Mαίρη Βιδάλη: «Αν υπήρχε Παιδεία, δεν θα είχαμε μνημόνια»

Η εμπειρία της στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, η αγάπη της για τον Νίκο Φώσκολο, η δημιουργία του θεάτρου «Διάχρονο» και ο λόγος που δεν πήρε ποτέ το πτυχίο της από το Οικονομικό της Νομικής Σχολής. Η Μαίρη Βιδάλη είναι αποκαλυπτική

Συνέντευξη: Τάσος Μεργιάννης

Ένα γεμάτο βιογραφικό καριέρας αλλά και… ζωής, με τρία παιδιά, δεκάδες θεατρικές παραστάσεις και τηλεοπτικά επεισόδια και έναν δικό της θεατρικό χώρο στον οποίο υλοποιεί τα επαγγελματικά της όνειρα.

Η Μαίρη Βιδάλη έχει ζήσει τη ζωή που πάντα ονειρευόταν. Γι’ αυτό είναι ένας άνθρωπος χωρίς απωθημένα, που σε έναν ανταγωνιστικό χώρο όπως αυτός του θεάτρου έχει καταφέρει να μετράει μόνο φιλίες.

Λίγες ημέρες πριν ανέβει στη σκηνή του Αίθριου του Δημαρχείου Κηφισιάς για να παρουσιάσει την παράσταση «Ένας μήνας στην εξοχή» (Κυριακή 8 Ιουλίου στις 21.00), που επέλεξε φέτος το «Διάχρονο Θέατρο» να εντάξει στο κλασικό του ρεπερτόριο, η αγαπημένη ηθοποιός μιλάει στην ΑΜΑΡΥΣΙΑ.

Θα μας συστήσετε την παράσταση;

Κάθε χρόνο το «Διάχρονο Θέατρο» παρουσιάζει ένα έργο του διεθνούς κλασικού ρεπερτορίου. Με αφορμή το γεγονός ότι φέτος συμπληρώνονται 200 χρόνια από την γέννηση του Τουργκένιεφ, η φετινή μας παράσταση αφορά στο έργο του καταξιωμένου αυτού Ρώσου συγγραφέα, πρόδρομου του Τσέχωφ, ο οποίος στα 32 του χρόνια ολοκλήρωσε το θεατρικό έργο «Ένας μήνας στην εξοχή».

Γιατί επιλέξατε το συγκεκριμένο έργο;

Είναι ένα έργο διαχρονικό, μοιάζει να γράφτηκε χθες. Διαπραγματεύεται τον έρωτα αλλά και την κοινωνική υποκρισία με τον καθωσπρεπισμό και το δήθεν αλλά και την ανάγκη του ανθρώπου να απελευθερωθεί απ’ όλα αυτά και να βιώσει την αλήθεια της ζωής και των συναισθημάτων του. Δεν γίνονται άσκοποι μοντερνισμοί, που τον τελευταία χρόνια πλήττουν τη θεατρική παραγωγή ως μάστιγα, μόνο και μόνο για λόγους εντυπωσιασμού. Το έργο διατηρεί τη γραμμή της εποχής, ώστε οι νέοι και μη μυημένοι ακόμα, στο κλασικό ρεπερτόριο, θεατές, να μπορούν να διακρίνουν την εποχή και να μη φύγουν με σύγχυση πληροφοριών.

Εδώ και αρκετά χρόνια διατηρείτε τον δικό σας θεατρικό χώρο στον Νέο Κόσμο, το θέατρο «Διάχρονο». Για ποιο λόγο προχωρήσατε στη δημιουργία του;

Ο λόγος που τον δημιούργησα ήταν γιατί είχα κατά κάποιο τρόπο ολοκληρώσει μια καριέρα, καθώς μετρούσα ήδη 29 χρόνια στο θέατρο. Σκέφτηκα λοιπόν ότι για τα χρόνια που έπονται θα ήθελα έναν τόπο στον οποίο η ψυχή η δική μου αλλά και των συναδέλφων που θα παίζουν εκεί να μη γεράσει. Ήθελα μια φωλιά, ένα στέκι, ένα εργαστήρι…

Έναν χώρο στον οποίο να μπορώ να δουλεύω μέχρι το σημείο που το επιτρέπει η υγεία μου. Η αγάπη μου για το θέατρο και τους συναδέλφους μου ήταν η αιτία για να δημιουργηθεί το «Διάχρονο». Με τις δυο καινούργιες παραγωγές που ετοιμάζουμε για τον χειμώνα, στον χώρο θα έχουν ανέβει 25 έργα.

Σας αγχώνει το γεγονός ότι εκτός από την καλλιτεχνική επιμέλεια, παράλληλα έχετε και την ευθύνη για το «ταμείο»;

Επειδή το «Διάχρονο» είναι εργαστήρι, δεν έχουμε τέτοια έγνοια. Η εταιρεία είναι μη κερδοσκοπική και τα όποια έσοδα πηγαίνουν στην επόμενη παραγωγή. Δεν αποσκοπούμε στο κέρδος και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο κάνουμε πολυδάπανες και πολυπρόσωπες παραγωγές.

Αν μια παραγωγή δεν είναι κερδοφόρα, τι γίνεται;

Σ’ αυτή την περίπτωση, θα δώσω χρήματα από προσωπικά μου κεφάλαια. Κάτι τέτοιο, ευτυχώς, δεν μου έχει συμβεί μέχρι στιγμής. Μόνο μια φορά μπήκα «μέσα» οικονομικά όλα αυτά τα χρόνια. Είχα νοικιάσει έναν χώρο που ήταν διατηρητέο κτίριο και ο ιδιοκτήτης δεν είχε κάνει συντήρηση στην οροφή, με αποτέλεσμα να πέσουν νερά στο εσωτερικό του θεάτρου.

Σπουδάσατε στο Οικονομικό Τμήμα της Νομικής, αλλά τελικά σας κέρδισε το θέατρο. Αλήθεια, πήρατε το πτυχίο σας;

Όχι, χρωστάω τρία μαθήματα. Την ίδια χρονιά που θα αποφοιτούσα, παντρεύτηκα, γέννησα και έκανα ταυτόχρονα κινηματογράφο, τηλεόραση και θέατρο. Ήμουν μόλις 22 χρονών. Τελικά, βέβαια, οι σπουδές μου στα Οικονομικά μού βγήκαν σε καλό, καθώς σήμερα ξέρω να διαχειρίζομαι και τα πρακτικά θέματα του θεάτρου.

Οι γονείς σας πώς αντέδρασαν όταν τους ανακοινώσατε ότι θα σπουδάσετε στη δραματική σχολή του Πέλου Κατσέλη;

Οι γονείς μου ήθελαν να μπω στο Πανεπιστήμιο. Πήγα, λοιπόν, με το «ζόρι» γιατί διαφορετικά δεν θα μπορούσα να προχωρήσω στο θέατρο. Για έναν χρόνο δεν τους είπα ότι πήγαινα σε δραματική σχολή. Στη συνέχεια, τους αποκάλυψα την αλήθεια και τους «εκβίασα» λέγοντας «θα σταματήσω το Πανεπιστήμιο εάν δεν μου δώσετε τα δίδακτρα για τη σχολή».

Σήμερα έχετε τρία παιδιά. Εξέφρασε κάποιο απ’ αυτά την επιθυμία να ακολουθήσει τα επαγγελματικά σας βήματα;

Δυστυχώς, όχι. Θα ήθελα πολύ και τα τρία να γίνουν ηθοποιοί, αλλά καθένα ακολούθησε το δικό του δρόμο. Είμαι πολύ ευτυχισμένη γι’ αυτά, γιατί σκοπός της ζωής μου πάντα ήταν δυο πράγματα. Να φέρω ανθρώπους στον κόσμο και να τους μεγαλώσω όσο μπορώ καλύτερα και να παίξω πολύ θέατρο. Και τα δυο τα πέτυχα!

Στην πορεία σας υπάρχουν συνεργασίες τις οποίες ξεχωρίζετε;

Πάρα πολλές και θα ήταν αδικία να ξεχωρίζω 2-3. Είμαι πολύ τυχερός άνθρωπος γιατί βρέθηκα δίπλα σε πολύτιμους συνεργάτες. Έχω μόνο καλές αναμνήσεις και διατηρώ άριστες σχέσεις με όλους τους συναδέλφους. Ειδικά, τους νεότερους τους θεωρώ παιδιά μου.

Από έργα στα οποία έχετε συμμετάσχει, ποια ξεχωρίζετε;

Το αγαπημένο μου έργο -που έγινε και φιλοσοφία της ζωής μου, πια- είναι το «Η ζωή είναι όνειρο» του Ισπανού Πέδρο Καλντερόν ντε λα Μπάρκα. Είναι κάτι που μοιάζει με τον διάσημο στίχο του Πινδάρου «Ίσκιος ονείρου ο άνθρωπος». Η ζωή είναι όνειρο και εμείς μια ψευδαίσθηση, κάτι άυλο. Η ψυχή μετράει. Είναι κάτι που πιστεύω. Έχω έναν προσωπικό κανόνα που λέει «η ζωή μας είναι ένα όνειρο και έτσι πρέπει να τη ζούμε. Δεν πρέπει να βαραίνουμε την ψυχή μας».

Υπάρχουν λάθη τα οποία καταλογίζετε στον εαυτό σας;

Πρέπει να υπάρχουν πάρα πολλά, γιατί είμαι άνθρωπος συναισθηματικός και παρορμητικός. Τα περισσότερα λάθη, βέβαια, τα κατάλαβαν οι γύρω μου και όχι εγώ, καθώς δεν έγιναν εσκεμμένα.

Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΣΤΗΝ ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ & Η ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΦΩΣΚΟΛΟ

Από το 1997 έως το 2003 η τηλεοπτική σας παρουσία ήταν καθημερινή, καθώς πρωταγωνιστούσατε στη σειρά του Νίκου Φώσκολου «Καλημέρα Ζωή». Πώς αποφασίσατε να αποχωρήσετε;

Η σειρά μπορεί να ολοκληρώθηκε το 2006, όμως για μένα είχε τελειώσει το καλοκαίρι του 2003, όταν λόγω ενός σοβαρού προβλήματος υγείας που αντιμετώπιζε ο Νίκος Φώσκολος έπαψε να γράφει τα σενάρια. Δεν ήθελα να υπηρετώ κείμενα άλλων και του ζήτησα να αποχωρήσω. Εκείνος με παρακάλεσε να μη φύγω και κράτησε τον ρόλο μου «ζωντανό» – υποτυπωδώς, βέβαια. Ποτέ δεν θα έλεγα όχι στον Νίκο Φώσκολο, τον «πατέρα» μου. Σ’ αυτόν οφείλω την ουσιαστική επαφή μου με τον κόσμο, χάρη στην ταινία «17 σφαίρες για έναν Άγγελο». Έτσι, έμεινα και πληρωνόμουν χωρίς να παίζω, γιατί μου το ζήτησε εκείνος.

Αν σας γινόταν μια τηλεοπτική πρόταση σήμερα, θα απαντούσατε θετικά;

Αν ήταν κάτι ενδιαφέρον, γιατί όχι; Αλλά δεν νομίζω ότι οι υπεύθυνοι ενδιαφέρονται για τη δική μου ηλικία, επιζητούν φρέσκα πρόσωπα. Στην τηλεόραση έχω να παίξω από το 2011 και το σίριαλ «Η ζωή της άλλης». Έχω κάνει τόσο πολύ τηλεόραση, όμως, που αυτό που θέλω πια είναι να κάνω ωραίες θεατρικές δουλειές με αγαπητούς και αξιόλογους συναδέλφους.

Επί 12 χρόνια υπήρξατε μέλος του Δημοτικού Συμβουλίου Κηφισιάς, ενώ  το 2012 εκλεγήκατε περιφερειακή σύμβουλος Νοτίου Τομέα Περιφέρειας Αττικής. Πώς ήταν η εμπειρία της Τοπικής  Αυτοδιοίκησης;

Κατ’ αρχή θα ήθελα να πω ότι θεωρώ την Κηφισιά ένα προάστιο με πολύ θετικό «κάρμα». Ο ένας δήμαρχος είναι καλύτερος από τον άλλον. Η εμπειρία μου επί δημαρχίας Βάρσου ήταν πολύ καλή. Δεν μπορώ να πω το ίδιο και για την εμπειρία μου στην Περιφέρεια, αν και είχα εκλεγεί πρώτη στον Νότιο Τομέα με 7.300 σταυρούς. Μπράβο στον τότε περιφερειάρχη Γιάννη Σγουρό για το έργο του, αλλά εγώ δεν ήθελα να ασχοληθώ ούτε με τα σκουπίδια ούτε με θέματα δόμησης, παρά μόνο με θέματα πολιτισμού. Δυστυχώς, δεν ενδιαφέρθηκαν να με χρησιμοποιήσουν σε κάτι τέτοιο, καθώς στην ουσία δεν υπήρχαν πολιτιστικές δραστηριότητες. Αυτό με έκανε να φύγω μακριά μόλις τελείωσε η τετραετία.

Μήπως τα θέματα πολιτισμού στην Τοπική Αυτοδιοίκηση κάποιοι τα θεωρούν θέματα β’ διαλογής;

Και όχι μόνο στην Τοπική Αυτοδιοίκηση αλλά και στην κεντρική πολιτική σκηνή. Κανείς δεν θέλει να «φορτωθεί» το υπουργείο Πολιτισμού. Αυτό είναι το τίμημα που πληρώνουμε, όμως… Δεν θα είχαμε Μνημόνια, δεν θα είχαμε την κοινωνική συμπεριφορά που συναντάμε καθημερινά στον δρόμο, εάν η Πολιτεία έβαζε ως πρώτο στόχο την Παιδεία. Η Παιδεία είναι συνώνυμη με τον Πολιτισμό, ο οποίος είναι μεταγενέστερη λέξη. Αν, λοιπόν, υπήρχε Παιδεία, η Ελλάδα θα ήταν διαφορετικά. Η κρίση μας δεν είναι οικονομική, αλλά είναι κρίση αξιών, Παιδείας και Πολιτισμού. Πάντα, όμως, υπάρχει χρόνος να διορθωθούν τα πράγματα. Ελπίζω σ’ αυτό.

Ποια είναι η σχέση σας με τον χρόνο; Σας φοβίζει ή έχετε «συμμαχήσει» μαζί του;

Με φοβίζει η αρρώστια, η περίπτωση να γίνω βάρος στους ανθρώπους που αγαπώ. Κατά τ’ άλλα, η φθορά είναι μέρος της ζωής. Όπως λέει και ένας φίλος μου «άμα δεν γεράσουμε, σημαίνει ότι δεν θα έχουμε ζήσει. Θα έχουμε φύγει».

Ποια είναι τα προσεχή σας σχέδια;

Για την ερχόμενη σεζόν στο Θέατρο «Διάχρονο» έχουμε προγραμματίσει να ανεβάσουμε το σύγχρονο έργο του Αντώνη Σιμιτζή «Οι τίποτα» και στη συνέχεια το κλασικό έργο του Μολιέρου «Οι ψευτοσπουδαίες» με τη Γωγώ Αντζολετάκη

«Ένας μήνας στην εξοχή»

Αίθριο δημαρχείου Κηφισιάς

Κυριακή 8 Ιουλίου

Ώρα έναρξης: 21.00

Είσοδος ελεύθερη

Διασκευή: Ιβάν Ντόντακοφ

Σκηνοθεσία: Κατερίνα Μαντέλη

Τραγούδι: Αλμπίνα Ζαχαριάδου

Σχεδιασμός φωτισμού: Γιώργος Δανεσής

Σκηνογραφία: Ιωάννα Κατσιαβού

Καλλιτεχνική διεύθυνση: Αδαμαντία Μαντελένη

Πρωταγωνιστούν: Μαίρη Βιδάλη, Πέτρος Αποστολόπουλος, Δημήτρης Δρακόπουλος, Βέρα Μακρομαρίδου, Κωνσταντίνος Νιάρχος, Τάσος Μπλάτζιος, Λαμπρινή Λίβα, Ρούλα Αντωνοπούλου, Σάββας  Σουρμελίδης.