Είναι σημαντικό για τα κοινά μιας χώρας όταν συγκεντρώνονται χιλιάδες πολίτες για να διαδηλώσουν. Για οποιοδήποτε θέμα. Για τη μεταπολιτευτική Ελλάδα ήταν σημαντικό στο Πολυτεχνείο το 1973 και στους πρώτους εορτασμούς της επετείου του. Ήταν σημαντικό στις φοιτητικές/εκπαιδευτικές συγκεντρώσεις του 1990. Κι αργότερα στο μεγάλο συλλαλητήριο για το Μακεδονικό το 1992. Οι αγρότες χώρισαν την Ελλάδα στα δύο στα μέσα των 90’ς, ακολούθησαν οι μεγάλες συγκεντρώσεις κατά των βομβαρδισμών της Σερβίας, η διαμαρτυρία για τις νέες ταυτότητες άνευ θρησκεύματος και η μεγάλη διαδήλωση για το ασφαλιστικό επί Σημίτη – Σταθόπουλου. Έπειτα ήρθαν οι «αγανακτισμένοι» για τα Μνημόνια. Και μετά από αυτούς, οι «μεν» και οι «δε» που κατέκλυσαν τις κεντρικές πλατείες για το αλήστου μνήμης δημοψήφισμα, μέχρι να φτάσουμε στο προ εβδομάδος συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη, ξανά για το Μακεδονικό.
Στη συντριπτική τους πλειοψηφία, πλην του Πολυτεχνείου (κι εκεί χρειάστηκε να βάλει, δυστυχώς, το χέρι του ο «Αττίλας» στην Κύπρο μερικούς μήνες αργότερα) και ενδεχομένως των φοιτητικών συγκεντρώσεων του 1990, δεν απέφεραν κανένα δραματικό αποτέλεσμα ως προς τις διεκδικήσεις τους. Στο Μακεδονικό είναι σαν να μπήκαμε σε μια χρονομηχανή που μας έβγαλε στο 1992! Η Σερβία ισοπεδώθηκε. Οι αγρότες εξακολουθούν να κατεβάζουν τα τρακτέρ στις Εθνικές Οδούς. Για το ασφαλιστικό ας μη μιλήσουμε, γιατί θα… κλαίμε. Οι ταυτότητες δεν αναγράφουν το θρήσκευμα. Για τα Μνημόνια, τι να πούμε και τι να αφήσουμε εδώ και 8 χρόνια!
Το συμπέρασμα; Ανεξαρτήτως αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με το εκάστοτε αντικείμενο των διαδηλώσεων, η περίφημη «φωνή λαού» δεν μεταφράζεται σχεδόν ποτέ σε «πολιτική εντολή» προς τους εκάστοτε κυβερνώντες. Οι οποίοι, όταν είναι στην αντιπολίτευση, προσπαθούν να καρπωθούν είτε ευθέως είτε εμμέσως το «κύμα» διαμαρτυρίας προς την κυβέρνηση. Κι όταν γίνονται οι ίδιοι κυβέρνηση, κλείνουν τα αυτιά τους και ενεργούν κατά το δοκούν. Και ο λόγος είναι απλός: Το περίφημο «πολιτικό κόστος» μοιράζεται σε όλους το ίδιο. Δεν είσαι κυβέρνηση σήμερα; Θα είσαι η επόμενη. Οι επιλογές ψήφου είναι συγκεκριμένες. Μόνο μια περίπτωση υπάρχει να υπολογίσει κάποιος πολιτικός το «κόστος». Όταν νιώθει απειλή στην εκλογική του περιφέρεια. Γι’ αυτό π.χ. και ο Κώστας Ζουράρις πήρε το «ρίσκο» να κατέβει στο συλλαλητήριο, παρόλο που θεωρώ ότι γνώριζε τον κίνδυνο προπηλακισμού εναντίον του. Μπροστά στην προοπτική κολακείας του εκλογικού του κοινού, ο πολιτικός δεν φοβάται ούτε το λιντσάρισμα. Όταν οι διαδηλώσεις είναι γενικές, δεν… τρέχει τίποτε. Όσο μαζικές κι αν είναι. Δέρνουμε και γέροντες συνταξιούχους άμα λάχει…
