Η «ανάπτυξη» στην Ελλάδα ταυτίστηκε από το 1985 και μετά με την κατανάλωση. Βιομηχανία, γεωργία, κτηνοτροφία, αλιεία, ορυκτά, ναυπηγεία, εξοντώθηκαν. Η ένταξη στην ΕΟΚ οδήγησε στην εξαφάνιση της παραγωγικής βάσης.
Στην παλιά ΚΟΜΕΚΟΝ, γινόταν σε ετήσια βάση ο παραγωγικός σχεδιασμός των δέκα χωρών-μελών και η ανάθεση της ανάπτυξης νέων παραγωγικών τομέων, όπως αυτός των υπολογιστών. Οι μικρότερες χώρες, όπως η Βουλγαρία, δεν αντιμετωπίζονταν ως παρίες, αντίθετα επιδιωκόταν η μεγαλύτερη δυνατή στήριξη, στο πλαίσιο των αδελφών χωρών.
Στην ΕΟΚ και την Ε.Ε. δεν υπήρξε ποτέ τέτοιος μηχανισμός ουσιαστικής στήριξης των ασθενέστερων μελών. Η Ελλάδα αφέθηκε στην τύχη της, ή μάλλον οδηγήθηκε στην πλήρη αποβιομηχάνιση, επειδή τα ισχυρά μέλη -με πρώτη και καλύτερη τη Γερμανία- ενδιαφέρονταν μόνο για τη δική τους βιομηχανία και τις εξαγωγές.
Θα το ξαναπούμε, κι ας γίνουμε βαρετοί: ακόμα κι αυτός ο πρώιμος υπαρκτός σοσιαλισμός υπερείχε έτη φωτός απ’ αυτό το ανήθικο, άνισο, εχθρικό προς τους ανθρώπους σύστημα. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε, τόσο πιο γρήγορα θα το ανατρέψουμε. Έστω και χωρίς αιματηρές επαναστάσεις, αφού η ιστορική πείρα του 20ού αιώνα μάς επιτρέπει να «μεταλλάξουμε» το σύστημα με σχετικά εύκολο τρόπο…
Χρήστος Φωτιάδης
