Οι παλιοί Χαλανδραίοι γνωρίζουν ένα μικρό πολιτιστικό μυστικό της πόλης. Σχεδόν κάθε πρωϊνό Tετάρτης σε ένα βιβλιοπωλείο του προαστίου συγκεντρώνονται, στο πατάρι του, άνθρωποι των γραμμάτων και τεχνών – κάτοικοι της περιοχής, σε μία συνάντηση ανθρώπινης και καλλιτεχνικής επαφής. Ένας από αυτούς είναι ο ποιητής Αυγερινός Μαυριώτης. Το τελευταίο του βιβλίο έχει τίτλο «Σπαράγματα» περιέχει 70 ποιήματα, (εκδ. Λεξίτυπον). Πέρα από το ενδιαφέρον έργο του, έχει διανύσει μια γεμάτη ζωή του, τυπική των δύσκολων χρόνων που συνέπεσαν.
Ο Αυγερινός Μαυριώτης γεννήθηκε το 1932 στο Αμόριο Διδυμοτείχου Έβρου. Μεγάλωσε στο χωριό του κάτω από αντίξοες συνθήκες, από γονείς γεωργούς, όπως αναφέρει η ιστοσελίδα sparmatseto.gr και ο συντάκτηw Θανάσηw Μουσόπουλος. Ο πατέρας του καταγόταν από την Καλλίπολη Θράκης και η μάνα του είχε ρίζες από το Διδυμότειχο. Πολύ μικρός αναγκάζεται να δουλέψει στα χωράφια δίπλα στους γονείς του, πότε σκάβοντας και σπέρνοντας και πότε βόσκοντας τα ζώα, τις Κυριακές και τα καλοκαίρια. Παιδί της κατοχής ο Αυγερινός Μαυριώτης έζησε όλη τη μαυρίλα του πολέμου και τη στέρηση εκείνων των ημερών. Με τους Γερμανούς ναζί να σπέρνουν τη φοβέρα παντού.
Καταφέρνει να τελειώσει το Δημοτικό Σχολείο του χωριού του και με τη λήξη της κατοχής μπαίνει στο Γυμνάσιο Διδυμοτείχου, που γι’ αυτόν ήταν ένας αληθινός Γολγοθάς. Δοκιμάζει την πείνα, τη δίψα και την εγκατάλειψη, μένοντας μ’ άλλα παιδιά σ’ ένα εγκαταλειμμένο Εβραίικο σπίτι. Τα καλοκαίρια δουλεύει στο Κεραμοποιείο με τις μικρές δυνάμεις που διαθέτει, γιατί είναι ένα ζαΐφικο παιδί χτυπημένο από την ελονοσία […] Στην Γ’ τάξη Γυμνασίου φεύγει. Ιούνιος του ΄47 παρατάει στη μέση τις εξετάσεις και μαζί με κάποιους συμμαθητές του πηδάει στο τρένο, φτάνει στην Αλεξανδρούπολη και με αρματαγωγό φτάνει στην παιδούπολη της Ρόδου. Τον περιθάλπουν γιατί είναι άρρωστος και το Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς γράφεται στο Βενετόκλειο Γυμνάσιο Ρόδου. Φοιτά σ’ αυτό ενάμιση χρόνο και
Οι Τέχνες του
Το 1949, ο Μαυριώτης επαναπατρίζεται για να συνεχίσει τις σπουδές του στο Γυμνάσιο Διδυμοτείχου. Τα πράγματα έχουν κάπως καταλαγιάσει. Η ζωή όμως είναι το ίδιο σκληρή και ο εφηβικός εγωισμός αντιδρά στο κατσαρολάκι με το συσσίτιο και τα αποφάγια της Ούνδρας. Τέλος παίρνει το απολυτήριο του Γυμνασίου και περνάει στην Ακαδημία Αλεξανδρούπολης! Στην Ακαδημία με καθηγητή τον κ. Σέττα στα τεχνικά μαθαίνει να ζωγραφίζει, να πλάθει τον πηλό, να ταριχεύει, να βιβλιοδετεί κ.α. Παίρνει το απολυτήριο της Ακαδημίας και μετά από ένα χρόνο στρατεύεται.
Μετά την απόλυσή του από το στρατό μένει για δυο χρόνια άνεργος, μέχρι που διορίζεται στην περιφέρεια Ορεστιάδος (Μικρή Δοξιπάρα). Μετατίθεται στο Γ΄. Δημοτικό Σχολείο Ν. Βύσσας και από ΄κει το 1967 στην Αττική, όπου υπηρέτησε μέχρι τη συνταξιοδότησή του. Ο Αυγερινός Μαυριώτης από το 1974 αναμιγνύεται ενεργά στους πολιτιστικούς συλλόγους των Θρακών της διασποράς. Εκδίδει από το 1990 είκοσι ποιητικές συλλογές, τέσσερα βιβλία με πεζά, και τέσσερα λαογραφικά. Επιπλέον, ζωγραφίζει και πραγματοποιεί δέκα εκθέσεις ζωγραφικής σε Αθήνα και επαρχία.
Έργα του
Ποιητικά:
• Πορτρέτα μιας άλλη εποχής, Εκδ. Δωδώνη, 1990.
• Απόηχοι, Εκδ. Ρήσος, 1992.
• Τα πρόσφορα, Εκδ. Πάραλος, 1994.
• Η φθορά του μύθου, Εκδ. Πάραλος, 1996.
• Ρόμβος, Εκδ. Πάραλος, 1997.
• Κορνηλία η δέσποινα των σφαλμάτων, Εκδ. Πάραλος, 1999.
• Η στέρνα, Εκδ. Πάραλος, 2000.
• Κρύσταλλοι, Εκδ. Πάραλος, 2000.
• Στη μηχανή του χρόνου, Εκδ. Πάραλος, 2002.
• Το εκκρεμές του ήλιου, Εκδ. Πάραλος, 2002.
• Επίγεια, Εκδ. Πάραλος, 2002.
• Ορφέας, Εκδ. Λεξίτυπον, 2008
• Θύμηση κατεπείγουσα, Εκδ. Λεξίτυπον, 2010.
• Το βέλος του χρόνου, Εκδ. Λεξίτυπον, 2010.
• Αποτυπώματα, Εκδ. Λεξίτυπον, 2010.
• Το δόντι του σκύλου, Εκδ. Λεξίτυπον, 2011.
• Το πρώτο σκαλί, Εκδ. Λεξίτυπον, 2012.
• Όταν περνούν οι γερανοί, Εκδ. Λεξίτυπον, 2012.
Πεζά:
• Τα φαινόμενα απατούν, διηγήματα, Εκδ. Πάραλος, 2007.
• Το δέντρο που μεγάλωνε τη νύχτα, μυθιστόρημα,
Εκδ. Λεξίτυπον, 2008.
• Τα παραμύθια του παππού, Εκδ. Λεξίτυπον, 2010.
Λαογραφικά:
• Το Θρακιώτικο δημοτικό τραγούδι στον Έβρο και τη
Σαμοθράκη, Εκδ. Πάραλος, 2000.
• Το Διδυμότειχο, συλλογικό, Αθήνα 1977
(Ιστορία-Λαογραφία-Λογοτεχνία).
• Το Διδυμότειχο, συλλογικό, Αθήνα 1978
(Ιστορία-Λαογραφία-Λογοτεχνία).
Και ένα δείγμα γραφή του…
Τα σπίτια
Τα σπίτια είναι σαν τους ανθρώπους
αναπνέουν, κοιμούνται μαζί μας,
κάθε πρωί καλωσορίζουν τον ήλιο,
τις νύχτες παίζουν κρυφτό με το φεγγάρι.
Τα σπίτια είναι σαν τους ανθρώπους,
χαίρονται όταν μας βλέπουν.
Ανοίγουν την αγκαλιά τους και μας παίρνουν μέσα.
Μας ακολουθούν στα ταξίδια μας,
μένουν μαζί μας στα ξενοδοχεία,
μας σκεπάζουν τις κρύες νύχτες του χειμώνα,
μας ακολουθούν στο δρόμο, στο περίπτερο,
μας ανάβουν το τσιγάρο, δεν μας αφήνουν μόνους.
Τα σπίτια είναι σαν τους ανθρώπους,
αναπνέουν, αγαπούν και γερνούν με τα χρόνια.
