Η είδηση, λοιπόν, μιλούσε για την απόφαση της κινεζικής κυβέρνησης να καταργηθεί σταδιακά η πλαστική σακούλα. Χαρακτηρίσαμε πρωτοποριακή εκείνη την ενέργεια, αφού σε όλη την «ευαίσθητη» οικολογική ∆ύση, η πλαστική σακούλα αποτελεί «σημαία» των «ιερών όρων»: κατανάλωση, ευημερία, μόδα.
Για να πούμε την αλήθεια, δεν ήμασταν σίγουροι για την ταχύτητα της υλοποίησης αυτής της απόφασης, σε μια χώρα που μόλις τα τελευταία χρόνια γίνεται κοινωνός της παραπάνω μυσταγωγίας. Κι όμως, οι πληροφορίες μας λένε ότι οι πλαστικές σακούλες θα αποτελέσουν σύντομα παρελθόν για την Κίνα, όπως δείχνει και η φωτογραφία μας. Καταναλωτές σε όλη τη χώρα φροντίζουν να εξασφαλίσουν μια υφασμάτινη τσάντα, από αυτές που αποτελούν το υποκατάστατο των καταστροφικών για το περιβάλλον πλαστικών. Αυτών που συνιστούν εδώ και πολλά χρόνια «σήμα κατατεθέν» των ελληνικών ακτών και της ελληνικής λεβεντιάς…
Ψωμί, παιδεία…
Πουθενά, επίσης, δεν διαβάσαμε την είδηση για την κατάργηση των διδάκτρων, που έως τώρα πλήρωναν 150 εκατομμύρια φτωχές οικογένειες για τα σχολεία των παιδιών τους. Ως γνωστόν, με την έναρξη των οικονομικών ανοιγμάτων, στο τέλος της δεκαετίας του ’70, πολλές από τις έως τότε αυτονόητες κοινωνικές παροχές καταργήθηκαν και η Κίνα αφοσιώθηκε στη διαχείριση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής. Τα οικονομικά αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά, αλλά το κόμμα και η κυβέρνηση έχουν θέσει τώρα ως προτεραιότητα τον περιορισμό των ανισοτήτων και την επαναφορά πολλών κοινωνικών μέτρων προστασίας των ασθενέστερων, στους τομείς της Παιδείας, της Υγείας, των Συντάξεων κ.λπ. Τα μέτρα αυτά αποκτούν ιδιαίτερη σημασία εν μέσω της οικονομικής κρίσης που θα δοκιμάσει και την Κίνα.
Χαρακτηριστικό, κι αυτό, των αλλαγών στους συσχετισμούς δυνάμεων: την ώρα που σε όλες σχεδόν τις δυτικές χώρες περιορίζονται δραματικά οι κοινωνικές παροχές, η Κίνα έχει την «πολυτέλεια» να τις αυξήσει, και μάλιστα όχι για προεκλογικούς λόγους…
Χρήστος Φωτιάδης
