Έτσι αισθανθήκαμε όταν είδαμε για πρώτη φορά, σε μια πολύ αξιόλογη κυριακάτικη εκπομπή μιας άξιας (και αθόρυβης…) δημοσιογράφου της ΕΤ1, τον υιό του Νίκου Μπελογιάννη.
Φυσικά δεν περιμέναμε να τον δούμε με… φυσεκλίκια και… σφυροδρέπανα, έτοιμο να κατασπαράξει τους «θριαμβευτές» αστούς. Όμως, λυπηθήκαμε πολύ, που την οριστική σφραγίδα στην ήδη μεστή (κάπου 58 χρόνων) προσωπικότητά του δεν την έβαλε ο πρόωρα χαμένος πατέρας του, αλλά η μητέρα του και η αδελφή της.
Στοιχισμένος κι αυτός με τους «αριστερούς της ήττας και του συμβιβασμού», πυροβόλησε επί μία τηλεοπτική ώρα όλα τα ιδανικά του πατέρα του, για τα οποία είχε προσφέρει ό,τι πιο πολύτιμο διαθέτει ένας άνθρωπος: την ίδια του τη ζωή.
Μα, πάνω απ’ όλα πόνεσε πολύ η απόλυτη ταύτισή του με τους δήθεν αριστερούς, που εξακολουθούν να αισθάνονται «δικαιωμένοι», επειδή ο μεγάλος κάποτε ήρωάς τους, ο «ανανεωτής» Γκορμπατσόφ, κατάφερε να διαλύσει τον υπαρκτό σοσιαλισμό!
Κάπου, σε μια γωνία αυτού του κάποτε παντοδύναμου αντίπαλου δέους της πλουτοκρατίας, εξακολουθεί να υπάρχει ακόμη ένα χωριό με τ’ όνομα του πατέρα του. Οι σημερινοί κάτοικοί του, αν και δεν ζούσαν την εποχή της εκτέλεσης, Έλληνες και Ούγγροι, τιμούν ακόμη αυτό το όνομα πιο πολύ και πιο καλά απ’ αυτόν που το φέρει στην ταυτότητά του…
Χρήστος Φωτιάδης
