Γράφει ο Θεόδωρος Κατσανέβας
Τον τελευταίο καιρό η κοινή γνώμη βομβαρδίζεται με το φόβητρο των οικονομικών αδιεξόδων της Αργεντινής και της Τουρκίας, αποδίδοντας τα παθήματά τους στο γεγονός ότι οι χώρες αυτές έχουν εθνικό νόμισμα που δεν τους προστατεύει, όπως ισχυρίζονται, από οικονομικά αδιέξοδα. Αυτή η κίβδηλη επιχειρηματολογία όταν αναπαράγεται πολλαπλασιαστικά, κάτι αφήνει,κατά το γνωστό Γκεμπελικό δόγμα «πες ψέματα όλα και κάτι μένει».Αλλά ας δούμε τα πράγματα με ψυχραιμία.
Περίπου διακόσιες πενήντα χώρες υπάρχουν στον κόσμο και απ’ αυτές περίπου οι 210 έχουν δικό τους εθνικό νόμισμα. Και απ’ αυτές, περίπου οι 200 αναπτύσσονται οικονομικά καλύτερα ή πολύ καλύτερα από τις χώρες της νότιας ευρωζώνης και ειδικότερα της Ελλάδας.
Η Αργεντινή καταστράφηκε όταν στη δεκαετία του 1980 συνέδεσε το νόμισμά της, το πέσο, με το δολάριο. Μετά το 2002, αφού μεσολάβησε μια φωτεινή περίοδος αποσύνδεσής του και επιτυχημένης αναπτυξιακής πολιτικής από τους Κίρτσνερ, έπεσε ξανά στα γόνατα, όταν ο σημερινός Πρόεδρος της χώρας Μαουρίσιο Μάκρι (που κέρδισε το 2015 στο νήμα τις εκλογές), την παρέδωσε αύτανδρη στις ολέθριες συνταγές του ΔΝΤ.
Η Τουρκία είναι ειδική περίπτωση. Ο νεο-Σουλτάνος Ερντογκάν, διακατεχόμενος από αρρωστημένη μεγαλομανία, ακολουθεί μια εξωφρενικά σπάταλη οικονομική πολιτική με φαραωνικά έργα και τεράστιους πολεμικούς εξοπλισμούς που ήταν αναμενόμενο να γονατίσουν τη χώρα του. Έχει εξαπολύσει έναν πολυέξοδο πόλεμο στη Συρία που ασφαλώς έχει τεράστιο κόστος. Έχει συγκρουστεί με τους πάντες,σε δύση, ανατολή, βορά και νότο, γεγονός που δεν μπορεί παρά να επιβαρύνει την οικονομία.
Διοικεί με εξοργιστικά αυταρχικό τρόπο, χρησιμοποιεί ακραία μέσα καταστολής, συγκρούεται με μεγάλο μέρος του πληθυσμού της χώρας του, γεγονός που δεν βοηθά τις ξένες επενδύσεις και ειδικότερα τον τουρισμό. Οι διεθνείς αγορές με εντολές άνωθεν, ασφαλώς και έχουν στοχοποιήσει την τουρκική οικονομία, αλλά δεν είναι αυτές που έπαιξαν ή παίζουν τον καθοριστικό ρόλο.
Πριν από μερικά χρόνια, η Τουρκία είχε βρεθεί ξανά στα πρόθυρα της οικονομικής καταστροφής. Τότε υιοθέτησε πολιτική υποτίμησης του νομίσματός της, αναδιάρθρωσε και κούρεψε τα χρέη της και ανέκαμψε εντυπωσιακά. Και αυτό γιατί έχει τον έλεγχο της νομισματικής της πολιτικής που επιτρέπει κινήσεις ευελιξίας σε περιόδους κρίσεων. Κάτι τέτοιο φαίνεται ότι κάνει και τώρα ο Ερντογκάν αφήνοντας τον πληθωρισμό να γιγαντωθεί και κρατώντας χαμηλά τα επιτόκια, όσο και αν η φούσκα των φαραωνικών έργων και δαπανών που χαρακτηρίζει την πολιτική του, δεν βοηθούν την ανόρθωση της οικονομίας.
Όπως και αν έχουν τα πράγματα, η Τουρκία και σήμερα σε περίοδο κρίσης, αναπτύσσεται με ρυθμούς υψηλότερους από αυτούς της ταλαίπωρης Ελλάδας, η οποία μη έχοντας δική της νομισματική πολιτική, βουλιάζει ολοένα και βαθύτερα στα χρέη και τη φτωχοποίηση που της επιβάλλει η γερμανοκρατούμενη ευρωζώνη. Όπως με πολύ υψηλότερους ρυθμούς αναπτύσσονται και σχεδόν όλες οι 200 περίπου χώρες με το δικό τους νόμισμα διεθνώς.
Αυτά τα λίγα σαν απάντηση στα «κουτοπόνηρα» επιχειρήματα του τύπου «Μπαμπούλα-Δραχμή», που γράφονται με σκοπό να φοβίσουν και να αποτρέψουν τη μόνη αποτελεσματική επιλογή για την έξοδο από τη σύγχρονη Ελληνική Τραγωδία,που δεν είναι άλλη από τη συντεταγμένη μετάβαση στο εθνικό μας νόμισμα. Με αυτά και με άλλα, συνεχίζεται η καλλιέργεια του παράλογου φόβου, με την ευρωκατοχή να προωθεί χωρίς έλεος την καταστροφή της χώρας μας, στην εποχή που η οικονομία και τα ΜΜΕ έχουν αντικαταστήσει τις κάννες των όπλων ως μέσων επιβολής και κατοχής.
