Νίκος Σόβολος
«Ιόλας: Αυτός ο μύθος και η ιστορική του δικαίωση»
«Πολλά χρόνια, δεκαετίες πριν, περνούσα έξω απ το κτήμα και την έπαυλη Ιόλα, έκθαμβος απ’ την ποιότητα της κατασκευής και το πράσινο που την περιτριγύριζε και ρώτησα ποιος είναι ιδιοκτήτης του ακινήτου. Μου απάντησαν ο Ιόλας. Αργότερα διάβαζα στον Τύπο και στη συνέχεια απ το διαδίκτυο για τις δραστηριότητες του και την προσήλωση του στον πολιτισμό και τις τέχνες για τους μεγάλους δημιουργούς παγκόσμιας εμβέλειας , που είχε αναδείξει ή που φιλοξενούσε σπίτι του αισθανόμουν περήφανος που ήταν συμπολίτης μου. Αδιαφορούσα για τους κάφρους που σχολίαζαν την προσωπική του ζωή. Όταν έμαθα ότι έφυγε απ τη ζωή και το ακίνητο του πουλήθηκε και η βίλλα συλήθηκε αισθάνθηκα ένα σφίξιμο στην καρδιά μου, σκέφτηκα ωχ τι θα γίνει τώρα εδώ οι πολυκατοικίες θα πνίξουν αυτόν τον Ιστορικό χώρο;
Ευτυχώς οι πρωτοβουλίες πολλών ευαισθητοποιημένων συμπολιτών μας, του τοπικού Συλλόγου κι όχι μόνο απέτρεψαν τα χειρότερα ,κι έτσι η ιδιοκτησία προστατεύτηκε απ την κακώς νοούμενη εκμετάλλευση.
Έκτοτε έγιναν σοβαρές προσπάθειες απόκτησης του πολιτιστικού αυτού τοπόσημου από Δημοτικές αρχές του παρελθόντος κυρίως μέσω του Υπουργείου πολιτισμού. Χρειαζόταν πέρα και πάνω από τ άλλα…. σοβαρή και σθεναρή πολιτική βούληση για την απόκτηση του.
Την πολιτική αυτή βούληση απόκτησης του ακινήτου την είχε η σημερινή Δημοτική αρχή κι ο δήμαρχος Γιάννης Σταθόπουλος και το Δημοτικό Συμβούλιο στις 18/7 αποφάσισε με σημαντική πλειοψηφία την αγορά του ακινήτου αυτού σε πέντε ετήσιες δόσεις (σύνολο 3.000.000 Ευρώ).
Δυστυχώς δεν κατέστη δυνατό να υπάρξει ομόφωνη απόφαση ,κι ενώ κανείς ουσιαστικά δεν διαφωνούσε με την επιλογή αυτή, άλλοι έβαζαν οικονομικά θέματα, άλλοι ψέλλιζαν την μεταφορά της απόφασης τον Οκτώβρη γιατί το καλοκαίρι δεν προσφέρεται για σοβαρές αποφάσεις κι άλλοι πάλι ακολουθούσαν άλλου είδους προσωπικές στρατηγικές. Όλες αυτές οι τοποθετήσεις αγνοούσαν το κεντρικό πολιτικό ζήτημα της απόκτησης του ακινήτου, τώρα που οι δύο πλευρές βρίσκονταν σε ώριμο σημείο συμφωνίας.
Αγνοούσαν επίσης ότι οποιαδήποτε οργανωτικού, τεχνικού ή πολιτιστικού χαρακτήρα τοποθέτηση είχε ως βασική προϋπόθεση την αγορά του ακινήτου. Μετά την υλοποίηση της μεταβίβασης υπάρχει πεδίον δόξης λαμπρόν για εποικοδομητικές προτάσεις πολύπλευρης αξιοποίησης του ακινήτου (σύσταση επιτροπών κ.λπ.).
Κλείνω με την φράση της Μελίνας Μερκούρη, φίλης του Ιόλα:
«Η Ελλάδα πρέπει να πρωταγωνιστεί για τον πολιτισμό. Η Ελλάδα, αυτό είναι η κληρονομιά της, αυτό είναι η περιουσία της και αν το χάσουμε αυτό δεν είμαστε τίποτα».
ΕΛΕΝΗ ΔΑΒΑΡΗ
Πρώην αντιδήμαρχος Περιβάλλοντος και Πολιτικής Προστασίας
«Πολύ μελάνι έχει χυθεί κατά την διάρκεια της ζωής του, αλλά πολύ περισσότερο, μετά τον θάνατό του. Ο διακεκριμένος συλλέκτης και γκαλερίστας, επέλεξε το υπόλοιπο της ζωής του να το περάσει στην Αγία Παρασκευή, αγοράζοντας μέσα σε επτά στρέμματα ένα οίκημα, το οποίο μετέτρεψε σε μουσείο σύγχρονης τέχνης. Η βίλα Ιόλα σήμερα, είναι ένα οίκημα μέσα και έξω λεηλατημένο, που σε κάνει να αναρωτιέσαι, εάν πέρασε από πάνω του τυφώνας, ένα μνημείο τέχνης, που ασφαλώς δεν θυμίζει τίποτα από το ένδοξο, και τόσο εντυπωσιακό παρελθόν του.
Κάπου εδώ ξεκινούν σκέψεις και ερωτηματικά. Τι έκανε η πολιτεία γι αυτό το μοναδικό πραγματικά μνημείο, που σήμερα θα μπορούσε να είναι πόλος έλξης απ όλο τον κόσμο, ως το πιο σύγχρονο μουσείο τέχνης; Η πολυσυζητημένη βίλα αφού λεηλατήθηκε από τα αμύθητα έργα τέχνης, κατόπιν χαρακτηρίστηκε ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο, ένα μνημείο απογυμνωμένο, που στέκει σαν φάντασμα στο διάβα του χρόνου. Αυτή τη βίλα μετά από τριάντα περίπου χρόνια από το θάνατο Ιόλα, έρχεται να αγοράσει σήμερα ο δήμος μας.
Δεν είμαι καθόλου αρνητική στην αγορά της και την δημιουργία ενός όμορφου πολιτιστικού χώρου, όμως ας αναρωτηθούμε, είναι η κατάλληλη στιγμή εν μέσω κρίσης να δοθούν τρία εκατομμύρια ευρώ, με βιαστικές ενέργειες, ασάφειες, και πολλά κενά. Προσωπικά, νομίζω ότι κάνουμε μεγάλη χάρη στον σημερινό της ιδιοκτήτη.
Αλήθεια, έχει γίνει μελέτη για την συντήρηση, λειτουργία, και φύλαξη του εν λόγο χώρου; Πόσο θα κοστίσει η όποια κατασκευή; Από πού θα αντλούνται τα χρήματα που θα επιβαρύνουν τον ετήσιο προϋπολογισμό; Θα επιβαρυνθούν άλλοι κωδικοί του προϋπολογισμού; Θα υπάρχει εξειδικευμένο προσωπικό για την λειτουργία ενός τόσο απαιτητικού πολιτιστικού χώρου, ή θα ζητάμε ως συνήθως τη βοήθεια εθελοντών;
Σοβαρό προβληματισμό, γεννά η τύχη των αναγκαίων έργων του Δήμου μας όπως: Η δημιουργία του Δημαρχιακού Μεγάρου, η ασφαλτόστρωση δρόμων, η επισκευή των πεζοδρομίων, ο ηλεκτροφωτισμός της πόλης, η αποπεράτωση του στοιχειωμένου κολυμβητηρίου, η συντήρηση και η κατασκευή νέων αθλητικών χώρων (πευκάκια), η επέκταση του κοιμητηρίου (για να μπορούμε να θάβουμε τους νεκρούς μας), Ναΐσκος στον περιβάλλοντας χώρου του κοιμητηρίου, μεταστέγαση αμαξοστασίου απορριμματοφόρων του δήμου, λόγω ακαταλληλότητας σημερινού χώρου κ.α. Όλα αυτά υλοποιήθηκαν και προχωράμε σε μια τόσο μεγάλη δαπάνη;
Εύχομαι η απόφαση αυτή να είναι για το καλό της πόλης και των δημοτών της. Και όπως λέει και ο Αμερικανός ψυχίατρος και συγγραφέας Gordon Livingston:
«Το βασικό πρόβλημα είναι: ‘’ποιο είναι το επόμενο βήμα’’»;
