Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης
Λένε ότι δεν υπάρχει μια πραγματικότητα. Και ότι όποιος έχει τη δύναμη μπορεί να δημιουργήσει πολλές. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με το διαβόητο ζήτημα των 30 Κυριακών τον χρόνο με ανοιχτά τα καταστήματα. Προσπαθείστε, φίλες και φίλοι, να δείτε την πραγματικότητα όπως θα έχει διαμορφωθεί μετά από π.χ. 3 χρόνια. Φανταστείτε ότι είστε υπάλληλοι σε κάποιο κατάστημα, το οποίο θα δουλεύει στις 30 από τις 52 Κυριακές του χρόνου. Τι θα λέτε όταν έρχεται Κυριακή που θα είναι κλειστό; «Επιτέλους, ρεπό!», θα αναφωνείτε. Και έτσι θα είναι. Η επί αιώνες και μετά από αγώνες επί αγώνων αδιαπραγμάτευτη (και σε θρησκευτικό και σε συνδικαλιστικό επίπεδο) κυριακάτικη αργία, μεταβάλλεται σε κυριακάτικο… ρεπό!
Και τα ερωτήματα είναι πολλά και αμείλικτα: Για ποιον λόγο; Με τι μισθούς, τι επιδόματα και τι ένσημα;
Με τι συνθήκες εργασίας; Με τι ρεπό μεσοβδόμαδα; Με πόσους υπαλλήλους; Με ποια αγοραστική δύναμη ενός γονατισμένου οικονομικά λαού;
Θα κερδίζει ο έμπορος τα χρήματα για να τα καλύψει όλα αυτά; Η αγοραστική κίνηση της Κυριακής θα του καλύπτει όσα θα ξοδεύει σε ρεύμα, νερό, τηλέφωνο, δημοτικά τέλη, εφορία, ενοίκιο ή ενδεχομένως ΕΝΦΙΑ (αν είναι και ιδιοκτήτης);
Αναρωτήθηκαν όλοι εκείνοι που κόπτονται για το δημογραφικό πρόβλημα, εφόσον τα ωράρια είναι εξαντλητικά και οι μισθοί στα σημερινά χαμηλότατα επίπεδα, ποιος νέος άνθρωπος θα τολμήσει έστω να σκεφτεί να φτιάξει οικογένεια και να κάνει παιδιά; Δεν θα είναι απόλυτη πραγματικότητα (να που φτάνουμε στην αρχή του κειμένου) ότι θα ζούμε για να δουλεύουμε, αντί να δουλεύουμε για να ζήσουμε; Και μάλιστα όσα βγάζουμε να τα δίνουμε σε δεκάδες εισφορές προς τη «μαύρη τρύπα» των κρατικών και ασφαλιστικών ταμείων;
Είναι, επίσης, δυνατόν όλα αυτά να προωθούνται από μια (αυτοαποκαλούμενη) «αριστερή» κυβέρνηση; Ή μήπως περιμένει κανείς αιθεροβάμων ή φανατικός ότι θα καταργήσει το νόμο μια άλλη κυβέρνηση με φιλελεύθερη οπτική;
Και τέλος, πού ακριβώς θα ωφεληθεί η χώρα και οι άνθρωποί της σε δημοσιονομικό επίπεδο; Μόνο και μόνο να υπάρχει η (σκληρή κι απάνθρωπη) ψευδαίσθηση ότι «τουλάχιστον δουλεύω, αντί να είμαι άνεργος και να εξαρτιέμαι από το επίδομα»;
Αντί οι πολιτικοί μας ταγοί να ψάξουν τρόπους ανάπτυξης του πρωτογενούς και δευτερογενούς τομέα της χώρας, εκμετάλλευσης των πλουτοπαραγωγικών πηγών, αξιοποίησης των εγχώριων επιστημονικών ιδεών, δημιουργώντας αυτόματα και ανάπτυξη και νέες θέσεις υγιούς εργασίας, διαλύουν τον κοινωνικό ιστό με μισθούς πείνας, εξαντλητικά ωράρια, ανελέητα χαράτσια και ανοιχτές Κυριακές και πουλούν κοψοχρονιά τη δημόσια περιουσία.
Με αυτά τα μυαλά και τέτοιους στυγνούς εκβιασμούς («δουλειά θέλεις; Θα σε στύψουμε με τους δικούς μας όρους και θα σου αρέσει κιόλας») δεν υπάρχει καμία προοπτική για την Ελλάδα, παρά μόνο η εξαθλίωση του λαού της.
