Στο παρελθόν, η δίκαιη ετυμηγορία της Ιστορίας μπορεί να χρειαζόταν ακόμα και αιώνες για να βγει στην επιφάνεια και να σπάσει μύθους και προκαταλήψεις. Χάρη στην ταχύτατη εξέλιξη των γεγονότων στην τρέχουσα ιστορική φάση, η ανατροπή των έως πρόσφατα «κοινώς παραδεδεγμένων» επιτυγχάνεται σε διάστημα ολίγων χρόνων!
Δείτε, αίφνης, πόσο γρήγορα απομυθοποιήθηκαν οι πολιτικές των μνημονίων, οι αλλοδαποί εμπνευστές τους και οι εγχώριοι Εφιάλτες που τα υλοποιούν! Σε λιγότερο από τρία χρόνια, η πανίσχυρη δικτατορία των συστημικών ΜΜΕ στην Ελλάδα και οι πάτρωνές τους στο εξωτερικό εκτέθηκαν ανεπανόρθωτα, ενώ οι ελάχιστοι που από την αρχή εμμέναμε «δογματικά» στην καταστροφική διάσταση αυτής της αληθινής πανώλης μπορούμε τουλάχιστον να ανατρέχουμε δίχως αιδώ στις τότε θέσεις μας…
Πολύ όμορφα περιέγραψε αυτό το συναίσθημα δικαίωσης του δημοσιολόγου, ο άξιος δημοσιογράφος Σταύρος Λυγερός, στο πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του «Από την Κλεπτοκρατία στη Χρεοκοπία»:
«Θέλω να απολογηθώ για την παράθεση μεγάλου αριθμού αποσπασμάτων από δημοσιευμένα στο παρελθόν άρθρα μου. Δεν πρόκειται για κάποιο εγωπαθές σύνδρομο, αλλά επειδή πιστεύω ότι, για να κρίνουν οι αναγνώστες τις παρούσες θέσεις μου πρέπει να γνωρίζουν τι έλεγα όταν ο ουρανός έμοιαζε ανέφελος. Στην Ελλάδα, οι φορείς δημοσίου λόγου δεν πιστώνονται την επιβεβαίωση ούτε χρεώνονται τη διάψευση από τα γεγονότα, με τις αντίστοιχες επιπτώσεις στην αξιοπιστία τους. Η δημόσια συζήτηση έχει μετατραπεί σ’ ένα είδος τσίρκου, όπου ο καθένας αλλάζει με ευκολία κοστούμια, χωρίς να απολογείται για όσα εντελώς αντίθετα υποστήριζε λίγο καιρό πριν, με την αυθεντία του τηλεοπτικού παραθύρου, της δημοσιογραφικής στήλης ή του ακαδημαϊκού λόγου»!!!
Σπουδαία αυτή η διαπίστωση, που αποτελεί έναν άθλιο κανόνα του δημόσιου λόγου στην Ελλάδα, όπου οι γηγενείς χαμαιλέοντες αλλάζουν θέσεις κατά το δοκούν, με μόνον άλλοθι την… «αυθεντία» που τους παρέχει η ιδιότητά τους: «το είπε ο Πρετεντέρης»!
Η χαμένη ευκαιρία
Σιγά σιγά επιβεβαιώνεται ότι η παρούσα διεθνής Κρίση δεν οφείλεται, βέβαια, στην… Ελλάδα, αλλά σε πολλούς άλλους παράγοντες, που την προετοίμασαν σταδιακά σε βάθος μόλις μιας εικοσαετίας. Είναι αυτή που χαρακτηρίζω ως «Η χαμένη εικοσαετία»!
Σημείο εκκίνησής της ήταν σαφώς το άδοξο τέλος μιας μεγαλειώδους προσπάθειας ολίγων φωτισμένων οραματιστών, ελάχιστων αληθινών επαναστατών και εκατομμυρίων ένδοξων πρωταγωνιστών, που συμμετείχαν σε αυτό το πρωτοφανές ιστορικό πείραμα: της υπέρβασης ενός ή και συχνά δύο ταυτόχρονα (!) πολιτικοοικονομικών συστημάτων και το πέρασμα σε ένα επόμενο, που θα βελτίωνε τη ζωή των πολιτών και θα διευκόλυνε τη μετάθεσή τους στο προσκήνιο της Ιστορίας.
Με αφάνταστη ελαφρότητα, «αναλυτές» ή και απλοί (δήθεν) σκεπτόμενοι άνθρωποι επιχείρησαν να βάλουν «στο χρονοντούλαπο» όλη αυτή την τιτάνια προσπάθεια, απλά και μόνον επειδή… «απέτυχε»! Με την ίδια λογική θα μπορούσαμε να στείλουμε στην ιστορική πυρά τον… Σπάρτακο, επειδή η εξέγερση του νικήθηκε λίγο πριν καταλάβει τη Ρώμη, τον… Περικλή, επειδή ο Χρυσός Αιώνας είχε και αυτός ημερομηνία λήξης ή τον… Τσε, αφού η επανάσταση που οραματίστηκε στη Βολιβία τον έστειλε στα χέρια των φασιστικών καθαρμάτων που τον εκτέλεσαν εν ψυχρώ!
Είναι απολύτως σαφές ότι η Ιστορία δεν θα αποδειχθεί το ίδιο ελαφρόμυαλη. Σε κάθε περίπτωση, θα αναγνωρίσει το αυτονόητο: Η καταστροφή του υπαρκτού σοσιαλισμού υπήρξε το μεγαλύτερο παγκόσμιο πισωγύρισμα στη διάρκεια των τελευταίων αιώνων και ήταν αυτή που έστρωσε το δρόμο για την επικράτηση του νόμου της ζούγκλας στις διεθνείς πολιτικές και οικονομικές σχέσεις!
Ακόμη και «απλοί άνθρωποι» (που διαθέτουν όμως την κοινή λογική…) βγάζουν πια αβίαστα το αυτονόητο συμπέρασμα, ότι η έλλειψη αντίβαρου έφερε τελικά την καταστροφή, ακόμα και στις χώρες που εμφανίστηκαν ως… «νικητές του ψυχρού πολέμου»!
«Λάθος», η Ενοποίηση!
Ποιος θα το φανταζόταν λίγα χρόνια πριν, ότι στο καθεστωτικό περιοδικό “Spiegel”, φερέφωνο της γερμανικής κυβέρνησης, θα δημοσιευόταν άρθρο με τον πομπώδη τίτλο «Γιατί η γερμανική Ενοποίηση ήταν ένα λάθος»; Απάντηση: μόνον οι ελάχιστοι που δικαιούνται να «πιστωθούν την επιβεβαίωση των γραφόμενών τους», για να χρησιμοποιήσουμε τα άριστα ελληνικά του Λυγερού! Ας δούμε δύο από αυτούς.
Σε άρθρο μου λίγο πριν την κατάργηση του πρώτου γερμανικού σοσιαλιστικού κράτους επισήμαινα την αποστασιοποίησή μου από τους παλλαϊκούς «πανηγυρισμούς» που είχαν συνεπάρει ολόκληρο τον κόσμο:
«Σε λίγες εβδομάδες παίζεται στο Βερολίνο η τελευταία πράξη του δράματος. Θα γίνει και επίσημα η προσάρτηση της Ανατολικής από την Δυτική Γερμανία. Παρόντες θα είναι βέβαια και οι… νονοί, δηλαδή ο πωλητής Μ. Γκορμπατσόφ και ο αγοραστής Χ. Κολ. Θα ακουστούν βαρύγδουποι λόγοι, διαβεβαιώσεις ότι η Ευρώπη και ο κόσμος βγαίνουν κερδισμένοι. Το μέλλον θα δείξει την πραγματική σημασία της “αναίρεσης“ του άλλου γερμανικού κράτους.
