«Ο δικός μας Ντιέγκο»: Άνθρωποι του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου μιλούν στην «Α» για τον Μαραντόνα

Ο κορυφαίος ίσως ποδοσφαιριστής που γνώρισε ο πλανήτης, Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, έφυγε από τη ζωή στις 25 Νοεμβρίου, αφήνοντας πίσω του μια ζωή σαν κινηματογραφική ταινία. Ποδοσφαιρικό είδωλο για εκατομμύρια νέους, παράδειγμα προς αποφυγή για την εξωγηπεδική ζωή του, λατρεύτηκε ως αθλητής, έφτασε στην κορυφή του κόσμου, αλλά παραδόθηκε στα πάθη του που τελικά τον νίκησαν.

Τι ήταν τελικά ο Μαραντόνα; Ποια είναι η κληρονομιά που αφήνει και τι θα λέμε στα παιδιά μας γι’ αυτόν; Η ΑΜΑΡΥΣΙΑ συνομίλησε με δυο ανθρώπους του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου και τους ζήτησε τη γνώμη τους για το πόσο μεγάλη ήταν η επιρροή του στον αθλητισμό και όχι μόνο.

Συνέντευξη: Γιώργος Αράπογλου

Γιώργος Κοκκότης – Ποδοσφαιριστής ΑΕ Μεταμόρφωσης

«Άκουσα για τον θάνατό του στο ραδιόφωνο. Η αλήθεια είναι ότι ήταν κάτι που το περιμέναμε, αλλά δεν θέλαμε να το ακούσουμε. Η ζωή που έκανε εδώ και χρόνια ήταν περίεργη. Είχε κάνει στις αρχές Νοέμβρη και αυτό το σοβαρό χειρουργείο στον εγκέφαλο που επιδείνωσε την κατάσταση της υγείας του. Ήταν όμως κάτι που δεν ήθελε κανένας να ακούσει.

Είναι δύσκολο να μιλήσει κάποιος σύντομα για τη ζωή του. Είναι σαν μια κινηματογραφική ταινία. Το πώς ξεκίνησε από τις αλάνες, ένα φτωχόπαιδο που έγινε είδωλο. Ένα παιδί που δήλωνε από μικρός ότι ήθελε να πάει στον τελικό του Μουντιάλ με την Αργεντινή και το έκανε. Αυτά που έλεγε από μικρός ήξερε ότι μπορεί να τα κάνει. Ήταν τρομερό αυτό που είχε σαν ποδοσφαιριστής.

Η προσωπική ζωή του, όμως, ήταν παράδειγμα προς αποφυγή. Δυστυχώς, από ό,τι φάνηκε, φυλακίστηκε στα πάθη του. Δεν ξέρω αν ευθύνεται ότι ήταν ένα φτωχό παιδί που κάποια στιγμή έφτασε να τα έχει όλα και δεν μπόρεσε να το διαχειριστεί. Στα πάθη του υπέκυψε εν τέλει.

Πιστεύω ότι τα παιδιά θα πρέπει να μαθαίνουν όλη του τη ζωή και ποδοσφαιρικά και εκτός γηπέδου για να γνωρίζουν τι να αποφεύγουν. Και ο ίδιος είχε πει ότι έπρεπε να τα αποφύγει.

Σε ό,τι έχει να κάνει με το ποδοσφαιρικό κομμάτι ήταν συγκλονιστικός. Από 15 χρονών που ξεκίνησε να παίζει είχε δηλώσει ότι όνειρό του ήταν να πάρει ένα σπίτι για τους γονείς του. Αυτό είναι ένα παράδειγμα προς μίμηση. Ένα παιδί που από τόσο μικρό πήρε στις πλάτες του αυτές τις ευθύνες. Ποδοσφαιρικά, τα παιδιά πρέπει να μάθουν το πείσμα και τη θέληση που είχε.

Το ποδόσφαιρο είχε αλλάξει πολύ ούτως ή άλλως από τότε που έπαιζε. Ευτυχώς, όμως, μέσα από τα διαδίκτυο θα μπορούμε πάντα να βλέπουμε όλα όσα έχει καταφέρει. Είναι ένας ποδοσφαιριστής που δεν θα ξεχαστεί ποτέ. Το καλό του διαδικτύου είναι ότι υπάρχει τόσο υλικό που μας βοηθάει να μην τον ξεχάσουμε, αλλά και να μαθαίνουν τα νέα παιδιά τι είχε κάνει αυτός ο άνθρωπος.

Στο δίλημμα «Πελέ ή Μαραντόνα» για πολλούς και διάφορους λόγους είμαι με το Μαραντόνα. Ήταν πάντα με τους αδύνατους. Πήρε από το χέρι μια ομάδα που δεν την πίστευε κανείς, την Αργεντινή, ένωσε μια ολόκληρη χώρα, την έφτασε ψηλά και έκανε τόσο κόσμο να χαίρεται με αυτήν την επιτυχία. Πήγε σε μια φτωχή ομάδα του Νότου, τη Νάπολι, τα έβαλε με όλα τα μεγαθήρια του Βορρά και κατάφερε το ακατόρθωτο, να την κάνει Πρωταθλήτρια. Είναι τεράστιο αυτό που έχει καταφέρει. Σίγουρα ο τελευταίος μεγάλος λαϊκός ήρωας και επαναστάτης του ποδοσφαίρου. Λατρεύτηκε σαν Θεός και θρησκεία στην Αργεντινή και νομίζω ότι δεν θα πεθάνει ποτέ».

Γρηγόρης Μαϊδώνης – προπονητής ακαδημιών ποδοσφαίρου Δήμου Ηρακλείου

«Το πρώτο που εμείς οι προπονητές πρέπει να πούμε στα παιδιά για αυτήν την τεράστια προσωπικότητα είναι ότι σαν ποδοσφαιριστής ήταν κάτι μοναδικό, αλλά σαν άνθρωπος ήταν παράδειγμα προς αποφυγή. Το είχε πει ο ίδιος: «Τα πάθη μου με έφαγαν. Δεν είδατε τίποτα από τον Μαραντόνα, αν δεν έπαιρνα την κοκαΐνη». Κι είναι πραγματικότητα. Πιστεύω ότι στα παιδιά πρέπει να δείξουμε την ταχύτητά του, το πάθος του για τη μπάλα και θα πρέπει να εστιάσουμε σε αυτό που ο ίδιος είχε δηλώσει σε κάποια από τις τελευταίες συνεντεύξεις του: ότι δεν υπάρχουν είδωλα και τα παιδιά δεν πρέπει να βλέπουν το παράδειγμα αυτών των παικτών, αλλά να ακολουθούν το παράδειγμα των γονέων στο σπίτι.

Ήταν μια μεγάλη απώλεια. Ήταν ένας άνθρωπος με πάθη, αλλά με μεγάλη αγάπη για το ποδόσφαιρο.

Στα χρόνια της δόξας δεν είχε ξεχάσει από πού ξεκίνησε και βοηθούσε με τον τρόπο του τους αδύνατους. Είχε κάνει πολλές αγαθοεργίες. Στο απώγειο της καριέρας του είχε διοργανώσει φιλανθρωπικούς αγώνες, αγώνες μποξ, είχε βοηθήσει πολλούς. Όπως όλοι γνωρίζουμε, όταν είχε πάει στο Βατικανό είχε πει στον Πάπα να πουλήσει τις χρυσές στέγες για να βοηθήσουν τα φτωχά παιδιά. Ποτέ δεν ξεχνούσε από πού προερχόταν.

Πάντα τον είχα αφίσα στο δωμάτιο. Η γενιά μου έζησε το Μουντιάλ του ‘86. Κάθε παίκτης έχει τη δική του προσωπικότητα μέσα στο ποδόσφαιρο. Αλλά σαν τον Μαραντόνα δεν υπήρχε άλλος με τέτοια ταχύτητα στα πόδια. Μάλιστα, οι αντίπαλοί του είχαν πει ότι είναι αργός χωρίς στη μπάλα, αλλά τόσο γρήγορος με τη μπάλα. Δεν νομίζω ότι μπορούσε άλλος να τον αντιμετωπίσει με τη μπάλα στα πόδια.

Το θυμάμαι εκείνο το παιχνίδι με το «χέρι του Θεού», όπως θυμάμαι και τον προπονητή της Αγγλίας που θαύμασε το δεύτερο γκολ. Το μεγαλείο ενός ανθρώπου που ξέρει να χάνει και τον ενδιαφέρει η μαγεία του ποδοσφαίρου.

Το ποδόσφαιρο, δυστυχώς, είναι πλέον πιο φτωχό. Ακόμα κι όταν αποσύρονται αυτές οι προσωπικότητες, μπορούν να μας οδηγήσουν σε κάτι θετικό. Το θέμα είναι κατά πόσο εμείς έχουμε την Παιδεία να ακολουθήσουμε τα θετικά στοιχεία τους. Τα παιδιά έχουν σαν είδωλο το Μαραντόνα, τον Μέσι, τον Ιμπραήμοβιτς, αλλά ακολουθούν κατά πόδας τι κάνουν όλοι αυτοί, γιατί δεν έχουν τη σωστή Παιδεία, ώστε να αποκομίσουν τα θετικά στοιχεία, να αποφεύγουν τα αρνητικά και να γίνουν καλύτεροι. Ίσως γιατί εμείς δεν μπορούμε να τους τα μεταδώσουμε.

Εγώ θαα έλεγα στα παιδιά ότι ο Μαραντόνα ήταν ένας υπέροχος παίκτης, ένας υπέροχος ηγέτης που δύσκολα βρίσκουμε ακόμα και σήμερα, όμως, θα πρέπει να εστιάσουμε και στο αρνητικό κομμάτι, στα πάθη του και πώς μπορούμε να τα αποφύγουμε.

Ο θάνατος του ένωσε τους φανατικούς οπαδούς Μπόκα Τζούνιορς – Ρίβερ Πλέιτ. Άνθρωποι σαν τον Μαραντόνα, ενώνουν. Αλλά μας διχάζει το “εγώ” μας. H ομάδα δεν είναι “εγώ”, είναι “εμείς”. Ένας παίκτης μπορεί να είναι ηγέτης. Όμως πρέπει να λειτουργήσει όλη η ομάδα. Το πρώτο που διδάσκουμε στα παιδιά είναι ομαδικότητα. Οποιοσδήποτε μπορεί να γίνει καλός με τη δουλειά. Υπάρχει το φυσικό ταλέντο. Όμως, χωρίς δουλειά δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι. Η μεγαλύτερη κληρονομιά που αφήνει είναι να βλέπεις τον ίδιο το Μαραντόνα. Η αγάπη και τα πάθος που είχε για τη χώρα του, για την ομάδα του. Μπορούμε να κρατήσουμε αυτό το πάθος του, την αγάπη του, το ότι έδινε τα πάντα και ότι με ταλέντο και πολλή δουλειά, μπορούμε όλοι, όχι βεβαίως να γίνουμε Μαραντόνα, αλλά να ξεχωρίζουμε στην κοινωνία μας».

Διαβάστε: Ο τελευταίος μεγάλος λαϊκός ήρωας