσει πραγματική παιδεία σε ανθρώπινα σχολεία, μακριά από κοντέινερ, με λογικό αριθμό μαθητών ανά τάξη και εκπαιδευτικών ανά σχολείο και την περίφημη τηλεκπαίδευση ως επικουρικό εργαλείο και μακριά από περίεργες συμβάσεις με ανάμειξη των προσωπικών δεδομένων της εκπαιδευτικής κοινότητας. Να σεβαστεί τον ιδρώτα εκατομμυρίων «απόστρατων» με καλύτερες συντάξεις και ασφαλιστικό σύστημα.
Να καταστήσει ακόμη πιο λειτουργικές και άνετες τις δημόσιες συγκοινωνίες, κάτι που θα βοηθούσε όχι μόνο εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες καθημερινά, αλλά θα άφηνε στα σπίτια και χιλιάδες αυτοκίνητα, προς όφελος του περιβάλλοντος. Να δημιουργήσει διαφανείς κανόνες λειτουργίας της αγοράς και του ιδιωτικού τομέα, με επωφελείς όρους στις συμβάσεις του με το Δημόσιο, με αξιοπρεπείς μισθούς, ασφάλιση, κίνητρα για περισσότερη δουλειά και επομένως μεγαλύτερη και υγιέστερη ανάπτυξη, που δεν θα άφηνε κανέναν παραπονεμένο. Έστω μερικά από αυτά να βλέπαμε, θα ελπίζαμε σε καλύτερες ημέρες…
Και όλα αυτά, την ώρα που στο Αιγαίο και τα χερσαία σύνορα παίζεται ένα παιχνίδι με τη «φωτιά» και φόντο πλουτοπαραγωγικές πηγές που θα μπορούσαν να δώσουν στη χώρα μας γερή ώθηση προς τα εμπρός. Αν εξαιρέσει κανείς μερικά σοβαρά και σημαντικά βήματα προόδου στο λεγόμενο «ψηφιακό» κράτος, όλες οι άλλες ευκαιρίες για μια νέα «επανάσταση» χάθηκαν. Και κάπως έτσι γιορτάζουμε «κεκλεισμένων των θυρών», αλλά και των ανθρώπων, τα 200 χρόνια, σε γκρίζο τοπίο, αλλά με «φάρο» όσους τότε όρθωσαν ανάστημα…
Δείτε: Αφιέρωμα της «Α»: 1821-2021: 200 χρόνια από την ελληνική επανάσταση
