Άρα είναι αφελές να μιλάμε για δημοκρατία, έτσι δεν είναι; Όταν κάποια κόμματα, που είναι η βάση της ύπαρξης της δημοκρατίας, είναι καταχρεωμένα σε κάποιον, είναι προφανές ότι…
Μπορούμε να πάμε και πιο πίσω ακόμα. Δημοκρατία ίσον κλήρος και όχι ψήφος. Κλήρος… δηλαδή, κληρώνει, ποιος θάναι ο στρατηγός, έτσι κάνανε στην αρχαιότητα. Άσχετο με τα αξιώματα τα επίσημα. Ο θησαυροφύλακας ήτανε θησαυροφύλακας για μια μέρα, διότι ξέρανε ότι το μέλι είναι γλυκό κι ότι είναι εύκολο να βάλεις το δάχτυλο. Όσο λιγότερο μένεις σ’ αυτή τη θέση τόσο λιγότερο θάχεις τον πειρασμό, ας πούμε. Βέβαια, κακά τα ψέματα, η δημοκρατία είναι για λίγους, να γνωρίζεις τον άλλον. Δηλαδή, σε πολιτείες που είναι μέχρι 50-100 χιλιάδες… παραπάνω είναι δύσκολο. Ποια δημοκρατία και ποιο κράτος δικαίου; Έχουνε μάθει καλά τα μαθήματα κι απ’ τη μια πλευρά κι απ’ την άλλη.
Άλλη, ποια λες;
Το Σιδηρούν Παραπέτασμα, που το λέγανε παλιά. Ή το Παραπέτασμα του μπαμ μπουμ, όπως θες πες το. Πάντα πρέπει να υπάρχει το αντίπαλον δέος. Για να λειτουργήσει μια προπαγάνδα, πρέπει να υπάρχει το αντίπαλον δέος.
Κι όταν δεν υπάρχει, το εφευρίσκουμε.
Πρέπει να το εφεύρουμε. Τώρα, ο τρόμος και ο φόβος είναι για τους Ευρωπαίους, και κυρίως για τους Γερμανούς, και κακώς τα ρίχνουμε στους ξένους. Η ευθύνη είναι δική μας, οι ξένοι δεν έχουν τίποτα να κάνουνε, τη δουλειά τους κάνουνε… ας την κάνουνε, ας κάνουνε ό,τι δουλειά θέλουνε… εμείς τι κάνουμε… Το να βρίζεις τη Μέρκελ και τους Γερμανούς δε λέει τίποτα. Κι αυτοί τα ίδια ψέματα λένε στους δικούς τους. Κι η Γερμανία δεν έχει προβλήματα αυτή τη στιγμή;
Μα δεν είδες τώρα, πάρε τους σοσιαλδημοκράτες με τους χριστιανοδημοκράτες, κάνανε, λέει, τις μεγαλύτερες διαβουλεύσεις που κάνανε ποτέ στην ιστορία και φτιάξανε κυβέρνηση κανονικά και τα λοιπά..
Νταλαβέρι. Νταλαβέρι… Ποια η διαφορά, δηλ., με τους πρεζέμπορους; Μεγαλύτερος πρεζέμπορας, απ’ αυτήν την άποψη, είναι το συνεργείο του Αντωνάκη, που το λέω εγώ. Και ξέρουμε, βέβαια, και τις πομπές του άλλου… το γομάρι… του Βενιζέλου. Τον κρατάνε απ’ τα’ αρχίδια και τους κάνει τη δουλειά τους. Διότι δεν έχουνε κάποιον με τέτοια ευφράδεια, ευτυχώς που είναι μοχθηρός, από μια άποψη, διότι, κάπου, αυτό τον τυφλώνει και δεν αφήνει την εξυπνάδα του να απλωθεί. Διότι είναι μοχθηρός, ενώ ο Γιωργάκης δεν είναι μοχθηρός, είναι απλώς βλαξ. Μορφωμένος μεν, αλλά βλαξ. Ο Αντωνάκης είναι ένα κνώδαλο, αχυράνθρωπος, θα λέγαμε.
Με μαύρισες, Μήτσο!
Τι να κάνω;
Έχεις ένα αισιόδοξο, έτσι για να κλείσουμε λίγο αισιόδοξα. Μ’ αρέσει αυτό. Δεν μπορώ. Ξέρεις ο άνθρωπος μέσα του… δηλαδή, τίποτα απ’ όσα είπες δεν απέχει ούτε ένα χιλιοστό από τη σκληρή αλήθεια των πραγμάτων. Παρ’ όλα αυτά, ο άνθρωπος, μέσα του, έχει ανάγκη πάντα σε κάτι να ελπίζει. Κάπου να ακουμπάει.. μια ελπίδα.
Σου είπα. Τα παιδιά που ακόμα είναι ανέγγιχτα… αλλά δεν είμαστε… είμαστε κωλοφάρα. Έπεσε μια να ψηφίζουνε, λέει, απ’ τα 16. Απ’ την άλλη μεριά, στο σχολείο, απαγορεύεται η πολιτικολογία, εν πάση περιπτώσει, η πολιτική συνείδηση. Και πώς θα αποκτήσεις, δηλ., και στα 18 που ψηφίζουνε, πώς θα ψηφίζει ο άλλος; Με τι συνείδηση; Με τι πολιτική συνείδηση θα πάει να ψηφίσει, άμα δεν έχει ιδέα ή άμα δεν έχει μια τριβή, ας πούμε, μ’ αυτά τα πράματα; Όλα πολιτική είναι. Απ’ τη στιγμή που βγαίνεις απ’ το σπίτι σου, γίνεσαι πολιτικός. Μη σου πω και μέσα στο σπίτι σου.
Κώστας Ποντικόπουλος
