Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης
Kάνοντας τη «σούμα» της εβδομάδας που μας πέρασε, στην ελληνική επικαιρότητα κυριάρχησαν τα εξής γεγονότα:
Ο τραγικός θάνατος ενός μικρού παιδιού στο Μενίδι από αδέσποτη σφαίρα και τα επακόλουθα επεισόδια με μολότοφ σε σπίτια Ρομά, ΜΑΤ, δακρυγόνα, νέους πυροβολισμούς.
Οι δηλώσεις του υπουργού Υγείας Παύλου Πολάκη ότι «επιβάλλονται οι πυροβολισμοί στον αέρα» σε ευτυχή γεγονότα και γλέντια.
Τα επεισόδια μέσα και έξω από το ΣΕΦ στον 5ο τελικό του πρωταθλήματος μπάσκετ μεταξύ Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού, των οποίων είχαν προηγηθεί εμπρηστικές δηλώσεις που έριχναν νερό στον μύλο των φανατικών.
Το Athens Pride στο κέντρο της Αθήνας και οι, για πολλοστή φορά, δηλώσεις και αντιδράσεις εντός κι εκτός διαδικτύου για τη σκοπιμότητά του.
Η δημόσια σεξουαλική παρενόχληση από ιερέα σε 18χρονη επιβάτη λεωφορείου των Αστικών Συγκοινωνιών Θεσσαλονίκης, η οποία υπερέβη κάθε όριο χυδαιότητας…
Η κατάσταση στην ελληνική κοινωνία της αδιάκοπης κρίσης, δίχως ορατή λύση της στον ορίζοντα, διολισθαίνει όλο και περισσότερο προς τις ακραίες καταστάσεις.
Σεξουαλικές επιλογές εκδηλώνονται δημοσίως με τουλάχιστον εξεζητημένο (για να είμαστε ήπιοι) τρόπο, επικαλούμενες τα ανθρώπινα δικαιώματα και την απελευθέρωση, ενώ ακραίες σεξουαλικές συμπεριφορές εμφανίζονται, πλέον, σε δημόσιους χώρους, ως αποτέλεσμα της σταδιακής κατάρρευσης των «κόκκινων γραμμών» που διαχωρίζουν τη «δημόσια αιδώ» από την «ιδιωτική επιλογή».
Για τη βία, ας μη το συζητάμε καλύτερα. Ουσιαστικά δεν υπάρχει εβδομάδα που περνά δίχως να κυριαρχήσει μια ή περισσότερες τέτοιες συγκρουσιακές ή εγκληματικές εκδηλώσεις στην επικαιρότητα.
Και, φυσικά, δεν είναι μόνο η δήλωση Πολάκη που είναι κατακριτέα. Μόλις πρόσφατα, στην κηδεία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη υπήρξαν πυροβολισμοί στον αέρα. Τι παράδειγμα παίρνουν οι πολίτες από όλα αυτά; Και πριν σπεύσει κανείς «καλοθελητής», να θυμίσω ότι, με αφορμή όσα έχουν γίνει κατά καιρούς στα Ζωνιανά και τώρα στο Μενίδι, σύσσωμη η Πολιτεία είχε εμφανιστεί «υπερευαίσθητη» στο θέμα της οπλοκατοχής και οπλοχρησίας. Αλλά μέχρι εκεί. Υπάρχουν και ψήφοι, εκτός από αδέσποτες σφαίρες, άλλωστε…
Η μεγάλη εικόνα που συνάγεται από όλα αυτά, είναι ότι έχουμε μετατραπεί σε κοινωνία ακραίων συμπεριφορών. Το σεξ σε ακραίες εκδηλώσεις και η βία να κάνει την εμφάνισή της διαρκώς. Αυτό είναι σαφές δείγμα κατάπτωσης. Όχι από την «ηθικοπλαστική» της διάσταση. Αλλά από την έλλειψη οποιασδήποτε κοινωνικής και πνευματικής σταθεράς, ασφάλειας, αισθήματος δικαιοσύνης, παιδείας, πολιτικού οράματος και ελπίδας εξόδου από τον οικονομικό λαβύρινθο, στον οποίο έχουμε μπει, δίχως «μίτο της Αριάδνης».
Πάλι καλά που είχαμε τις μάχες των μαθητών στις Πανελλαδικές, τις όμορφες γιορτές σε σχολεία και παιδικούς σταθμούς για τη λήξη της χρονιάς και τον εορτασμό των 30 χρόνων από το έπος του Ευρωμπάσκετ του ’87 μέσα στην εβδομάδα που πέρασε. Για να μας δείχνουν τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε, αν θέλουμε να ξανακερδίσουμε το μέλλον μας…
