Το πιλήκιο
…το πιλήκιο με την κουκουβάγια. Λοιπόν, είχανε πάει να κουρευτούνε στο Μαρούσι τα ξαδέλφια μου και κοίταζα κι εγώ και ζήλευα… τα παίρνανε με τη μηχανή… την ψιλή… στο τέλος λέω του κουρέα «πάρτα μου κι εμένα.» Έξαλλος ο πατέρας μου.. «έγινες σα Γερμανός κατάδικος». Ίσως νάταν και η πρώτη κόντρα. Μιλάμε τώρα σε ηλικία 5, 6, 7 χρονών. Ε μετά ήρθαν κι άλλα… ξέρεις αλλάζαμε τότε, ’55 ’56 ’57… τότε έφτασε και το ροκ εν ρολ, αρχίσανε διάφορα προβλήματα. Οι οικογένειες δεν ήταν ποτέ πλέον ίδιες και αλλάζαμε… ξέρεις, με φίλους, ας πούμε, κάνα μπουφανάκι, κάνα πουκαμισάκι… Έξαλλος ο πατέρας μου.. «πώς μπορείς, κοινοκτημοσύνη!» Ο πατέρας μου κανελλοπουλικός, δεξιός, πολύ φίλοι με τον Ηλιού, μια Δεξιά που δεν ξέρω κι αν υπάρχει πλέον σήμερα. Δε γούσταρε ούτε τον Καραμανλή, βέβαια, διότι θα επιθυμούσε να μπορούσε νάτανε ο Παναγιώτης ο Κανελλόπουλος πρωθυπουργός. Όταν έγινε, όμως, για δεύτερη ή τρίτη φορά, δεν ξέρω, αυτόν ήτανε που συνέλαβε η Χούντα. Και μετά, βέβαια, που, όταν ήρθε ο Καραμανλής… ’ντάξει τώρα, κακά τα ψέματα, η Ελλάδα ήτανε και φοβάμαι ότι είναι ακόμα ένας τόπος που χωρίς έτσι αρχηγούς λαοπλάνους, ας πούμε… έχουμε οπαδοποιηθεί, ας πούμε. Η έλλειψη, δηλαδή, πολιτισμού και, κατά προέκταση, Παιδείας, αν θέλεις… Ο πολιτισμός είναι πιο βασικός, ο πολιτισμός δεν είναι ακριβώς Παιδεία. Γιατί, μπορεί να πας σ’ ένα χωριό και ο πιο σοφός άνθρωπος στο χωριό να ’ναι αγράμματος και να μην ξέρει πώς να βάλει την υπογραφή του. Άλλο το ‘να άλλο τ’ άλλο. Αλλά για ένα λαό η Παιδεία είναι πολύ σημαντική. Δηλαδή, πριν κι από την Υγεία, γιατί για να υπάρχει Υγεία, πρέπει να υπάρχει Παιδεία. Και για να υπάρξει Παιδεία, πρέπει να υπάρχει ένας βασικός Πολιτισμός. Το ότι είμαστε Έλληνες χριστιανοί ορθόδοξοι δε λέει τίποτα, ει δε μη δε θα γαμοσταυρίζαμε απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ!!!
Σωστό.
Δυσκολευόμαστε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να είμαστε δυνατοί στην κριτική, εύκολα αποθεώνουμε, εύκολα απαξιώνουμε, όχι όμως και τον εαυτό μας. Δηλαδή, στην αυτοκριτική, είμαστε πολύ αδύναμοι. Και, πιστεύω ότι αυτή η απομιχλώδης Αριστερά, που λες κι εσύ, θα ήτανε πολύ πιο δυνατή, εάν έκανε μια ειλικρινή αυτοκριτική. Στην κατάστασή μας και γενικότερα και ειδικότερα. Και θα μπορούσε ο κόσμος να πιστέψει. Δηλαδή, κάνοντας μια ειλικρινή αυτοκριτική, θα μπορούσε να βγει κι ένα όραμα, μια αφήγηση, ας πούμε, για το πού πάμε και τι θέλουμε και τι θέλουμε να είμαστε.
Πιστεύεις πως μπορεί να γίνει αυτή η αυτοκριτική;
Φοβάμαι πως όχι. Το λέω ξέρεις, με πικρία, με πόνο, ας πούμε, αν θέλεις, αλλά φοβάμαι πως όχι. Ή τουλάχιστον, δεν βλέπουμε τίποτα τέτοιο.
