Αν και η σχέση μου με τα «ελληνάδικα» είναι από υποτυπώδης ως ανύπαρκτη, ο στίχος από το τραγούδι του Νότη Σφακιανάκη είναι ιδανικός για να περιγράψει την κατάσταση που επικρατεί στην αυτοδιοίκηση της χώρας. Ένας θεσμός των χιλίων προβλημάτων, ο οποίος, όπως ανέκαθεν συνέβαινε σε αυτόν τον τόπο, μαστίζεται από έλλειψη συνεννόησης, ομοθυμίας, σύνθεσης και συνεργασίας όλων των βαθμίδων και των φορέων που τον αποτελούν.
Στο φύλλο που κρατάτε στα χέρια σας, μπορείτε να αντιληφθείτε ότι το κλίμα ανάμεσα στους Δήμους και την κυβέρνηση «μυρίζει μπαρούτι», καθώς, οι μεν καταγγέλλουν τους δε ότι κάνουν «διάλογο κωφών» ως προς τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και δεν λαμβάνουν υπόψη τις προτάσεις τους, υποβαθμίζοντας κι άλλο τον θεσμό.
Όλα αυτά, ενώ ο πρόεδρος της ΚΕΔΕ Γιώργος Πατούλης διατυπώνει τη σοβαρή καταγγελία ότι Περιφέρειες και ειδικά ορισμένοι αντιπεριφερειάρχες «παγώνουν» έργα Δήμων λόγω «πελατειακών και κομματικών» σχέσεων και μάλιστα μαζεύει στοιχεία για να το αποδείξει.
Είναι σαφές ότι σε αυτό ακριβώς το χρονικό σημείο, όπου το μέλλον των Δήμων και της σημασίας τους στην καθημερινότητα του πολίτη σχεδιάζεται πίσω από κλειστά γραφεία, ο Γ. Πατούλης επιλέγει να σαλπίσει «επίθεση».
Και αναρωτιόμαστε: Γιατί πρέπει το κλίμα να είναι τόσο «πολεμικό», όταν ο μόνος χαμένος από αυτό είναι η ίδια η Αυτοδιοίκηση και οι τοπικές κοινωνίες; Γιατί κυβέρνηση και ΚΕΔΕ να βρίσκονται στα «χαρακώματα»; Γιατί να προχωράμε με παράλληλους μονολόγους, αντί για σύνθεση απόψεων και προτάσεων; Γιατί η κεντρική εξουσία πρέπει να «καπελώνει» παντού και πάντα (ανεξαρτήτως «χρώματος» κυβέρνησης) την Τοπική Αυτοδιοίκηση;
Θα πω τη μεγάλη κουβέντα: Τη στιγμή που η αντιπροσωπευτική δημοκρατία της χώρας δείχνει βαλτωμένη μέσα στις παθογένειές της και αδυνατεί να δώσει λύσεις ακόμη και σε βασικά ζητήματα όπως η υγεία, η παιδεία, οι υποδομές και τελικά η ανάπτυξη, μήπως, έτσι για αλλαγή, να εξέταζε κάποιος ιθύνων νους εκεί στο Μαξίμου την περίπτωση ενίσχυσης του ρόλου των Δήμων, στην αποκατάσταση μιας ανοιχτής γραμμής μεταξύ ΚΕΔΕ, Βουλής και κυβερνητικού συμβουλίου, ώστε οι μόνιμα αποκομμένοι από την καθημερινότητα βουλευτές, υπουργοί και πρωθυπουργοί, να αποκτήσουν άμεση σύνδεση με την κοινωνία και το «πεζοδρόμιο»;
Και φυσικά, «νερό στο κρασί» της δεν χρειάζεται να βάλει μόνο η κυβέρνηση για να γίνει αυτό. Το ταγκό χρειάζεται δύο, λέει το ρητό και ενδεχομένως η όξυνση από πλευράς ΚΕΔΕ να φέρνει τα αντίθετα από τα προσδοκώμενα αποτελέσματα.
Σε κάθε περίπτωση, δίνεται σε όλες οι πλευρές η χρυσή ευκαιρία αναβάθμισης της Αυτοδιοίκησης, διόρθωσης των παθογενειών του «Καλλικράτη», εξορθολογισμού της λειτουργίας των ΟΤΑ, άμεσης συνεργασίας με το υπουργείο Εσωτερικών και τα συναρμόδια υπουργεία κατά περίπτωση, μήπως και επιτέλους αφουγκραστεί στα αλήθεια κάποιος αυτόν τον περίφημο «σφυγμό» του κοσμάκη, που όλοι (δήθεν) αναζητούν και αποζητούν, αλλά κανείς δεν κάνει κάτι απτό, για να τον ακούσει να χτυπά…
