Θυμάστε την ταινία «Οι Συμμορίες της Νέας Υόρκης» του Μάρτιν Σκορτσέζε; Ανάμεσα στα άλλα, απεικονίζει και τις ταραχές του 1863, εν μέσω εμφυλίου. Σε μια επιβλητική σκηνή, οι πολιτικοί παράγοντες της πόλης αντικρίζουν την ατελείωτη σειρά των νεκρών στους δρόμους και ένας εξ αυτών σχολιάζει με κυνισμό: «Θάβουμε πολλές ψήφους απόψε».
Δυστυχώς, αυτό ποτέ δεν άλλαξε. Είτε ζωντανοί είτε νεκροί, δεν είμαστε εμείς που «καταζητούμαστε», όπως έγραφαν οι αφίσες για τους επικηρυγμένους στο φαρ ουέστ, αλλά η ψήφος μας.
Κάποτε, επί ΠΑΣΟΚ, οι διορισμοί στο Δημόσιο γίνονταν… αβέρτα. Μετά ήρθε η ώρα της… εκδίκησης για τους «απέναντι», με την περίφημη έκφραση «τα δικά μας, γαλάζια, παιδιά». Σήμερα, 80.000 οικογένειες παρακολουθούν με αγωνία και λαχτάρα, που έλεγε κι ο Βοσκόπουλος, να… νοιάζονται ξαφνικά οι κυβερνώντες για τη μονιμοποίηση των συμβασιούχων σε δημόσιο και Δήμους.
Εύλογα αναρωτιέται κανείς, «πώς είναι δυνατόν να ανοίγει μια τέτοια συζήτηση, την ώρα που γίνεται χαμός με τη διαπραγμάτευση και την αξιολόγηση, αφού η μονιμοποίησή τους θα επιβαρύνει κι άλλο τον κρατικό κορβανά». Από την άλλη, θα ρωτήσει δικαίως κάποιος άλλος, «αφού ισχύει αυτό που λέει ο Σκουρλέτης, ότι εμφανώς καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες και είναι απαραίτητοι για την ομαλή λειτουργία των δημοσίων υπηρεσιών και των ΟΤΑ, πρέπει να γίνουν “αορίστου χρόνου”».
Δυστυχώς, το θέμα είναι τόσο «καυτό» και πολύπλοκο, που δεν αρκούν μερικές γραμμές για να το περιγράψουμε. Για παράδειγμα, μια σοβαρή παράμετρος είναι ότι χιλιάδες επιτυχόντες του τελευταίου διαγωνισμού ΑΣΕΠ περιμένουν εδώ και μια δεκαετία, δικαίως, τον διορισμό τους. Ενώ οι συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου, κλήθηκαν να υπογράψουν τις συμβάσεις τους, εν γνώσει τους ότι είναι περιορισμένης διάρκειας. Πόσο δίκαιο και αξιοκρατικό είναι αυτό;
Μια άλλη σοβαρή παράμετρος είναι αν όντως το κράτος μπορεί να τους πληρώνει κανονικά και ταυτόχρονα να πληρώνει και τις εισφορές τους, σε ένα ασφαλιστικό σύστημα που βρίσκεται στο «κόκκινο» και συνεχώς επαναφέρεται, με ευλογίες ΔΝΤ, το σενάριο για «ψαλίδι» στις κύριες συντάξεις.
Προσθέστε στο «κάδρο» και το μπάχαλο με τις πληρωμές των οκταμηνιτών στην Καθαριότητα που πήραν παράταση οι συμβάσεις τους δίχως νομική κάλυψη και έχετε τη συνολική εικόνα του «παιχνιδιού». Με τι έπαθλο; Πόσο άδικο θα έχει όποιος απαντήσει «τις ψήφους»;
