Γράφει η Ξένια Γιαννάκου – Από την έντυπη έκδοση της καθημερινής ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ Κηφισιά – Νέα Ερυθραία – Εκάλη, Διόνυσος 26/11/21
Δυστυχώς εδώ και 22 χρόνια είναι «απαραίτητο» στις 25 Νοεμβρίου να αναφερόμαστε με μεγαλύτερη ένταση σε μία μάστιγα που δεν θα έπρεπε καν να αποτελεί θέμα συζήτησης, όχι να έχει τη δική της «Διεθνή Ημέρα».
Θέλετε να μιλήσουμε με αριθμούς ή με συναίσθημα; Και στις δύο επιλογές το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, είναι λυπηρό και συνάμα τρομακτικό.
Ας αρχίσουμε με κάποιους από τους αριθμούς: Ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Θεμελιωδών Δικαιωμάτων σε έρευνα του 2014, είχε αποφανθεί ότι περίπου 13 εκατομμύρια γυναίκες στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχουν πέσει θύματα σωματικής βίας (το 7% των γυναικών ηλικίας 18–74 ετών), περίπου 3,7 εκατομμύρια γυναίκες έχουν υποστεί σεξουαλική βία (2% των γυναικών ηλικίας 18–74 ετών και περίπου το 12% των γυναικών έχουν βιώσει κάποια μορφή σεξουαλικής κακοποίησης ή κάποιο συναφές περιστατικό από κάποιον ενήλικα πριν από την ηλικία των 15 ετών.
Αριθμοί που φέρνουν ανησυχία, πόσο μάλιστα αν συνειδητοποιήσει κανείς ότι αυτά τα στοιχεία αντιστοιχούν στο 2014, πολύ πριν η πανδημία «χτυπήσει» με μανία την πόρτα μας και φέρει μία συγκλονιστική αύξηση στα ποσοστά ενδοοικογενειακής βίας.
Για ποια επίπεδα μιλάμε σήμερα; Ας καταφύγουμε και πάλι στους αριθμούς: Λίγο πριν φύγει ο Νοέμβριος «μετράμε» 13 γυναικοκτονίες στην Ελλάδα μέσα στο 2021. Άνθρωποι που θεώρησαν «κτήμα» τους τη σύζυγο, τη σύντροφο, τη μητέρα, τη φιλενάδα, βρέθηκαν απέναντί της και κατέφυγαν στην ωμή βία για να πάρουν αυτό που ήθελαν: «να της κλείσουν το στόμα;», «να την κρατήσουν για πάντα δική τους;», «να της δείξουν ποιο είναι το αφεντικό;».
Όποιος κι αν είναι ο λόγος, όποια κι αν ήταν η αφορμή, δεν το χωρά ο νους ότι 13 γυναίκες στην Ελλάδα του 2021 έχασαν τη ζωή τους από χέρι ανδρικό και μάλιστα δικού τους ανθρώπου.
Να μιλήσουμε τώρα με συναίσθημα; Τον τρόμο δηλαδή, που αισθάνεται μία γυναίκα όταν ο -τις συντριπτικά περισσότερες φορές- πιο δυνατός από αυτήν άνδρας, της αρπάζει το μπράτσο για να την τραβήξει στο μέρος του, της σφίγγει τους ώμους για να την ακινητοποιήσει, την πλακώνει με το βάρος του για να μην του ξεφύγει.
Το αίσθημα της πλήρους αδυναμίας να υπερασπιστείς τον εαυτό σου γιατί κάποιος είναι απλά πιο δυνατός από εσένα, είναι τρομακτικό. Και είναι κάτι που καμία γυναίκα στη ζωή της δεν πρέπει να το νιώσει.
Όπως καμία γυναίκα στη ζωή της δεν πρέπει να φοβηθεί να μιλήσει, να αντισταθεί, να εκφράσει διαφορετική άποψη ακόμα και να φύγει, γιατί τρέμει τη λεκτική και τη σωματική βία.
Το θέμα είναι τεράστιο και προφανώς δεν αναλύεται σε μία στήλη γνώμης. Είναι όμως κάτι τέτοιες «Διεθνείς Ημέρες» που σε κάνουν να ξανακοιτάς τους αριθμούς και να ευαισθητοποιείσαι λίγο περισσότερο. Να κλείνεις τα μάτια σου και να βλέπεις μία μελλοντική 25η Νοεμβρίου, όπου δεν θα χρειάζεται να μιλήσεις για κανενός είδους βία.
