Κατά την άποψή σου, τι κόσμος νομίζεις πως έρχεται; Τι θα είναι αυτός ο κόσμος που έρχεται; Και μιλάμε και για το άμεσο στην Ελλάδα, που έχουμε ένα ανέβασμα της Αριστεράς, αλλά και γενικά, για την παγκοσμιοποίηση…
Ποιάς Αριστεράς; Ποιάς Αριστεράς;
Έχουμε μια άνοδο του Σύριζα.
… Εγώ με δύο λέξεις, τον βλέπω τον νέο κόσμο. Μια ετικέτα βάλε: “Ψηφιακός μεσαίων”. Δηλαδή ήρθε αυτή η ψηφιακή τεχνολογία την ώρα πούπρεπε, για να φτιάξει αυτό το παιχνίδι, αυτή τη πλεκτάνη, ας πούμε, να δέσει… Από κει και πέρα, ας πούμε, θ’ αναλάβουν οι Κινέζοι τη κατάσταση.
Και δεν υπάρχει δηλαδή, καμία πιθανότητα να…
Να γλυτώσει κανένας; Χαχαχα…
Να γλυτώσει…
Δε γλυτώνει κανείς! Πως να γλυτώσουμε; Για να γλυτώσουμε, πρέπει να γλυτώσουμε απ’ αυτό που είμαστε, κατ’ αρχήν… Να γλυτώσουμε απ’ τον εαυτό μας… Γλυτώνεις απ’ τον εαυτό σου; Δε γλυτώνεις….
Κάπου, όμως, δε μπορεί, πρέπει να υπάρχει κάποιος που ν’ αφήνει, να ρίχνει βοτσαλάκια στο μονοπάτι…
(Θ.Τ.)… Ίσως το απρόβλεπτο που θάρθει από τους νέους ανθρώπους…
Σα το μονοπάτι… παλιά πηγαίναμε σε μια παραλία, μεταξύ Χώρας Σφακίων και Λουτρού, πού ’ταν ένα μονοπάτι για κατσίκια, το βράδυ, καμιά φορά πηγαίναμε στο Λουτρό, έτσι, να φάμε, είναι περίπου τρία τέταρτα με τα πόδια, λοιπόν το βράδυ, άμα δεν είχε φεγγάρι κιόλας, δε φαινόταν τίποτα. Αν ανάψεις φακό είναι χειρότερα, γιατί βλέπεις μόνο στο ένα μέτρο και μετά τίποτα. Πήγαινα λοιπόν εγώ μπροστά, και φορούσα κάτι αθλητικά με κάτι καλτσάκια που έχουν ένα πον-πον από πίσω, το οποίο φωσφόριζε, που ήξερα το δρόμο και μ’ ακολουθούσαν οι άλλοι. Αλλά ποια πον-πον ν’ ακολουθήσουμε τώρα, μπορείς να μου πεις; Δηλαδή, λέμε, η ελπίδα είναι στα παιδιά που ακόμα δεν έχουνε φθαρεί, αν θέλεις, δεν έχουνε πορωθεί απ’ το σύστημα γύρω τους… εφτά… οχτώ χρονώ… όμως αυτά δε θα μεγαλώσουν σ’ ένα περιβάλλον που ήδη τα διαφθείρει, κατά κάποιο τρόπο; Μόνο η τηλεόραση, φτάνει. Μόνο το φαίησμπουκ, φτάνει. Γιατ’ είναι και το άλλο, το λέω και το ξαναλέω κι αυτό, όσο προοδεύει η τεχνολογία της επικοινωνίας, τόσο λιγότερο επικοινωνούν οι άνθρωποι μεταξύ τους. Ο άλλος, σου λέει, έχω πέντε χιλιάδες φίλους, είμαι φουλ! Ξέρεις κανέναν από δαύτους; Τους φίλους σου, τους έχεις δίπλα σου, γύρω σου, τους ακουμπάς, τους νοιώθεις. Το λέω κι αλλιώς, λέω, όλοι ζούμε στον κόσμο μας, αλλά βλέπεις και μερικούς που είναι στη κοσμάρα τους… και μερικοί στη καρακοσμάρα τους.
Να σου πω τώρα κάτι άλλο, που μού ’μεινε, που μου είπες προχτές στο τηλέφωνο. Έχουμε ευγένεια, αλλά αν χρειαστεί, μπορούμε να είμαστε κι αλήτες… Αυτό θάθελα να το συζητήσουμε λίγο, γιατί μ’ άρεσε πολύ.
Υπάρχει άνθρωπος που θα πάει στο δικαστήριο και δεν θα πει ότι ανήκει σε μια αξιοπρεπή οικογένεια;
Όχι. Είπανε οι μάρτυρες και για τον Ψωμιάδη, ότ’ είναι κύριος, άνθρωπος της εκκλησίας.
Τον Μάκη;
Ναι.
…Να σου πω την αλήθεια… θα προτιμούσα να είχαμε πρωθυπουργό κάποιον σαν τον Μάκη τον Ψωμιάδη, παρά σαν τον Σαμαρά ή σαν τον Βενιζέλο. Τουλάχιστον, εκείνον τον ξέρεις. Ξέρεις με ποιον έχεις να κάνεις. Εδώ τη μια μέρα προ των εκλογών, μας είχανε φάει με τα Ζάππεια, λάβροι εναντίον του μνημονίου και την επόμενη μέρα, χραπ, κατεβάσαμε τα βρακιά μας. Αλλά φταίμε κι εμείς οι ίδιοι… Είναι σαν το σύνδρομο της Στοκχόλμης, ας πούμε. Δηλαδή τους ίδιους οι οποίοι μας καταστρέφουνε, τους ψηφίζουμε πάλι!
(Θ.Τ.) Γιατί πάμε στο γνώριμο.
Δηλαδή το γνώριμο και το πραγματικό, όσο και βασανιστικό να είναι, είναι πιο σίγουρο από το άγνωστο. Δηλαδή το άλμα… είναι σαν να έχει μπροστά ομίχλη, και πάμε κούτσα κούτσα… μπροστά ειν’ ο γκρεμός, όμως…
