Η ακροδεξιά καλύπτει πια ολόκληρη την Ευρώπη, σε μια κακόγουστη επανάληψη της μεσοπολεμικής τραγωδίας του προηγούμενου αιώνα
Hπροσωρινή ευφορία και αισιοδοξία στο στρατόπεδο των σοσιαλδημοκρατών, όταν τον περασμένο Ιανουάριο ανακοινώθηκε η υποψηφιότητα του Μάρτιν Σουλτς, αποδείχθηκε εντελώς αδικαιολόγητη! Οι Γερμανοί ψηφοφόροι παραδοσιακά απεχθάνονται τους πειραματισμούς και επιλέγουν τον υποψήφιο που τουλάχιστον θα εγγυηθεί τη συνέχεια της σημερινής κατάστασης, έστω και αν δεν είναι ακριβώς ειδυλλιακή. Έτσι έγινε και με τον «άχρωμο» Χέλμουτ Κολ, το ίδιο συμβαίνει και με την «καγκελάριο της βαρεμάρας» Άγκελα Μέρκελ! Μόνο που τα τελικά αποτελέσματα έχουν πολλούς χαμένους και λίγους κερδισμένους…
Οι δημοσκοπήσεις έδιναν ένα «ασφαλές» 37% στη Μέρκελ και ένα θλιβερό 21% στον κύριο αντίπαλό της. Η δεύτερη πρόβλεψη επιβεβαιώθηκε, αλλά το κόμμα της Μέρκελ έπεσε κοντά στο 33%, χάνοντας πάνω από ένα εκατομμύριο ψηφοφόρους προς τον εθνικιστικό εσμό «Εναλλακτική», που εκμεταλλεύτηκε με τον καλύτερο τρόπο τη μόνιμη ξενοφοβία των Γερμανών. Έτσι, ο κύκλος των «επικίνδυνων» για την «τάξη και ασφάλεια» της ΕΕ εκλογικών αναμετρήσεων -μετά την σχεδόν αναίμακτη έκβαση σε Ολλανδία-Γαλλία- κλείνει με οδυνηρό τρόπο, χωρίς να έχει εκλείψει (το αντίθετο!) ούτε ένας λόγος της δυσαρέσκειας των ψηφοφόρων πανευρωπαϊκά…
Εδραίωση ευρωσκεπτικιστών
Η συνολική πολιτική της Μέρκελ και η παταγώδης αποτυχία της να εξελιχθεί σε ηγέτιδα ολόκληρης της Ευρώπης, έστρεψε την ήπειρο σε όλο και πιο ακροδεξιές, αντικομουνιστικές και ρωσοφοβικές θέσεις. Τα σαφή οικονομικά οφέλη για τα γερμανικά μονοπώλια προέκυψαν με βαρύ πολιτικό κόστος για την ίδια, τη χώρα της και την «ιδέα» (όσων την είχαν –να την χαίρονται!) της «ενωμένης Ευρώπης» (των λαών…). Απ’ άκρου σ’ άκρο της «γηραιάς», η οσμή των νεοφασιστικών αποβλήτων γίνεται όλο και πιο έντονη, ενώ τα οράματα του προηγούμενου αιώνα μπαίνουν για την ώρα στα αζήτητα.
Ο νέος κυβερνητικός συνασπισμός θα έχει δύσκολο έργο στο εσωτερικό και το εξωτερικό. Οι νοσταλγοί του Χίτλερ μπαίνουν πλέον «θριαμβευτικά» στο κοινοβούλιο, όχι ως μεμονωμένοι βουλευτές δήθεν δημοκρατικών κομμάτων, αλλά ως αυτοδύναμο ξενοφοβικό και φιλοναζιστικό μόρφωμα! Κάτι σαν τα δικά μας «καλά παιδιά» των εδράνων της δεξιάς πτέρυγας…
Μια που μιλάμε για Ελλάδα, ας μην ξεχνάμε ότι η «Εναλλακτική» δημιουργήθηκε ως αντίδραση στα πακέτα διάσωσης προς την Ελλάδα. Παρά τη μετεξέλιξή της, παραμένει ένας αντιευρωπαϊκός, εθνικιστικός σχηματισμός που θα έβλεπε, π.χ., με καχυποψία οποιαδήποτε προσπάθεια αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους. Το ίδιο ισχύει και με τους Ελεύθερους Δημοκράτες, ο ηγέτης των οποίων, Κρίστιαν Λίντνερ, έχει επανειλημμένως ταχθεί υπέρ του Grexit!
Λόγος ενθουσιασμού, λοιπόν, δεν υπάρχει για τη χώρα μας, εκτός ίσως από την περίπτωση Μητσοτάκη, όπου ισχύει το «ό,τι θυμάται χαίρεται». Ούτε το πώς αντιμετωπίζονται οι σχέσεις Γερμανίας – Τουρκίας και το ενδεχόμενο διακοπής των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Άγκυρας, που βρέθηκε ξαφνικά στο επίκεντρο της προεκλογικής εκστρατείας στο Βερολίνο, είναι κάτι θετικό για εμάς. Η εκκρεμότητα του προσφυγικού δεν αφήνει περιθώρια ικανοποίησης για την απομάκρυνση της περίφημης «ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας». Τα υπόλοιπα θα φανούν στην πορεία…
