Editorial – Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης
Πρώτα ήταν τα capital control και οι ουρές για ένα πενηνταύερο στα ΑΤΜ. Ακολούθησε το κλείσιμο στα σπίτια, η μετακίνηση με 13033 και ο κοινωνικός αυτοματισμός εμβολίων των πιστοποιητικών. Και συνεχίζουμε το… πρόγραμμά μας με τα νέα κυβερνητικά σενάρια για μερικό lockdown καταστημάτων και οδοφωτισμού, υπό την απειλή διακοπών ρεύματος σε συγκεκριμένες ώρες, ενώ πληρώνουμε τα μαλλιοκέφαλά μας για φως και θέρμανση. Βέβαια, όπως συμβαίνει συνήθως με τις κυβερνήσεις των τελευταίων «διαδικτυακών» χρόνων, πρώτα διαρρέουμε τα σενάρια για να «τσεκάρουμε» αντιδράσεις στα social media και «εκεί έξω» κι αναλόγως διαψεύδουμε ή επιβεβαιώνουμε. Στην τελευταία περίπτωση η κυβέρνηση έσπευσε να διαψεύσει τα σενάρια περί «οριζόντιου» κλεισίματος καταστημάτων και super market νωρίτερα για περισσότερη εξοικονόμηση ρεύματος και θέρμανσης, ωστόσο «πέταξε το μπαλάκι» στους κατά τόπους Εμπορικούς Συλλόγους. Και το περίεργο (;) είναι ότι κάποιοι εξ αυτών των συλλόγων είδαν θετικά την ιδέα, επικαλούμενοι το δυσβάσταχτο κόστος λειτουργίας των καταστημάτων υπό τα νέα δύσκολα δεδομένα.
Σαν να έχουμε… παρασυνηθίσει στους περιορισμούς και τα «μέτρα», δεν νομίζετε; Με τις συλλογικότητες και τους φορείς απονευρωμένους και περιορισμένους, με τον κόσμο να χώνεται στο «καβούκι» του ατομικισμού και της social media αποχαύνωσης, περνώντας ώρες ολάκερες μπροστά από μια οθόνη που δημιουργεί υπερτροφικά «εγώ» και «υποσιτίζει» την αίσθηση του «κοινού καλού», δεν είναι καθόλου παράξενο να ακούμε συνεχώς για μέτρα που πριν από μόλις μια δεκαετία θα φαίνονταν αδιανόητα και να τα συζητήσει ή να τα φανταστεί κάποιος.
Κι όλα αυτά σε μια χώρα που (θέλει να) ανήκει στον αποκαλούμενο «ελεύθερο» και «ανεπτυγμένο» δυτικό κόσμο, με έναν πρωθυπουργό που, όμως, δηλώνει περίτρανα ότι «το εθνικό συμφέρον» (ελεύθερη μετάφραση: το συμφέρον του λαού που κυβερνώ και από τον οποίο εκλέγομαι), πρέπει να μπει κάτω από το κοινό συμφέρον της Ευρωπαϊκής Ένωσης». Ορίστε! Να μια αίσθηση… συλλογικότητας!
Μια στιγμή, όμως: Η Ελλάδα μπορεί να την έχει αυτή την αίσθηση, αλλά όπως μαθαίνουμε, η Γερμανία δεν φαίνεται να τη συμμερίζεται. Κρατικοποίηση της μεγάλης ιδιωτικής εταιρείας ενέργειας, εν κρυπτώ διαφοροποιήσεις και πακέτο 200 δισ. € για την ενεργειακή ακρίβεια, ερήμην των άλλων εταίρων που διαμαρτύρονται για «υπονόμευση» της κοινής προσπάθειας και μέχρι στιγμής πλήρης αποτυχία της Ε.Ε. να καταλήξει σε κοινά μέτρα αντιμετώπισης του προβλήματος. Επομένως, ακόμη και δίκιο να έχει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, σε ποια ακριβώς Ευρωπαϊκή Ένωση τα λέει;
Και τι έχει να πει για την απόφαση της Gazprom να επαναφέρει την προμήθεια φυσικού αερίου σε Ιταλία, μέσω Αυστρίας; Ή μήπως επειδή η ακροδεξιά Μελόνι ανέλαβε τα ηνία της χώρας σκορπώντας ανησυχία και προβληματισμό στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, αυτό σημαίνει ότι δεν συνιστά θετική εξέλιξη για τη γειτονική χώρα και τους πολίτες της η συγκεκριμένη απόφαση, ενόψει του χειμώνα;
Κάτι μας λέει ότι τέτοιες αποφάσεις έχουμε να δούμε αρκετές ακόμη πριν «σφίξουν» τα κρύα σε κεντρική και βόρεια Ευρώπη. Ώστε να διαπιστώσουμε αν τα εθνικά συμφέροντα θα παραμείνουν κάτω από τα ευρωπαϊκά. Κι αν θα συνεχιστεί αυτό το «βιολί» με τους περιορισμούς και τα μέτρα, τα οποία μετακυλούν το πρόβλημα στον απλό κόσμο, αντί να αντιμετωπιστεί με ισχυρή πολιτική βούληση, κοινωνική αντίληψη και ευαισθησία από τους (μη) εκλεγμένους ταγούς μας στις Βρυξέλλες.
