Η στενή σχέση του Ίωνος Βορρέ με τη Μεγάλη Δούκισσα Όλγα και τα άρθρα του στην ΑΜΑΡΥΣΙΑ τον οδήγησαν στην αποκάλυψη «μυστηρίων» της σύγχρονης ιστορίας.
Επιμέλεια: Μαρία Πανάγου
Το τελευταίο γραπτό του Ίωνα Βορρέ αποκλειστικά στην Αμαρυσία
Tο τελευταίο κείμενο που έγραψε λίγο πριν από το θάνατό του, ο Ίων Βορρές, το είχε συντάξει για την ΑΜΑΡΥΣΙΑ, με την οποία διατηρούσε σχέση αμοιβαίας φιλίας, εκτίμησης και θαυμασμού. Τους τελευταίους μήνες έγραφε για μας και δημοσιεύαμε την ιστορία του κτήματος Βορρέ αλλά και του θείου του, πρώην δημάρχου Αμαρουσίου Τζων Βορρέ. Στο τελευταίο του γραπτό, το οποίο βλέπει το φως της δημοσιότητας σήμερα, γράφει για τη σχέση του με τη Μεγάλη Δούκισσα Όλγα και αποκαλύπτει πώς τα πρόσφατα άρθρα του στην ΑΜΑΡΥΣΙΑ, τον οδήγησαν στην αποκάλυψη «μυστηρίων» που κάλυπταν ένα σημαντικό κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας.
«Η ανθρώπινη ιστορία»
Ο Ίων Βορρές, πρόεδρος του Μουσείου Βορρέ και τέως δήμαρχος Παιανίας, μάς κάνει και πάλι την τιμή, να μοιραστεί μαζί μας, μέσω της ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ, σημαντικά κομμάτια της νεότερης ελληνικής ιστορίας που αφορούν το Μαρούσι. Αυτή τη φορά από τη θέση του δημοσιογράφου και βιογράφου της Μεγάλης Δούκισσας Όλγας, νεότερης αδερφής του τελευταίου Τσάρου της Ρωσίας, Νικολάου Β, γράφει για την τραγική ιστορία της και αποκαλύπτει κάτι συγκλονιστικό! Όσο απίστευτο και αν ακούγεται, γράφοντας πρόσφατα αναλυτικά την ιστορία του κτήματος Βορρέ για την εφημερίδα μας, εντόπισε τον άνθρωπο-κλειδί που θα μπορούσε να τον είχε καθοδηγήσει στο χρηματοκιβώτιο του Τσάρου, ο οποίος επί χρόνια ζούσε σχετικά άγνωστος και αποτραβηγμένος στο Μαρούσι και μάλιστα στις παρυφές του κτήματος Βορρέ. «Επί τέσσερα ολόκληρα χρόνια», μάς αποκαλύπτει, «γράφοντας τη βιογραφία της Μεγάλης Δούκισσας στον μακρινό Καναδά, έψαχνα μάταια να εντοπίσω το κλειδί του μυστηρίου των τσαρικών καταθέσεων, ενώ η λύση ήταν στην κυριολεξία στο κατώφλι του κτήματος Βορρέ και της οικογένειάς μου»! Ας μάθουμε μαζί τις λεπτομέρειες αυτής της περίφημης ιστορίας.
Η Δούκισσα Όλγα κατάφερε να γλιτώσει φεύγοντας από τη Ρωσία υπό φοβερή ταλαιπωρία και μετά από πολλές περιπέτειες εγκαταστάθηκε στο Κούκσβιλ, στα περίχωρα του Τορόντο του Καναδά, όπου και έζησε την υπόλοιπη ζωή της μαζί με την οικογένειά της, τους δυο γιούς και τον σύζυγό της μέχρι το θάνατό της, στις 24 Νοεμβρίου 1960 σε ηλικία 78 ετών.
Συναντηθήκαμε για πρώτη φορά το 1954, όταν ως δημοσιογράφος και τεχνοκρίτης, οργάνωνα μια μεγάλη έκθεση βυζαντινών εικόνων και την επισκέφθηκα στη φτωχική της κατοικία για να την παρακαλέσω να μου δανείσει μερικές ρωσικές εικόνες για τη συμπλήρωση της έκθεσης. Ευγενέστατη, η Μεγάλη Δούκισσα με υποδέχθηκε θερμότατα και με μεγάλη προθυμία με προέτρεψε να επιλέξω επί τόπου τις εικόνες που επιθυμούσα. Με χαρά δε, αποδέχθηκε την πρότασή μου να εγκαινιάσει την έκθεση, η οποία σημείωσε μεγάλη επιτυχία. Αυτή ήταν η αρχή μιας στενής φιλίας που δημιουργήθηκε μεταξύ μας και πιστεύω ότι το γεγονός ότι ήμουν Έλληνας ήταν ο λόγος για τον οποίο με επέλεξε ως τον βιογράφο της. Η Ελλάδα υπήρξε πάντα αγαπητή στη Ρωσία, και ιδιαίτερα από τους Ρομανώφ, πολλοί εκ των οποίων συνδέονταν με στενή συγγένεια με τη βασιλική οικογένεια της Ελλάδος, όπως η Βασίλισσα Όλγα.
Επί τέσσερα χρόνια ήμουν κοντά της και έγραψα την τραγική ιστορία της η οποία εκδόθηκε στο σχετικό βιβλίο «Τhe Last Grand Duchess». Το βιβλίο γνώρισε μεγάλη επιτυχία και μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες μεταξύ των οποίων και στα ελληνικά. Την ελληνική μετάφραση με τίτλο «Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΩΝ ΤΣΑΡΩΝ» τη έκανε ο θείος μου, Τζων Βορρές. Ελπίζω η νέα έκδοση στα ελληνικά να επανακυκλοφορήσει σύντομα.
Το κύριο χαρακτηριστικό στη ζωή της Μεγάλης Δούκισσας, όπως εξάλλου και ολόκληρης της αυτοκρατορικής οικογένειας των Ρομανώφ, είναι το γεγονός ότι από τη στιγμή της επικράτησης της Επανάστασης, από όσους επέζησαν, οι περισσότεροι έχασαν τα πάντα. Αυτό που πρώτιστα με απασχολούσε ως φίλος και βιογράφος της Μεγάλης Δούκισσας, ήταν να εντοπίσω τα προσωπικά χρηματικά ποσά και πιθανώς τιμαλφή που είχε καταθέσει σε προσωπικούς απόρρητους λογαριασμούς ο αδελφός της στην Ελβετία, που ήταν το απόρθητο φρούριο καταθέσεων των εστεμμένων της εποχής. Με το θάνατο όλης της οικογένειας του Τσάρου, η Μεγάλη Δούκισσα αυτομάτως δικαιούτο το μεγαλύτερο μερίδιο της κληρονομιάς το οποίο και θα την είχε ανακουφίσει από την ανελέητη φτώχεια στην οποία είχε περιέλθει. Η ίδια μού ομολόγησε ότι δραπέτευσε νύχτα από την πατρίδα της, με τη βοήθεια μιας χούφτας πιστών αξιωματικών, μόνο με τα ρούχα που φορούσε. Ενθυμούμαι πόσες φορές μου έλεγε ότι θεωρούσε ότι είναι η μόνη γυναίκα στην ιστορία της ανθρωπότητας, που από τη μια στιγμή στην άλλη, από ένα βίο αμύθητου πλούτου, πέρασε σε μια ζωή απόλυτης ένδειας. Ο τραγικός βίος της εξάλλου το επιβεβαιώνει πλήρως.
