Γράφει ο Χρήστος Φωτιάδης – Από την έντυπη έκδοση της εβδομαδιαίας Αμαρυσίας – 17/07
Για να έχω ολοκληρωμένη εικόνα της επίσημης θέσης του ΚΚΕ για την Κίνα, εντόπισα άλλη μια «επιστολή για το Συνέδριο», τιτλούχου του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων, η οποία απλά επιβεβαιώνει το διαζύγιο με τα δυο βασικά εργαλεία: διαλεκτικό & ιστορικό υλισμό! Αντικαθίστανται με «ταμπέλες» και την παραχάραξη της θεωρίας και της λογικής.
Όλα αυτά γαρνιρισμένα με πολλή υπεροψία και την απόλυτη βεβαιότητα των ισχυρισμών της. Κάτι που γνωρίσαμε όλοι στο παρελθόν, πριν το τελικό σοκ…
Βλέποντας τη «συλλογιστική» αναρωτήθηκα μελαγχολικά:
«Από τη μια έχουμε ένα κόμμα 95 εκατομμυρίων μελών που μόλις γιόρτασε με μεγαλοπρέπεια τα 100 χρόνια του, με μια μεγάλη επανάσταση στο μητρώο του, βασισμένο σε ηγέτες όπως ο Μάο, ο Τσου, ο Τενγκ, ο Σι. Σε μια χώρα 5.000 χρόνων σοφίας, που βιώνει την ανάσταση και το νέο της όνειρο. Κι από την άλλη, μια παρέα θεωρητικού προβληματισμού, που ζει σ’ ένα υπόδουλο προτεκτοράτο»…»
Δεν θα μ’ ενοχλούσαν όλα αυτά, αλλά: Η αλλοπρόσαλλη και επίμονη αυτή αντικινεζική κριτική συμβάλλει καθοριστικά στη συνολική αμαύρωση της εικόνας της ΛΔΚ στην ελληνική κοινωνία, σε μια περίοδο που Αμερικανοί και ΕΕ αναγορεύουν την Κίνα ως βασικό τους «εχθρό»! Συμπίπτει με τις αριστερίστικες μαξιμαλιστικές απόψεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, αλλά συγγενεύει και με τις «φιλελεύθερες», των οπορτουνιστών του ΣΥΡΙΖΑ. Σε μια εποχή εντεινόμενης αντικινεζικής και αντιρωσικής υστερίας, αυτοί εμμένουν στην παράνοια των «ίσων αποστάσεων»! Η Ιστορία θα σταθεί και πάλι αυστηρή μαζί τους. Δικό μας χρέος να υπερασπιστούμε την αλήθεια. Χωρίς αυταπάτες πια!
